In hun ogen

46. De eerste kus

Pov Dagmar
Haar ogen, haar lippen... God, ik kan dit niet langer. 

Ik neem haar kaken voorzichtig vast en plaats mijn lippen zacht op de hare. Tintelingen trekken door mijn huid. Alles staat in brand.

Het voelt echt zo goed: onbeschrijfelijk. Een bom gevoelens ontplofte zonet in mijn onderbuik. Ik laat haar lippen met tegenzin gaan. Ze kijkt me aan met haar blauwe ogen.

Ik zie de lust erin en twijfel geen moment. Ik druk nu wat ruwer mijn lippen op de hare. Haar handen schieten naar mijn nek en ik ben bang dat ze mijn gierende hartslag zal voelen. Het is niet menselijk hoe snel ze tekeer gaat. Mijn lichaam reageert zo heftig op haar aanraking.

Ze trekt me dichter naar zich toe. Ze kust me terug.

Daar was ik het meeste bang voor: dat ze me niet wilde kussen. Ik ben zo opgelucht dat ze hier in mee gaat.

Ik zuig zacht op haar onderlip en ze beweegt haar vingers in mijn nek. Onze lippen bewegen sneller tegen elkaar aan op mijn tempo. Ik kan geen genoeg van haar krijgen.

Ik wacht hier al op sinds die eerste dag. Ik kan bijna niet geloven dat ik haar echt kus. Maanden heb ik over dit moment gedroomd en zelfs dat kan niet op tegen de gevoelens die ik nu heb. 

Na enkele momenten laten we elkaars lippen gaan en het liefst wil ik haar nog eens kussen en nog eens en nog eens... 

Ze opent haar schitterende blauwe ogen. Ik verdrink er steeds in. Ze weet niet hoe gek ik word van haar.

Het lijkt even dat ik de vloer hoor kraken, alsof er iemand over loopt en kijk naar links. Mevrouw Freek staat daar. Geschrokken laten we elkaar los.

Ik schaam me dood en voel mijn hoofd rood worden. Ze heeft ons zien kussen...

'Perfect einde! Je moet je niet schamen! Het was perfect! De chemie, de connectie, de liefde; het leek net een film!

'Dit moet het einde van onze voorstelling zijn!' Zegt ze.

'Wat-'

Mevrouw Freek knikt. 'Jullie zijn een koppel. Ik zie het probleem niet,' zegt ze nonchalant.

'We-'

De bel gaat. 'Goed gedaan! Echt. Die kus komt er dus echt in. We gaan zo veel punten scoren!'

Mevrouw Freek loopt huppelend weg. Even is het stil in de grote zaal.

Amber draait naar me toe. Ik kijk haar aan. 

 'Mijn chauffeur wacht,' fluistert ze net wanneer ik mijn mond wou openen.

 Ik wil helemaal niet dat ze weggaat. Ik wil dat ze hier blijft ... Voor altijd.

Ik wil haar nooit meer hoeven loslaten. Ik wil haar nog eens kussen, nu.

Toch wandelt ze weg door de deur en ik staar naar de plek waar ze net stond.

Hoe ze eruit zag voor ik mijn lippen op de hare drukte ... 

Ik loop snel van het podium af en sprint naar de gang. 

'Amber!'

Ze draait zich om. God, wat is ze mooi.

Ik wijs naar haar prachtige lichaam dat ik zonet nog vast hield. 

'Je- Je kleren,' weet ik er net uit te brengen. Ze kijkt snel naar beneden en komt dan naar me toegelopen op rustig tempo.

Blijven ademen, blijven ademen.

Wanneer ze langs me is gelopen, haal ik gefrustreerd een hand door mijn donkere haren. Ik adem rustig in en uit.

Dan loop ik de zaal terug binnen en zie haar net nog het doek achter lopen. Ik loop er zelf ook naar toe. Eens achter het paarse doek, loop ik naar mijn kledingshokje - die zich toevallig naast de hare bevindt - en trek mijn kleren haastig uit.