In hun ogen

36. Geldproblemen

Pov Dagmar
Ik word wakker en kan niet bewegen door een licht gewicht dat op mijn borst leunt. Ik kreun zacht en open met moeite mijn ogen. Het licht van mijn kamer is vreselijk fel. Ik kijk snel naar de klok: negen uur. Ik zucht zacht en voel Amber een beetje verschuiven.

We liggen exact hoe we in slaap vielen.

Ik kijk naar haar hand, dat in het verband zit. Soms is ze echt heel lomp... Maar het maakt haar alleen nog leuker. Ze is zo schattig.

Ik kijk naar haar gezichtje. Haar oogleden gaan even wat open en dan maakt ze een zacht geluidje. Ze verlegt haar hoofd, waardoor haar lichaam nog harder tegen het mijne plakt. Haar linkerhand gaat naar beneden en blijft stil liggen, net boven de rand van mijn onderbroek. Ze opent rustig haar ogen en kreunt zachtjes, net als ik doe. Ze knippert achter elkaar en heft dan haar hoofd op. 

'Goeiemorgen,' glimlach ik. Ze mompelt iets en gaat rechtop zitten met een slaperig hoofd. Ze rekt zich uit en ik por zacht in haar zij. Ze beweegt en grinnikt.

Ik geeuw en ga ook rechtop zitten. 

'Goed geslapen?' Vraag ik.

Ze kijkt me nu aan met haar ogen helemaal open. Ze is wakker.

'Heel goed,' zegt ze en stapt op uit bed. Ik sta ook op en rek me kort uit.

'Is er iets?' Vraag ik als ik zie hoe ongemakkelijk Amber erbij staat.

 'Mag ik misschien een broek?' 

Ik grinnik en gooi een jogging naar haar toe. Ze trekt hem aan, trekt heel hard aan de koortjes en spant hem zo rond haar middel. Daarna rolt ze het overschot op aan haar enkels. Ik grinnik en ze lacht naar me. 

'Ik maak ontbijt. Wat wil je?'

'Cornflakes is goed, hoor,' glimlacht ze.

'Niets van. Je krijgt een eitje en vers fruitsap. Kom,' beslis ik en ik zie hoe ze naar me lacht.

-

Pov Amber                                                                                                                                                                  'Klaar voor de dag? Wat wil je doen?' vraagt hij lief.

'Gaan we foto's nemen? Ik wil nog eens iets op Instagram posten.'

Dagmar trekt zijn schouders op en loopt naar de kast in zijn salon. 

'Ik heb nog ergens een oude camera met van die rolletjes. Dat geeft een cool effect, wl je die meenemen?'

Ik knik enthousiast.

Na even zoeken vinden we de camera en filmrolletjes. Dagmar rijdt met mij achterop zijn fiets doorheen de straten van zijn wijk. We gaan naar een park hier niet ver vandaan. Hij vertelde me onderweg dat hij hier vaak kwam met zijn moeder toen ze nog niet ziek was. 

De zon schijnt, de lucht is blauw en de grond is wit bedekt. Dampwolkjes kolken uit onze monden. Onze wangen rood. 

Ik poseer voor Dagmar en het is verbazingwekkend niet ongemakkelijk. Hij geeft me aanwijzingen en vraagt me soms van pose te wisselen, maar ik let vooral op hoe hij eruit ziet. Natuurlijk verbergt de camera zowat zijn volledige gezicht, maar hij ziet er geweldig uit. 

Zijn donkere haren vallen over zijn rode oren, zijn kaaklijn scherp, zijn vingers die de lens in- en uitzoomen, zijn dichtgeknepen linkeroog... Hij hoort op een canvas in het Louvre te hangen.

Pov Dagmar
Kleine sneeuwvlokjes hangen in haar haren en haar bleke huid steekt er mooi op af. De blosjes op haar wangen congrueren in kleur met haar lippen en de felblauwe ogen maken het plaatje compleet. Tot haar kin zit ze omgewikkeld in een grijze sjaal. Haar bruine winterjas omarmt haar lichaam en simpele sneakers weerhouden haar voeten van kou te hebben. Ze is mooi.
Bloedmooi. 

Ik geniet van haar te fotograferen. 

-

pov Amber

We zitten bij hem thuis in de zetel met warme chocolademelk. 

'De foto's zijn echt leuk,' lacht hij. Ik knik en neem nog een slokje.

Dagmar kijkt op zijn gsm en daardoor dwalen mijn gedachten af naar Dagmar en de rare telefoontjes. Ik raap alle moed bij elkaar en besluit er gewoon naar te vragen.

'Dagmar?' Vraag ik stil.

 'Ja?' Vraagt hij terug.

'Heb je misschien iets dat je me niet verteld?' Vraag ik. 

Wauw, nu denkt hij dat je hem niet vertrouwt. Goed zo, Amber. 

'Wat bedoel je?' Vraagt hij en hij klikt zijn gsm uit. Door zich wat te verzetten, kan hij me beter aankijken.

'Ik heb de indruk dat je iets verzwijgt. Ik heb al telefoontjes gehoord en als ik alles bij elkaar leg, denk ik te weten wat je me niet wil vertellen,' zeg ik voorzichtig. Hij kijkt me betrapt aan.

'Wat denk je dat ik niet zeg?' Vraagt hij en neemt nog een slok van zijn chocolademelk. 

'Misschien heb je geldproblemen?' 

Dagmar kijkt me alleen aan. Zijn expressie staat blanco. Niets. Nada. Noppes.

Hij neemt nog een slokje van zijn drinken. 

'Ik kan je-'

'Nee. Ik wil niet dat je helpt,' zegt hij kortaf. Ik schrik van zijn toon.

 'Maar-' 

Hij zucht en ik zwijg maar, voor hij kwaad wordt.

Het is stil. Nog nooit in alle maanden van onze vriendschap is het stil geweest op deze manier. Het is ongemakkelijk. Het maakt me verdrietig.

'Dagmar, ik wil je alleen helpen,' zeg ik toch. 

'Amber, ik wil niet dat je me geld geeft. Ik doe dit zelf wel. Het is me tot nu toe gelukt,' zegt hij. Het weer even stil. 

'Wil je wel vertellen hoe het allemaal komt?' Vraag ik voorzichtig. 

Hij knikt moeilijk en er ontsnapt een zucht uit mijn mond.

 'Doordat mijn moeder niet kan werken, moet ik alle rekeningen betalen. Natuurlijk helpen de verzekering en al die andere zaken me wel, want ik blijf minderjarig en een leerling. Toch kan ik niet anders dan te werken. Ik word financieel wel geholpen, maar het is helemaal niet genoeg. Nu babysit ik vaak 's avonds. Soms doe ik nog nachtshiften in het café van een vriend van mijn mama. Ook in de bibliotheek ga ik soms werken... Het is heel vermoeiend, maar ik kan niet anders,' vertelt hij.

Ik knik en kijk hem medelevend aan.

 'Stop,' zegt hij. 

'Geen medelijden hebben. Voordat mama in het ziekenhuis lag, werkte ik ook. Nu alleen wat meer,' zegt hij. Ik neem nog een slok en hij glimlacht lief naar me.

Ik ga hem helpen. Of hij nu wilt of niet.

'Maak je geen zorgen om mij,' fluistert hij zacht.

Ik glimlach en knik, maar ik kan niet anders dan de wallen onder zijn ogen te zien.