In hun ogen

1. Amber

Pov Amber
'Prinses?' Roept mijn vader.

 'Ja?!' Schreeuw ik. Ik hoor zijn voetstappen de trap opkomen. Ik rol mijn ogen en gooi de lege doos in de hoek van mijn kamer bij de rest. 

Hij leunt tegen de deurpost. 'Bijna klaar?' 

Ik knik en kruis mijn armen. 'Ik weet dat je niet wilde verhuizen, maar het moest. Ik verdien nu meer geld,' zegt hij, voor de honderdste keer. 

Ik knik en strijk een lok haar achter mijn rechteroor. Hij klapt in zijn handen en staat weer rechtop. 

'Doe je die laatste dozen en breng je ze naar beneden?' vraagt hij.

 Ik knik weer en hij loopt mijn kamer uit. Ik zucht en begin met het verder uitpakken van de kartonnen dozen.

'Kunnen we, Amber?' Vraagt mijn mama. Ik strik mijn veters en spring op. Papa, mama en ik gaan op restaurant als goede start van de nieuwe periode in ons leven. Papa rijdt met de auto naar zijn uitgekozen plekje, waarschijnlijk een chique restaurant waar ze geen normaal voedsel hebben. Tot mijn verbazing stoppen we op een pleintje. Papa en mama klikken zichzelf los. 

'Euhm?' Vraag ik. Ze lachen en stappen uit. Ik volg hun voorbeeld. 'Waar is het restaurant?' Vraag ik. Papa en mama kijken elkaar glimlachend aan. Ik kruis mijn armen en kijk ze een voor een aan.

 'Wel, we dachten... Omdat je nu naar een academie gaat. Je wilt niet als het prinsesje gezien worden, dus...'
'We eten in een frituur!' Lacht mijn mama. Ik grinnik. 

'Lekker?' Vraagt mijn papa. Ik kauw verder op mijn kaaskroket en knik hevig. 'Je weet toch dat we je steunen in je schoolkeuze, hé?' Vraagt mijn papa.  

Door de verhuis ga ik naar een nieuwe school en ik heb er alles aan gedaan zodat ik nu eindelijk naar de academie kan: een school voor dans, kunst, muziek en acteren. 

 'Ja, papa. Ik weet het,' verzeker ik hem. Eerst waren mijn ouders er niet over te spreken. Zoals vele andere ouders wouden ze liever dat ik een advocaat of dokter werd, maar mijn passie ligt bij dans. Hij glimlacht en eet zijn frietjes verder op.

'En we hebben zitten denken... Over je leeftijd enzo,' zegt mijn mama plots. Ik slik een slokje cola zero in en knik. 'We weten dat we strenge ouders zijn. Maar je bent nu al vijftien en het is misschien beter als we je meer loslaten,' vertelt ze. Ik glimlach. 'Dat betekent dat je na school met je nieuwe vrienden mag afspreken, maar enkel als je het ons laat weten. Om negen ben je elke schooldag thuis en als je wilt, mag je zelfs een keertje blijven slapen bij een vriendin,' voegt mijn vader toe. Ik glimlach breder. 'Dank je voor het vertrouwen.'