In hun ogen

28. Jaloezie

Pov Amber
De gang van het ziekenhuis is zo wit, je wordt bijna moe van de kleur. Buiten enkele mensen die me passeren lijkt het wel verlaten. Alles is stil.

 Ik sla een hoek om en kijk naar de kamernummers. Ik ben er bijna. 

Ik ga op bezoek bij Dagmars moeder. Ik wou met mijn beste vriend gaan, maar hij nam na drie keer bellen nog steeds niet op. Dus heb ik besloten alleen te gaan.

 Ik kom aan bij de deur en wil kloppen, maar een stem houdt me tegen. 

'Mama, het is raar,' hoor ik Dagmar zeggen. Ik laat mijn hand zakken en luister aandachtig. 'Lieverd... Het is normaal: je wilt haar niet kwijt. Het is normaal om jaloers te zijn,' stelt zijn moeder hem gerust. 

'Maar ik word zo ontzettend kwaad als ik ze samen zie, mam. Het is vreselijk. Ik kan hun gesprekken niet aanhoren, hun niet zien... Ik haat het,' houdt Dagmar vol.

 Zijn moeder tikt met haar tong. 'Je komt er wel overheen,' zegt ze.

 'Excuseer? Wat doet u?'

 Ik draai me geschrokken om en kijk naar een dokter.

 'Ik euh-' mompel ik betrapt.

Ik schrik weer als de deur achter me opengaat. Dagmar fronst. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij verbaasd.

 'Ken je haar?' Vraagt de dokter. Dagmar knikt en de man knikt goedkeurend. Dan loopt hij weg. 

Dagmar pakt me aan mijn pols en laat me iets verder van de deur pas los. 

'Wat doe je hier, Amber?' Vraagt hij. 

'Ik- Ik kwam op bezoek bij je moeder. Ik heb je drie keer gebeld, maar je nam niet op,' leg ik uit. 

Pov Dagmar
Nu voel ik me slecht dat ik haar telefoontjes heb genegeerd. Mijn jaloezie nam over. Ik ben zo dom... 

'Wat is er?'

 Haar stem brengt me terug op aarde.

'Je kijkt zo bezorgd? Gaat het niet goed met je mama?'

De bezorgdheid in haar stem laat me op slag kalmeren. Ze is als een anker voor me. Ze kan dan wel de oorzaak van mijn jaloezie en woede zijn, maar zij is de enige die me terug rustig kan maken. 

'Er is niets. En het gaat best goed met d'r. Kom je binnen?'

Ze knikt glimlachend en min hart maakt een sprongetje bij het zien van haar schitterende ogen.

-

Pov Amber

Ik spring in bed en open mijn snapchat. Ik bekijk alle foto's en klik dan op Cameron. Hij heeft me twee uur geleden een foto van zichzelf gestuurd. Het is zoals altijd een mirror selfie zonder shirt aan. Ik rol mijn ogen. 

 Ik stuur een foto terug met de kap van mij hoodie op. Hij opent hem meteen.

 Nog geen drie seconden later krijg ik een snap terug. Hij stuurt een foto van zijn laptop waar hij Netflix op kijkt met de titel: Netflix en chill?

 Ik grinnik, trek een raar gezicht en stuur hem door. Dan krijg ik een foto van Dagmar. Hij ligt op bed met een cursus op zijn borstkas. Ik glimlach en blijf naar hem kijken. Ik moest denken aan onze dans van deze middag. Maar ook aan de woorden die mensen ooit tegen ons zeiden: 

"Let op mijn woorden! Jullie worden een stel!"
"Hebben jullie gezoend?!"
"Ik kon de chemie tussen jullie proeven."
"Hij is je vriendje, toch?"
"Waar is je lief? Dagmar.. Toch?"

Er flitsen ook allemaal herinneringen door mijn hoofd: onze dans bij de fonteintjes, toen hij bleef slapen... 

Waarom denk ik steeds aan hem?

Ik besluit een foto terug te sturen maar telkens sta ik er niet mooi op. Ik betrap mezelf erop dat ik mooi wíl zijn voor hem en even laat het me duizelen. Ik heb nog nooit getwijfeld over een stomme foto te versturen en nu... 

Wat doet hij toch met me?

Pov Dagmar
Ik staar naar het plafond terwijl de herinneringen voor mijn ogen vliegen. Haar ogen, onze bijna-kus bij de kerstboom en het gevoel dat toen door mijn lichaam stroomde, toen ik wakker werd met haar in mijn armen, hoe mooi ze eruit zag in mijn hoodie... 

Ik zucht. Ik denk te veel aan haar. Echt. Het moet stoppen. De laatste tijd lijkt het alsof ik alleen maar aan haar kan denken. 

Er schiet een steek door mijn hart als ik denk aan hoe ze lacht met Cameron. Die lach hoor ik haar te geven, niet een of andere achttienjarige jongen met leren jasje en gescheurde broek. Er borrelt weer woede in me op. Ik wil die klootzak maar al te graag een mep verkopen... 

Ik zie Ambers gezicht voor me en beeld me in dat ze me kalmeert. Ik adem diep in en uit.

 Dagmar, blijf rustig. Ademen. Ademen. Ademen.

 Ik voel de woede mijn lichaam verlaten en de vermoeidheid neemt toe. Ik leg al mijn schoolspullen op de grond en trek mijn kleren uit. Enkel mijn onderbroek hou ik aan en kruip dan onder het deken. 

Amber glimlacht naar me en komt naar me toe. 'Wat is er?' Vraagt ze bezorgd. Ze knikt en we dansen samen. We doen passen uit onze choreografie en we komen aan bij het stukje waar de leerkracht commentaar op had. Ik leg mijn hand op haar billen en ze buigt naar achter. Haar been druk ik tegen mijn borst aan. Hormonen slaan op hol. Ik voel dat ze inderdaad dieper kan buigen. Ze komt recht en haar wang strijkt langs het mijne. Ik til haar op en draai een rondje, net als bij onze dans in de fonteintjes. Ik voel het water tegen mijn benen kletsen en we staan in Ambers woonkamer bij de kerstboom. Ze glijdt langs mijn lichaam naar beneden en onze blikken houden elkaar vast. Ik kijk in haar stralende, helderblauwe ogen met donkerdere rand en pikzwarte pupil dat een perfecte cirkel is. Ik kijk naar haar lippen en kan de verleiding niet weerstaan. Ik neem haar kaak vast met mijn rechterhand en sluit mijn ogen net voordat ik mijn lippen op de hare druk. Ze kust me terug. Ik glimlach. 'Ik ben verliefd op een ander,' zegt ze. Ik laat haar los en beland in mijn eigen bed.

Ik kom recht en voel het zweet op mijn voorhoofd. Mijn ademhaling is gehaast en het duurt even voordat ik op adem kom. De angst voor de waarheid betreedt mijn brein.

Wat als ze echt verliefd is op iemand anders?

-

5/02/18
Fun fact met ST: morgen is een sukkel jarig