In hun ogen

5. Vriendin

Pov Amber
'Hey?' Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie een meisje van in de dansles. 'Ben je nieuw?' Vraagt ze. Ik knik. 'Amber was het toch? Je doet ballet echt als de beste! Je was ongelofelijk!' Lacht ze. 

Ik grinnik. 'Bedankt,' zeg ik. Ze glimlacht. 'Wil je bij mij zitten in de pauze?' Vraagt ze lief. Ik knik en we wandelen pratend naar de aula. Tijdens het eten is het enorm gezellig. Ana is echt een leuk meisje en ze heeft dezelfde hoofdvakken als ik. Waarschijnlijk gaan we altijd samen zitten. Gelukkig ken ik haar toch al... we hebben een aantal van dezelfde interesses en ze heeft aangeboden me te helpen mijn weg te vinden op school. 

-

Fysica. Een vak dat van mij echt mag verdwijnen van mijn lesrooster. Ik haat wetenschap écht hard. Ik ga achteraan in de klas zitten en neem mijn cursus erbij. Er komen een paar jongens binnen en eentje met blonde haren en grijzige ogen komt naast me zitten. Hij glimlacht naar me, dus glimlach ik terug. Hij blijft me aankijken, maar ik richt mijn aandacht op het bord. De leraar begint en de jongen naast mij kijkt nu ook naar voor.

 Ik adem uit, wat ik niet deed omdat hij naar me staarde. Ik voel me snel ongemakkelijk. Ik focus me op de les, maar begrijp er snel al niets van. Dan tikt de jongen mij aan, ik kijk naar hem en hij schuift een klein blaadje naar me toe. Ik kijk naar de leraar, die ongestoord verder gaat, neem het briefje aan en kijk wat erop staat: ben jij Amber? 

Ik schrijf er ja en jij? op en schuif het terug. 

Hannes, krijg ik terug. Ik kijk naar hem en hij glimlacht. Ik glimlach zwakjes terug en richt me daarna weer op de les.  Hoe weet je mijn naam?  schrijf ik terug. Hij grinnikt wanneer hij het leest, maar geeft geen antwoord. Ik frons. 

De bel gaat, ik pak mijn spullen en loop snel de gang uit. Ik heb nu weer dans, dus wil ik me snel kunnen omkleden. 'Amber!' Hoor ik achter me, dus draai ik om. Hannes komt naar me toegelopen met zijn grijze rugzak half op zijn rug. 'Wil je tijdens de pauze bij mij en mijn vrienden komen zitten? Neem die Ana ook maar mee..' Hijgt hij.

 'Is goed,' antwoord ik een beetje overdonderd. Hij knipoogt en loopt naar de andere kant. Ik knipper even, wat een rare jongen. Ik draai me om en versnel mijn pas. Ik kom op tijd in de kleedkamer en begin mijn schoenen uit te doen. Ik vervang mijn broek door een sportief shortje, mijn shirt voor een sporttop en mijn balletsloefjes doe ik ook aan. Terwijl ik mijn haar in een dot doe, loop ik naar de danszaal. Enkele jongens en meisjes staan al op te warmen, maar ik zie de lerares nergens. Ik ga aan de bar staan en leg mijn been erop. Ik stretch al een minuutje of twee en dan pas komt de lerares binnen. 

'Sorry! Ik was bij de directrice. Is iedereen opgewarmd?' Iedereen mompelt iets en ze klapt in haar handen. 'Geweldig! Vandaag gaan we een choreografie maken en volgende week vrijdag doen we deze op punten, dus jullie zullen thuis moeten oefenen,' vertelt ze. Ik hoor sommige zuchten. Waarschijnlijk hebben ze geen zin in huiswerk of ballet. Ik vind het niet erg, zolang het huiswerk in de vorm van dans is. 

