Tale Of Lucy Nakahara

Chapter 43

LUCY

My life is full of shits, I guarantee you that. Since when did my life turned like this? I lost counts of dates. Isa lang ang sigurado ako, I lived a shitty life up until now.

I heaved a deep sigh as I watched all the student recovering from the war that happened 5 hours ago. Lahat abala sa paggagamot ng mga sugatan, sa pagaayos ng mga nasirang straktura, mga kahoy at kung ano pang naging casualty ng gulo, at heto ako ngayon nakaupo sa isa sa mga baiting ng hagdan sa sirang main building ng South Wing, prenteng pinapanood sila, kulang na lang sa'kin sigarilyo para mas lalong kumulo ang dugo nila sa'kin.

Why bother do kindly things when all of them are blind anyway? I did my best and yet they chose not to believe me, call me names and accused me. I lost my hope on them hours ago.

"You know, you need someone to heal your wounds. Hindi mo pwedeng hayaan ang mga sugat mo, lalala yan."

Nakakagulat na hanggang ngayon ay wala pa ring nagpapatawag sa'kin sa palasyo para kausapin sa nangyari. I'm ready for detention, I'm waiting. Ano naman kayang gagawin nila sa'kin? Ilang latigo kaya matatanggap ko?

I scoffed with the thought of them giving me hundred lashes as a punishment. Really? Lashes?

I laughed.

"Nabagok ba ang ulo mo sa gulo kanina?"

Natigilan ako sa pagtawa nang may biglang may tumapik sa kaliwang balikat ko. Paglingon ko ay nakita ko si Chaerin na nakangiti sa'kin. She's smiling at me from ear to ear.

"You want me to call a psychiatrist?" nakangiting tanong niya bago umupo sa tabi ko. She looked wrecked, magulo ang buhok, may gasgas sa pisngi, may benda sa magkabilaang braso, punit ang damit at may saklay siyang hawak para suportahan ang sarili.

"You really need healing sis. Physically, emotionally, and probably mentally." saad niya habang ngumingiwing tinutulak ang isang bulak papasok sa isang butas ng ilong niya.

"You're the one who needs healing. Saan ka galing? Sa impyerno?" I looked at her again from head to toe. Tumawa naman siya.

"Yeah, nagkabiglaang nagreunion tayong lahat sa impyerno." isa-isa niyang tiningnan ang mga studyante, guro at mga staff ng paaralan na sugatan mga sugatan at dumako ang tingin niya sa mga patay na katawan na pataas ng pataas ang bilang.

I turned my gaze back to the people who survived the war. Yeah... all of us looked like we came from hell who dug up our way up to here.

"Can't find any interesting venue so I chose hell, you're welcome by the way." saad ko sa kanya.

I heard her laughed.

"Ngayon inaako mo na? As far as I remember umiiyak kang nagpapaliwanag na hindi ikaw yun."

I scoffed again. Sumandal ako sa isang baitang na nasa likuran ko at itinukod ang magkabilaang siko sa sinasandalang hagdan. Prenteng nakaupo habang sinasalubong ang mga masamang titig ng lahat sa akin.

"They are all ready to burn me in hell."

"You know what I don't believe you."

I didn't bother to look at her. Kailan ba tayo matatapos dito? Napipika na ang tainga ko sa kanila.

"Bakit mo inaako ang kasalanang di mo naman ginawa?" dagdag niya.

Kunot noo ko siyang nilingon na ngayon ay nakatingin na sa'kin.

"I don't know if they are stupid or not but looking the whole situation, I guess they are just bunch of idiots who failed to notice that fake Lucy and the real one."