In hun ogen

38. Beste vrienden

pov Amber                                                                                                                                                                                 'Mama! We zijn boven!' schreeuwt Ana doorheen haar huis. 

Ik sluit de voordeur achter me en volg Ana de trap op. We lopen de hal door en gaan rechtstreeks naar haar kamer.

Ana woont in een rijhuis niet ver van school. Ze woont er alleen met haar moeder, want haar vader is al enkele jaren gestorven. Ze is enig kind, maar ze vindt het niet zo erg, zegt ze.

Ana's kamer is iets groter dan die van Dagmar, maar een stuk kleiner dan de mijne. Ze heeft een dubbel bed, een bureau, twee ramen, een kast en commode. Haar kamer is volledig pastelpaars geschilderd, wat iets typisch voor Ana is.

'Zo... eindelijk verlost van die jongens. Waarom hebben we geen meisjesgroep?' 

Ana laat zich op bed vallen en ik wil bijna op haar schreeuwen omdat ze d'r schoenen nog aanheeft. Ik besluit mijn schouders op te halen als antwoord en neem plaats op de bureaustoel recht tegenover het bed. Ana draait zich zo opdat ze mij kan aankijken.

'Nou, wil je niet met meisjes omgaan?'

'Ik weet niet. Bij sport zijn ze niet altijd even aardig. Ik denk niet dat ze ons mogen,' antwoord ik.

'Hoe zou je zelf zijn? We gaan om met de knapste jongens van het jaar. Ze zijn gewoon jaloers op ons. Trouwens, wij zijn ook heel knap, dus misschien zijn ze ook jaloers op ons,' zegt Ana uit de hoogte, al weet ik dat ze het als grap bedoelt.    

'Over jongens gesproken...'

Haar toon en blik voorspellen niet veel goeds in mijn opzicht.

Ana zet zich in kleermakerszit op bed en kijkt me met een grote glimlach aan.

'Hoe is het met Dagmar?' vraagt ze blij, alsof ze een kind is dat haar kerstcadeau krijgt. 

'Goed, denk ik. Met zijn mama gaat het oké en zijn werk is haalbaar, zegt hij. Hij zit een beetje achter met school, maar dat komt omdat hij vaak werkt en-'

'Ja, allemaal interessant, hoor, Amber, maar ik bedoelde niet hoe het mét hem gaat... Ik bedoelde hoe het met jullie zit. Als in jij en Dagmar,' onderbreekt ze me. 'Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Dagmar en ik vind het geweldig dat alles goed loopt met zijn mama - de vrouw is een schat - maar ik wil alle details horen die je hebt. Want, god, je vertelt nooit iets! We zijn altijd bij de jongens, inclusief Dagmar, dus ik begrijp dat we er niet kunnen over praten dan, maar we spreken niet zo vaak af na school. Je studeert altijd of je ouders willen ergens heen of je bent bij Dagmar zelf. We moeten vaker dit doen: ons twee... Meidenpraat, snap je?'

 Ana praat aan een ongelofelijk snel tempo, waardoor mijn brein drie keer sneller moet werken. Het is best vermoeiend om met haar lange gesprekken te hebben, maar ze is wel mijn beste vriendin. Ik hou van haar. Al mag ze misschien haar energie wat intomen.

 'Er valt niet veel te vertellen,' zeg ik schouderophalend, wat me een gefrustreerde kreun als reactie oplevert. 

'Amber!'

Ik schrik van hoe luid ze mijn naam roept.

'Drop the act, sister!  Elke blinde man en zijn hond zien dat er iets speelt tussen jullie. Vertel me elk moment dat je iets voelde bij hem. Vertel me hoe het is als jullie alleen zijn. Vertel me hoe de musical verloopt waarin jullie een fucking  koppel spelen! Vertel me alles! Ik ben het maar, je kan alles zeggen en dat weet je. Ik ben gewoon zo benieuwd. Ik zie het in je ogen... Ik zie dat je verliefd op hem bent!'