Iedereen is bezig met een deeltje van de choreo. We blijven hetzelfde deeltje herhalen, tot iedereen het perfect kan. De lerares staat voor me en ik maak de pirouette. Ze neemt mijn arm vast, tilt het juist een centimetertje hoger en duwt mijn kind nog meer omhoog. Ze glimlacht en wandelt door. Ik kijk naar het meisje in de spiegel. Bruin, golvend haar in een dot. Enkele stukjes hangen eruit, want haar haren willen nooit meewerken. Blauwe ogen, die kil staan. Ik ben gefocust op het meisje in de spiegel. Ik maak dezelfde pirouette als net, nu is hij perfect. Mijn spiegelbeeld haar kille ogen verzachten en er verschijnt een heel klein glimlachje op haar gezicht. Perfectie is wat ik nastreef. 

Ik laat mijn armen zakken en loop naar de bank om wat te drinken. De bel gaat en iedereen stopt. 'Goed! Morgen gaan we verder!' Roept ze. Iedereen loopt naar de kleedkamers.

Het is pauze en zoals beloofd ga ik met Ana bij Hannes' vrienden zitten. Hannes heeft ons gezocht en we wandelen nu samen naar de tweede verdieping. We lopen de hoek om en komen bij de gezellige poefjes. Allerlei bankjes en kussen met verschillende kleuren vrolijken deze gang nog meer op. 

'Hoi,' begroet ik iedereen. Ik kijk naar de jongens: eentje met bruin haar en bruine ogen, eentje met bruin haar en blauwe ogen en nog een andere jongen. We gaan zitten en ik laat mijn blik op hem rusten. Hij heeft donkere haren die in de war zitten, maar toch ziet het er goed uit. Het past bij hem. Ik kijk naar zijn ogen, maar kan ze niet plaatsen. Hij praat met de jongen links naast hem en zijn ogen lijken wel te veranderen van kleur. Ze zijn fascinerend. Ik kan er uren naar kijken. Nu lijken ze donkerblauw, maar ik heb nog nooit gehoord van donkerblauwe ogen. Zijn blik schiet naar mij en we kijken elkaar lang aan. Nu lijken ze groen. Wauw. 

 Ik voel een tik tegen mijn schouder en schrik op. 'De jongens praten tegen je,' zegt Ana. Ik kijk naar Hannes. 'Sorry. Wat zeiden jullie?' Hij lacht. 'Ik wou je voorstellen,' zegt hij. Ik knik. Hij wijst naar de jongen met bruin haar en bruine ogen: 'Dit is Sem, daarnaast is Dagmar en naast jou zit Jelle.' Ik glimlach naar ze, maar voel Dagmars ogen in mijn gezicht branden. Dagmar... Mooie naam. Past bij hem. Hij is best knap.

-

'Hoe was het op school, liefje?' Vraagt mijn moeder. Ik glimlach en trap mijn schoenen uit. 'Echt leuk. Ik heb het nu al naar mij zin,' zeg ik. Ze glimlacht breed. 'Heb je al vrienden?' Ik knik. 

'Ana. Ze volgt dezelfde richting,' vertel ik. Ze knikt. 'Papa komt later thuis. Hij gaat in de stad eten, dus wanneer wil jij?' 

 'Doe maar half zeven,' beslis ik. Ze knikt en verdwijnt door de deur. Ik loop de trap op en ga naar mijn kamer. Ik kijk rond. Waarom moesten mijn ouders persé zo'n groot huis kopen? Ik heb een gigantische kamer met een groot dubbelbed, balkon, eigen badkamer, inloopkast en studeerruimte. Ik weet niet wat ze denken, maar volgens mij heeft geen enkel kind zoveel ruimte nodig.

 Ik gooi mijn tas neer, neem mijn boek van mijn bureau en ga in mijn leeshoekje zitten. Ik heb een groot raam in mijn kamer, waarvoor een soort zetel staan in de inham. Er zijn allemaal leuke kussentjes, daardoor is het comfortabel. Ik heb ook zicht op mijn tuin, wat rustgevend werkt. 

'Ik ga naar de winkel!' Schreeuwt mijn moeder. 'Oké!' Roep ik terug en niet veel later hoor ik de voordeur dichtslaan. Ik zoek de zin waar ik gebleven ben en lees verder. Ik heb altijd al van lezen gehouden, toch kan ik me niet goed concentreren. Ik zucht en kijk naar mijn tuin. De zon schijnt en de groene blaadjes bewegen mee met de wind. Dagmar flitst door mijn hoofd. Hij is intrigerend. Ik wil hem leren kennen.

-