In hun ogen

6. Vermoeid

Pov Dagmar
Het is koud en donker buiten. De sterren staan te schitteren aan de nachtelijke hemel en ik steek mijn sleutel in de deur. Ik strompel binnen, sluit de deur, doe mijn jas en schoenen uit en leg mijn tas tegen de trap aan. Ik zucht diep. 

 'Mama?' Ik hoor wat gerommel in de keuken en loop ernaartoe. Mijn moeder staat te koken. 'Lukt het?' Ze knikt en gaat verder.

 Ik neem een envelop uit mijn broekzak en geef het aan haar. Ze stopt met worteltjes snijden en maakt hem open. Na haar ogen de letters op het papier te laten scannen,  zucht ze en gooit de brief op tafel.

 'Wat stond erin?' Vraag ik. 

'Maak jij het eten? Ik moet even bellen,' zegt ze. Dit doet ze nu altijd, mij erbuiten houden. Ik kijk op de klok: acht uur. Ik geeuw en begin met wortels snijden. Daarna volgen de andere groentjes.

Ik zet de derde en vierde portie in de vriezer en loop naar de eettafel. Ik ga zitten, schenk water in in beide glazen en wacht tot ze terug komt. Ik hoor haar van de trap komen en ze zucht.

 'Wat is er?' Vraag ik. Ze gaat zitten en kijkt me verdrietig aan. 'Ik moet morgen terug naar het ziekenhuis. Ze hebben misschien iets gevonden, dus moet ik nog meer tests nemen. Ik heb net rondgebeld om te zien of ik de prijs kan verlagen. Het kan, maar het is nog steeds erg veel,' vertelt ze. Ik zucht.

 'Maak je geen zorgen, liefje. Het komt wel goed. We doen ons best en jij zit eindelijk op de school die je wilt. We kunnen dit,' zegt ze. We eten verder in stilte. Mijn mama is ziek, maar niemand weet wat ze precies heeft. Ze werkt wel, maar omdat ze maar één job aankan, moet ik overuren kloppen. Ik vind het niet erg, maar leuk is anders.

 'Als het niet anders kan-'
'Nee, jij blijft op de academie. Het is je droom. Ik ga die niet afnemen,' onderbreekt ze me. Ik forceer een glimlach en ze wrijft kort over m'n onderarm. Daarna neemt ze haar vork terug vast en eten we rustig de spaghetti op. 

-

Ik zit al twee weken op de academie. Alles gaat erg goed. Mama is nog steeds hetzelfde, maar de resultaten van de tests zijn nog steeds niet binnen. Ze maakt zich zorgen, maar wilt niets toegeven. Zo is ze. Als ze kon, zou ze mij er voor altijd hebben buitengehouden. Ze moet echt begrijpen dat ik gewoon wil helpen. Maar zij denkt dat ze mij helpt door me er zo veel mogelijk buiten te houden. 

'Ja, Dagmar?' Ik laat mijn hand zakken. 'Mag ik naar het toilet?' Vraag ik. Mijn leerkracht knikt en ik sta op. Ik loop het lokaal uit, de trap af en hoor plots iets wat mijn aandacht trekt:

 'Amber? Jouw beurt!'

 Ik stop met lopen en kijk rond: de danszaal. Ik loop zo stil mogelijk naar de deur en open hem een stukje. Amber staat in haar dansoutfit in het midden van de zaal. Klassieke muziek begint te spelen en ze begint te dansen. Ze is zo fascinerend, maar het blijft me een raadsel waarom. Ik volg elke beweging die ze maakt. Zelf hoe de haartjes die uit haar dot hangen, rustig meedansen op de muziek. Ze maakt een pirouette, maar blijft draaien. Ze is pure perfectie. De lerares kijkt vol bewondering naar haar, net als de leerlingen, net als ik. Het lijkt wel of ik mijn ogen niet van haar af kan houden. 

De muziek komt ten einde en ze staat stil, maakt een mooie buiging en glimlacht naar haar spiegelbeeld. Iedereen klapt en dan pas lijk ik te beseffen wat ik doe. Ik draai me om en loop naar de trap. Ze blijft de hele tijd door mijn hoofd spoken. Als ik niet aan lessen denk, denk ik aan Amber. Als ik geen muziek maak, denk ik aan Amber. Als ik wel muziek maak, denk ik ook aan Amber. Ze heeft me volledig in haar macht, terwijl we amper drie keer gesproken hebben.

Ik kom net aan de deur van mijn lokaal, wanneer de bel gaat. Ik wandel naar binnen. 'En waar was jij?' Vraagt de leraar. Ik slik. 'Buikpijn, sorry meneer,' verzin ik snel. Hij knikt en ik loop naar mijn plek om mijn spullen op te ruimen. Vince kijkt me vreemd aan. Shit nu moet ik nog steeds naar de wc. 'Gast, je bent wel tien minuten weggeweest. Was je erin gevallen ofzo?' 

Ik schud mijn hoofd en hijs mijn volle tas over mijn schouders. Het is pauze. Ik ga naar Amber. We zijn soort van vrienden geworden, sinds Hannes aan haar vroeg of ze bij ons kwam zitten.

Sem, Ana, Amber, Hannes en Jelle zitten al op ons plekje, wanneer Vince en ik komen aangelopen. Ana en Amber zijn druk in gesprek, maar als we erbij komen, kijkt ze even en glimlacht. Op slag komt er ook om mijn gezicht in kleine glimlach te staan. Daarna gaat ze rustig verder met haar gesprek. Vince tikt me aan en dan pas heb ik door dat ik weer staarde. Man, wat is er mis met mij? Als ik naar haar kijk, vergeet ik alles om me heen... 

Ik heb echt geluk met deel te zijn van deze groep. Ana is heel vrolijk en soms wat kinderachtig, maar mega grappig. Jelle is heel sarcastisch en droog. Hannes heeft een goed gevoel voor humor. Vince is gewoon mijn beste vriend en Amber- Amber is apart. Ik weet niet hoe ik haar moet omschrijven. Echt niet. Maar ze is wel degene die me doet opstaan in de morgen. 

Ik kan uren naar haar luisteren of kijken. Ze is interessant, maar ik weet niet waarom. Ze lijkt heel gewoon, maar toch weer niet. In haar ogen zie je hoe gelukkig ze is als ze iets doet wat ze leuk vind, zoals dansen of muziek spelen. Ze is ook een prachtige kunstenares en heel goede actrice. Ik zit bijna altijd bij haar in de les, wat ik heel fijn vind. Ik wil graag weten waarom ze mij zo interesseert, waarom ik alles van haar wil weten. Maar ik weet het niet. Echt niet.

'Jow gast!' Ik schrik op en kijk naar Jelle. 

'Moest dat?' Vraag ik, doelend op het geschreeuw in mijn oor.

 'Ik vroeg je wat, maar je was diep in gedachten,' zegt hij en haalt zijn schouder op. Iedereen lacht en eentje spreekt me aan. Een lach klinkt als muziek in mijn oren: die van Amber.
Godverdomme kan ze niet even uit mijn hoofd?