In hun ogen

51. Regen

Pov Amber

'Kom dan!' Roep ik. Dagmar gromt en neemt mijn hand vast die ik uitstak. Ik duw de deuren open en loop in de gietende regen naar buiten. Dagmar krimpt ineen en blijft koppig staan.

Ik lach en trek aan zijn arm. Hij geef toe en we lopen snel door de regen naar de boom. Daar blijven we even staan. De gietende regen is luid en fascinerend.

Ik kijk naar hem: zijn haar zit helemaal op zijn hoofd geplakt en het ziet er grappig uit. Ik lach en hij geeft me een geërgerde blik, waardoor ik grijns. Ik ga dichter tegen hem staan en strijk met mijn hand door zijn haren.

Zijn donkergroene ogen kijken verveeld in de mijne. Ik grinnik door zijn chagrijnigheid.

'Kom, fietsen!'

Ik weet niet waarom, maar ik vind het niet erg dat het regent. Ik ben vandaag gewoon erg goed gezind, denk ik. Vandaag ben ik met de fiets gekomen, zodat ik met Dagmar een stukje kon.

Ik neem zijn hand en trek hem mee naar de fietsenstalling. Er zijn nog een paar andere leerlingen en elk van hen ziet er net zo ongelukkig uit als Dagmar.

Ik grinnik om mijn gedachte en haal mijn fiets uit het rek. 'Lach eens,' glimlach ik naar mijn beste vriend. We hebben beide geen kap aan onze jas, dus onze haren zijn al lang doorweekt.

Hij zucht en wandelt voorop met zijn fiets aan zijn hand. We lopen de schoolpoort uit en beginnen te fietsen.

'Kan je nog bozer kijken?' lach ik. 

Een klein glimlachje kruipt op zijn gezicht, maar hij haalt die er expres af. Ik schud mijn hoofd.

     Valsspeler.

De regen mindert als we langs het parkje rijden en ik rem abrupt. Dagmar schrikt en remt ook. Hij stopt een meter voor me.

'Wat doe je?' Vraagt hij. Ik lach en haal mijn schouders op.

'Ik wil spelen,' zeg ik op kinderachtige toon.

Zonder nog iets te zeggen stap ik af en zet mijn fiets tegen een paal.

'Wat?' Vraagt Dagmar verbaasd, alsof hij me niet goed verstaan heeft.

Ik huppel het parkje binnen en even later komt Dagmar naast me lopen. Ik lach en draai een rondje.

'Waarom ben je zo blij?'

Ik huppel naast hem en kijk rond. 'Geen idee,' lach ik.

Hij grinnikt en ik kijk hem met een grijns aan. Hij lijkt door te hebben dat er een glimlach op zijn gezicht staat en schudt zijn hoofd. Hij zet weer zijn geërgerde blik op. Ik stop met lopen en grijns.

'Je lachte,' plaag ik. Hij schudt zijn hoofd. Ik draai rondjes rond hem.

'Je lachte! Je lachte!'

Ik lijk wel een kleuter, maar het boeit me niet.

'Je lachte, je-'

Een vinger steekt in mijn zij en ik slaak een gil. Een perfecte lach is hoorbaar en ik kijk kwaad in het gezicht van de jongen. Zijn donkergroene ogen twinkelen speels.

Hij port me nog eens en weer hetzelfde gilletje verlaat mijn mond.
Twee minuten later loopt hij me nog steeds te porren en ik probeer hem tegen te houden, tevergeefs.

'Stoh- Stop!' Roep ik en Dagmar kietelt me nu hard. Met mijn rug tegen een natte boom gedrukt spartel ik rond.

Dan stopt Dagmar en ik kan even ademen. Ik adem onregelmatig met klein gelach ertussen. Hij grinnikt.