In hun ogen

15. Kerstfeest

Pov Amber
Ik loop het afgelopen uur als een gek rond. Mijn familie komt al over een half uurtje en nog niet alles is klaar. Ik ben bezig aan het eten, terwijl Dagmar de tafel en het salon fatsoeneert. Ik doe snel de laatste dingen en zet de hapjes al op tafel. 

Ik kijk trots naar het resultaat en wandel naar Dagmar. Hij zet net een glas recht en knikt trots. We ploffen neer in de zetel. 'Nu begrijp ik pas waarom mama altijd zo strest bij feestjes,' zucht ik. We lachen kort en dan schiet er me iets te binnen. 'De kerstboom!!' Schreeuw ik.

 We springen recht en ik loop naar de keukentafel, waar de box met versiering ligt. Ik ren naar de woonkamer en zie Dagmar de boom van de muur trekken, zodat we hem makkelijker kunnen versieren. We beginnen er snel aan, want over twintig minuutjes staan hier veel mensen. 

Eén voor één hangen we de ornamenten en slingers in de grote kerstboom. Vaak hebben we een trapje nodig om de bovenste takken te kunnen versieren, maar het is erg leuk. Ik moet altijd glimlachen wanneer Dagmar zich concentreert om een bal juist te hangen. Zijn haren zitten voor zijn ogen, zijn lippen hangen een beetje open en de glinstering van de lichtjes weerkaatst in zijn donkerblauwe ogen. Hij ziet er aantrekkelijk uit. 

We bekijken de kerstboom vanop een afstand wanneer de bak met versieringen zo goed als leeg is. De pakjes liggen er onder en de lampjes en kaarsjes zijn aangestoken. Nog een minuut en het is zover. Dan valt mijn oog op de ster die nog op de grond ligt. Ik loop er naartoe en kijk naar de kerstboom. Dagmar komt naast me staan. Ik doe een poging de top van de boom te raken door op het trapje te staan. 

 'Maar hoe kan ik nu-' 

Hij wijst naar zichzelf met een voldane grijns. 'Ik til je wel, no worries. Die ster gaat er hangen!'

 Ik grinnik en maak plaats op het trapje zodat hij erbij kan komen staan. Hij tilt me - verbazingwekkend vlotjes - op aan mijn heupen, terwijl hij balanceert op het trapje.

'Weeg ik niet te veel?' Vraag ik en strek mijn armen om de ster te plaatsen.

 'Je weegt niets,' lacht hij. Ik moet een beetje blozen. 'Klaar!' Roep ik. 

Hij draait me om en laat me langs zijn borst naar beneden glijden. Ik voel de grond weer onder mijn voeten en glimlach. Hij stapt voorzichtig van het trapje terwijl zijn handen og steeds op mijn heupen liggen. 

Ik kijk op en zie Dagmars gezicht op amper twee centimeter van het mijne. Onze neuzen raken elkaar net niet. Ik verdrink in zijn donkerblauwe ogen en al de stress valt van me af. Ik probeer in te ademen, maar mijn adem stokt.

 Wat doet hij toch met me? 

Hij blikt kort naar mijn lippen en ik voel een vreemd gevoel in mijn onderbuik. Ik kan het niet laten ook naar zijn lippen te kijken. Mijn handen liggen op zijn borstkas en gaan mee met zijn ademhaling. Het is hier enorm warm aan het worden. Mijn lichaam weet precies wat ik hoor te doen, zijn lichaam heeft waarschijnlijk hetzelfde. Toch doen we niets.

 Ik sluit kort mijn ogen in de hoop rustig te worden en open ze weer om Dagmars ogen te kunnen zien. Ik voel zijn neus langs de mijne dichter komen en we sluiten onze ogen. Ik hef mijn hoofd een beetje omhoog, want hij is een stuk groter dan mij. Net voor onze lippen raken, gaat de bel. 

Ik laat mijn hoofd zakken en kijk naar mijn schoenen. Zijn linkerhand beweegt zachtjes over mijn onderrug. Ik zucht stil en ga uit zijn armen. Zonder om te kijken, wandel ik naar de hal. 

Wat was dat net? Wat dachten we zelfs? Dit kon heel fout lopen... Onze vriendschap.