In hun ogen

22. Nieuwe choreo deel twee

Pov Dagmar
Amber staat naar zichzelf te kijken in de spiegel en nu pas valt de ketting me op. De ketting die ik haar heb gegeven. Ik ga schuin achter haar staan en wijs er kort naar in de spiegel. 

'Draag je het elke dag?' Vraag ik. Ze knikt glimlachend en kijkt me aan via de spiegel. 

'Dankje,' zegt ze en draait zich om. We staan dicht tegen elkaar. Ik voel haar adem op mijn huid en ik krijg kippenvel. Het valt haar op en ze wrijft over mijn armen. Liefkozend en zacht. 

'Heb je koud?' Vraagt ze en kijkt in mijn ogen. 

'J-ja,' verzin ik snel. Ze grinnikt kort en schuift langs me heen. Ze is de badkamer uit en ik steun met mijn handen op het badkamermeubel. Ik zucht en kijk naar mezelf. 

Stop, Dagmar. Je maakt het jezelf gewoon te moeilijk. Doe normaal. 

Ik kijk naar de donkerblauwe ogen in de spiegel. Ik schud mijn hoofd, haal een hand door mijn haar en loop de badkamer uit. 

'Hier,' zegt Amber en ze geeft me een dekentje. Ik glimlach en neem het aan, sla het om me heen en ga op bed zitten. Ze komt naast me zitten en neemt haar gsm. Ze gaat op snapchat  en opent alle snaps die ze heeft gekregen. Dan houdt ze haar telefoon scheef en neemt een foto van ons, maar niet ons hele gezicht is te zien - enkel tot onze lippen. De hare in een prachtige glimlach getrokken. Ze zet er een klein rood hartje bij en verandert de filter naar zwart-wit.

 Ik grinnik en ze kijkt kort op. Ik zie een speelse glinstering in haar ogen. Ze stuurt het naar iedereen waar ze vlammetjes mee heeft, zelfs naar mij. 

'Wow, ik wist niet dat we al zoveel vlammetjes hadden,' lach ik. Het is een erg dom gegeven, de zogenaamde streaks, maar het is geweldig om elke dag kleine stukjes van haar dag te kunnen zien. Wat ze niet weet, is dat ze de enige is waarmee ik snap. 

'Al vijfenzestig dagen moet ik je kop elke dag aanzien,' zegt ze. Ik duw haar grijnzend weg en ze verliest even haar evenwicht, waardoor ze op bed valt. Ze komt lachend recht en geeft een tik op mijn schouder.

'Komen eten!' Roept een luide stem vanaf de eerste verdieping. Amber glimlacht en springt van bed. 'Oh, ik heb honger!' Roept ze. Ik grinnik en doe het deken van me af. Ze staat springend op me te wachten. 

'Je hebt altijd honger,' lach ik. Ze rolt haar ogen. 'Kom!!'

 Ik lach weer. Ze neemt mijn pols vast en sleept me zowat mee naar beneden. Ze huppelt van de trap af, waardoor haar lichtbruine, golvende haren op en neer bewegen. Beneden laat ze mijn pols los en duwt de tussendeur open. Ze loopt met een snelle pas naar tafel, waar haar vader al zit. Ze geeft hem een kus en gaat zitten. Ik glimlach naar haar vader en ga naast haar zitten. Dan komt haar mama binnen met de pan. 

'Vanavond eten we varkenshaasje met gestoofde worteltjes, gemarineerde paprika en champignons met quinoa,' zegt ze. 

Ik hoop dat het beter smaakt dan hoe het klinkt. 

Ze schept iedereens bord vol en we beginnen te eten. Alles is lekker, buiten de quinoa. Niet mijn ding. Ik eet toch braaf mijn bord leeg, drink twee glazen water op en neem deel aan de gesprekken aan tafel. 

'Mama? Mag ik morgen na school naar Dagmar thuis om verder te oefenen op de choreografie?' Vraagt Amber. Haar ouders kijken elkaar aan. 

'En moet je geen huiswerk maken?' Vraagt haar vader. 

'Ik kan beide doen!' Houdt Amber vol. Ambers ouders zijn vrij chill als ik naar hier kom, maar omgekeerd hebben ze er minder vertrouwen in, jammer genoeg. 

'Meisje, ik weet dat die opdracht veel tijd neemt en belangrijk is, maar je andere lessen zijn ook heel belangrijk. Neem nu fysica: je staat er erg slecht voor,' zegt haar vader.