In hun ogen

9. Vergeten

Pov Amber
'Dus gaat dat?' 

Dagmar schrikt op. 'Wat?' Vraagt hij. 

Ik zucht zachtjes en herhaal: 'Kan ik morgen om twee uur naar je toekomen? Voor de repetitie?' 

Dagmar knikt glimlachend. 'Ik stuur je straks mijn adres door,' zegt hij. Ik knik, glimlach en sta recht. Ik geef hem een kus op zijn wang, wat hij duidelijk niet zag aankomen en hij bloost.

 'Tot morgen?' Lach ik. Hij knikt en ik loop weg. Ik vraag me af wat er met hem scheelt...

Hij was de hele dag afwezig en ik heb wel vijf keer iets moeten herhalen. Hij lijkt afgeleid door iets. Ik haal mijn schouders op en loop door de poort. Ik wandel naar de hoek van de straat en stap in de bmw. De chauffeur begint te rijden en ik staar wat uit het raam. Ik denk na over mijn huiswerk, maar al snel schieten m'n gedachten naar de opdracht met Dagmar. 

Ik open mijn kamerdeur, drop mijn rugzak en val op bed. Eindelijk weekend. Ik zucht en zet me dan recht. Ik neem mijn hoofdtelefoon en speel een paar liedjes af. Muziek is echt mijn leven. Ik glimlach bij het denken aan mijn school. Ik geniet er echt van. En mijn vrienden zijn natuurlijk fantastisch... Jammer dat er zo weinig meisjes bij zijn, maar de meeste meisjes vinden Ana en mij niet leuk. Ze kijken steeds geïrriteerd naar ons, maar ik begrijp niet waarom. Niet dat het veel boeit, want ik geef enorm veel om de jongens. En Ana, natuurlijk. Ik heb echt geluk met hen. In mijn vorige school had ik namelijk niet veel vrienden. Ze vonden me een "prinsesje" omdat ze allemaal wisten hoe rijk mijn ouders zijn. Wat trouwens complete bullshit is, want daarom ben ik niet anders dan de rest. 

-

Ik leg mijn pen neer en zucht. Klaar met het meeste huiswerk! Nu enkel nog repeteren met Dagmar, daarna toetsen herhalen en daarna nog gaan joggen. Kwestie van mijn lijn te behouden. Ik kijk op de klok: het is één uur en ik glimlach. 

Ik kleed me om: een grijze croptop, een zwart shortje en mijn witte sneakers. Ik graai mijn huissleutel van mijn bureau, trek een roze hoodie over mijn shirt en wandel naar beneden met mijn handtasje aan mijn arm. Beneden grijp ik nog mijn telefoon van de salontafel, stop die samen met mijn portefeuille en sleutels in de tas en ga de deur uit. 

Ik fiets en fiets. Dagmar woont 3 kilometer van mij, dus dat is ongeveer tien minuutjes. Ik zie de straatnaam en glimlach, nu enkel nog het huis vinden. Ik rem abrupt als ik doorheb dat ik te ver ben. Ik stap af en draai me om met mijn hand aan mijn fiets. Ik kijk naar het huis waarop de nummers zijn geplakt die ik zoek. Het is een grauw en klein huisje in een straat van enkel kleine huizen. Ik zet mijn fiets tegen de gevel en klik hem vast. Op de bel staat de achternaam van Dagmar, dus bel ik aan. Even hoor ik niets, maar snel hoor ik wat gestompel.

Pov Dagmar
Wie belt er nu weer? Ik was net zo goed bezig met huiswerk... Ik kijk in de spiegel en haal snel nog een hand door mijn warrige haren. Ik trek mijn trui recht en open de deur. Mijn mond valt open als ik het knappe meisje zie staan met de mooie blauwe ogen. 

'Hey,' glimlacht ze. Ze ziet er zo gelukkig uit. Maar wat doet ze hier?

 'Hey?'

 We kijken elkaar even aan. 'Wat doe je hier, Amber?' Vraag ik voorzichtig, hopende dat het net bot overkwam. Haar glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. 

'Ben je serieus?' Vraagt ze. 

Ik knik zonder na te denken. 'We gingen repeteren? Gisteren heb je zelf toegezegd,' vertelt ze. Nu valt mijn kwartje. Ik haal een hand door mijn haar. 

'Sorry! Sorry sorry! Compleet vergeten!' 

Ik sla mijn handen voor mijn mond. Ze lijkt teleurgesteld, dat haat ik. 'Komt het niet uit?' Vraagt ze stil. Ik denk even na. 

'Tuurlijk wel! Kom erin! Ik was het gewoon echt vergeten. Het spijt me,' zeg ik. Ze glimlacht lief naar me. 'Geeft niet,' zegt ze.

 Ik laat haar binnen en we lopen naar de woonkamer. 'Iets drinken?' Vraag ik.

 'Water,' antwoordt ze. Ik knik en ga naar de keuken. Ik schenk twee glazen water in en breng ze naar de woonkamer. We gaan in de zetel zitten en praten even over wat we gaan doen. 

'Misschien moet er meer gevoel in?' Suggereert Amber. Ik knik betwijfelend. 

'Wat bedoel je precies?' Vraag ik. 

'Het nummer gaat over twee mensen met uitgesproken gevoelens. Misschien is het een idee als ik niet op mezelf dans, maar jou er soms bij betrek,' legt ze uit. Ik denk na: dit kan wel extra punten opleveren en het zal er mooi uitzien. Ik knik glimlachend.

 'Bij het derde stukje kan je dan achter me staan en mij soms aanraken bij sommige sleutelwoorden,' verzint ze. Ik knik. 'Ik heb wel iets,' zegt ze. Ik knik en begin met de piano. Ze doet haar choreo en ze gaat bij het derde stuk achter me staan, de muziek wordt intenser en ze neemt mijn hoofd vast. Ik kantel ermee op de maat van de muziek en ze duwt hem aan de kant. Daarna gaat ze weer verder weg en doet haar choreo. Naar het einde toe neemt ze plots mijn hoofd vast en draait het naar haar. Ik speel door en laat me verdrinken in haar ogen. Ze staan intens. Vol emotie. Vol passie. 

Pov Amber
Ik weet niet wat ik plots kreeg. We kijken al een aantal tellen in elkaars ogen. Er komt weer een heviger stukje aan en ik sleur mezelf weg van hem en zijn prachtige ogen. Ik doe de choreo verder en op het einde is er een klein laddertje van noten, dus wandel ik op de maat naar hem toe en aai zacht over zijn wang, waardoor hij in mijn ogen kijkt. Hij speelt de laatste noot en we kijken in elkaars ogen. Ik adem onrustig door de inspanning en zie een vreemde schittering in zijn ogen. Deze heb ik nog nooit gezien. Hij lijkt in strijd met zichzelf. 

PLING

We schrikken beide op en de schittering verdwijnt meteen. Dagmar glimlacht ongemakkelijk en neemt zijn gsm. Zijn blik lijkt serieuzer. Hij klikt hem uit en glimlacht naar me. 

'We nemen deze choreo,' zeggen we samen. We lachen.