In hun ogen

11. De dans

Pov Dagmar
De muziek gaat sneller en ik voel het trillen tot binnenin. We dansen samen alsof we alles hebben afgesproken, een choreografie gemaakt. In werkelijkheid voelen we elkaar gewoon aan. Zo goed, dat er geen woorden bij komen kijken. Ik zie wat zij wilt, zij ziet wat ik wil. Zij weet wat ik kan, ik weet dat zij alles kan.

 Ik til haar op en draai haar rond, alle waterdruppels vliegen van haar schoenen die helemaal doorweekt zijn. We zijn moe. Onze ademhaling gaat snel en onregelmatig, maar we stoppen niet. Dit nummer en deze dans moeten eerst af. Ons nummer. Onze dans. 

De muziek komt rustig tot zijn einde en haar lichaam glijdt langs het mijne naar de grond. Ze raakt de grond en ik laat haar wat losser. Mijn ene arm rust om haar onderrug, de andere hangt naast mijn lichaam. Haar ene arm hangt om mijn nek, met de andere maakt ze nu haar eindbeweging. De muziek stopt op het moment dat haar hand langs mijn kaaklijn glijdt. We kijken elkaar aan en proberen op adem te komen... Wat niet goed lukt. Haar ogen staan anders. Ik heb ze nog nooit zo gezien. Ze staan ontzettend intens. Ik krijg mijn adem niet onder controle. Ik voel haar kleine, zachte vingers op mijn huid, wat me rillingen geeft. Ik kan niet wegkijken van haar ogen. 

Ze heeft me volledig onder haar macht.

Pov Amber
We ademen hevig. Ik sta verstijfd. Ik kan niet bewegen. Ik wil niet... Zijn arm om mijn onderrug voelt goed. Mijn arm in zijn nek en mijn hand op zijn hals nog beter. Plots klikt er iets in zijn ogen. Ze lijken donkergroen en ze staan anders. Intenser dan normaal. Het leek mij onmogelijk, maar het is zo. 

Hij sleurt zijn ogen los van de mijne en laat ze vallen op mijn lippen. Ik adem diep in, maar mijn adem stokt. Denkt hij aan hetzelfde als ik?

 Wilt hij- zou hij... 

Ik moet het onderdrukken. Het kan niet. Ik doe een van de moeilijkste dingen ooit: wegkijken van zijn prachtige ogen en zijn lichaam loslaten. Ik doe wat mijn hersenen het beste vinden, al protesteert mijn lichaam als een gek. Er klikt iets in zijn ogen wanneer ik een stap naar achter zet. Het liefst zou ik hem gekust hebben, om volledig eerlijk te zijn. Hij is te aantrekkelijk voor mijn bestwil. Mijn lichaam reageert op hem en dat kan fouten teweeg brengen. Als ik mijn lichaam had laten doen, stonden we nu vast te zoenen. Tenzij hij niet wou. Dat kon heel onze vriendschap verpesten. God, dat ik hier zelf aan denk!

 Zijn ogen schieten terug naar de mijne en ik zie een verandering: ze zijn blauw geworden door het zonlicht dat er weer in schijnt.

'Hoe laat is het?' Vraag ik met schorre stem. Ik wil het over iets hebben om de intensiteit te laten verdwijnen. Hij kijkt zo snel naar zijn horloge, dat zijn hoofd bijna van zijn nek kon vallen. 'Verschrikkelijk laat,' lacht hij. Ik grinnik. 'Ik zet je thuis af,' glimlacht hij. Ik glimlach en we nemen onze spullen.

'We zijn dom,' zeg ik onderweg. Dagmar kijkt me verward aan. 'Eigenlijk ben jij dom.'

 Hij kijkt me verontwaardigt aan. 'Bedankt,' zegt hij sarcastisch.

'Ik bedoel: wie komt er met het idee om te dansen op een grond vol fonteinen?'

 Dagmar lacht spottend. 'Jij was zo dom om toe te zeggen!'

 Ik open mijn mond om er tegenin te gaan, maar bedenk me dan. Mijn kleren zijn helemaal nat, maar het ergste van al: natte sokken. Ik voel het water eruit druipen als ik wandel. Het is vréselijk. Ik frons mijn wenkbrauwen alsof ik boos ben en wandel verder. Even later schieten we beide in de lach en hij duwt me zachtjes.

 'Je bent zo schattig,' lacht hij. Mijn onderbuik tintelt zacht en een glimlachje doorbreekt. Ik voel mijn wangen gloeien. Hij lacht zachtjes en ... loopt hij nu dichter tegen me aan? Nee, Amber, vast gewoon je verbeelding. Ja dat is het.

 Verbeelding.

Pov Dagmar
Ze stopt met wandelen. Ik wist gewon dat er protest ging komen tegen mijn opmerking. 'Pardon?'

 Ik grinnik. 

'Waarom ben ik, Amber Delafortier, schattig?' Vraagt ze arrogant met kin in de lucht. Ze kijkt me doordringend aan. Ik lach.

 'Hierdoor. Als je fronst krijg je getuite lippen, als je lacht krijg je schattige kuiltjes en lachlijntjes en stralen je blauwe ogen. Je bent klein. Je bent gewoon zo schattig, Amber,' lach ik. Haar "kwade" gezicht verdwijnt en ik zie een heel subtiel glimlachje. Zonder dat ik het doorheb omhelst ze me plotseling. Ze slaat haar armen om mijn rug en klemt haar kleine lichaam tegen het mijne.

 Ik grinnik en wikkel mijn armen rond haar schouders. Ze legt haar hoofd op mijn borstkas en ik voel haar glimlachen. 'Dit is nog een reden dat je schattig bent,' lach ik. 

Ze laat me meteen los en grinnikt. God, wat hou ik van haar lach. Haar lach is zó verdomd schattig en aanstekelijk. Haar kleine grinnikjes, die ze trouwens heel vaak doet, zijn te cute en ze passen perfect bij haar. Ze is de puurste vorm van geluk.