In hun ogen

48. Afterparty

Pov Amber
Ongelofelijk, denk ik terwijl ik mijn jurk uitdoe. Ongelofelijk dat ik Dagmar heb gekust voor al die mensen. Ik trek mijn hemdje aan, mijn gedachten nog steeds bij de kus. Het voelde zelfs perfecter als de eerste keer, maar ik wil meer. Ik wil hem elke dag kunnen vastnemen wanneer ik wil, op dates gaan, elkaar kussen, voor hem zorgen ...

Ik wil dat hij de mijne is.

Ik ben zo verdomd verliefd op zoom. Ik hou van veel mensen, maar eentje die ik écht niet kwijt wil, is hij.

Ik trek mijn broek aan, schuif in mijn sneakers en stap het kleedhokje uit. Leerlingen en leraren feliciteren me als ik een weg naar mevrouw Freeks. Ze draait zich om en opent haar armen as ze me ziet. 

'Hallo, Amber! Je was echt geweldig! ' zegt ze met een brede glimlach. Ik bloos en glimlach. 

'Bedankt', zeg ik blozend.

Ze neemt me in haar armen, wat het beste ongemakkelijk is: ze blijft mijn leerkracht. 

'Waar is mijn andere ster?' Vraagt ​​ze en kijkt naar de mensen om ons heen.

Dagmar komt aangelopen in zijn wit overhemd en zijn nette zwarte broek.

'Aah! Daar ben je! Gefeliciteerd nog is! ' zegt mevrouw Freek. 

'Als jullie willen, kunnen jullie de make-up weghalen. Alle spullen staan ​​er nog niet. Willen jullie wel zo lief zijn ze te brengen naar de opbergruimte? '

We knikken en ze loopt glimlachend weg. Dagmar en ik wandelen in stilte richting backstage.

Hij neemt een watje en kijkt overdonderd naar alle producten. Ik grinnik en geef hem het tubetje dat hij zoekt. Hij glimlacht naar mij en begint alles van zijn gezicht te halen.

'Je was echt geweldig', glimlacht hij. Ik bloos en een glimlachje kruipt op mijn lippen.

'Ik heb je nog nooit zo goed horen zingen', zegt hij. Ik lach kort. 

'Jij dan! Je noten waren perfect, 'complimenteer ik hem.

Hij glimlacht en gooit het watje weg. 'Ga jij het er niet afhalen?'

Ik kijk naar mezelf in de spiegel en haal mijn schouders op. Hij komt achter me staan ​​en we kijken elkaar via de spiegel aan.

'Je bent mooi', fluistert hij. Vlinders fladderen rond in mij. We hebben beide blosjes op onze wangen.

'Je bent mooi met en zonder make-up, Amber. Laat het maar eens op. Eens wat anders ', besluit hij. Ik knik. Hij knipoogt en draait zich weg.

We beginnen de spullen in de bakjes te doen en lopen met alle spullen naar de bergruimte.

'Nu ben je niet naar je mama gegaan', schiet me plots te binnen. 

Dagmar lacht en legt alles neer. 'Ik ben na de generale repetitie gegaan', zegt hij. Ik denk terug aan dat moment en aan onze kus. We kijken elkaar aan.

Dan komt er plots een meisje binnen en wandelen we snel naar buiten.

-

'Dan nu de opkomst van onze sterren! Amber en Dagmar! ' 

De hele zaal begint te klappen en Dagmar duwt de deur open. Ik loop naar binnen en kijk beschaamd om me heen. Dagmar neemt mijn hand vast en knijpt er in. Ik glimlach naar hem.

We gaan naast mevrouw Freeks staan ​​met de microfoon. De zaal stopt met klappen. 

'De opbrengst van onze voorstelling gaat, naar het idee van Amber, naar kankerpatiënten', vertelt Freeks. Iedereen klapt en juicht. Ik sta maar wat dom te glimlachen.