In hun ogen

50. Fairy lights

Pov Amber

'Amber!'

Mama valt in mijn armen. Ze knijpt me bijna plat. Ik sta stokstijf in de deuropening. Ze laat me los na enkele snikken.

'Loop nooit meer weg, alsjeblief,' smeekt ze. Ik antwoord niet. Papa komt binnen en wandelt glimlachend naar me toe.

'Het spijt me, prinses,' mompelt hij en omhelst mij ook. Hij kust mijn haar en laat me voorzichtig los. Ze kijken achter me. Ik draai me ook om.

Dagmar staat wat ongemakkelijk op ons eigendom. Ik ga naast hem staan. 

'Ik wil weten waarom jullie het zo erg vinden,' zeg ik. Dagmar schuift wat met zijn voeten.

'Kom binnen, prinses,' zegt mama zacht, maar ik kan zien aan haar ogen dat ze deze zet niet had verwacht. Papa klemt zijn kaken op elkaar en hij doet me even denken aan Cameron.

Die gedachte schud ik maar snel van me af.

'Je bent mijn kleine meid... En dan zie ik je kussen met- Snap je?' 

Mama kijkt me hoopvol aan alsof ze werkelijk dacht dat het hiermee opgelost ging zijn.

Ik schud mijn hoofd. Ik weet heel goed wat ze bedoeld, maar niet waarom het zo erg is.

'Dagmar is zestien, ik over een paar dagen... Ik ben oud genoeg om zelf mijn leven te beslissen, oké?' 

Ik ben koppig, dat weet ik zelf ook wel. Maar het is niet eerlijk dat ze me behandelen als een klein kind.

'Ik ben toch oud genoeg nu? Ik weet dat jullie mij willen beschermen, maar dat doen jullie al vijftien jaar! Ik wil ook uitgaan met vrienden en leuke dingen doen! Ik zit enkel thuis huiswerk te maken.'

Ik kijk hun een voor een aan en zie de schuld doorheen hun ogen flitsen. Ik voel Dagmars mouw langs mijn arm strijken.

'Vertrouwen jullie mij niet?' vraag ik hen

Ze schudden meteen hun hoofden.

 'Wel dan...'

'Amber, kom... We bespreken dit binnen. Ga douchen en dan zullen we het erover hebben,' begint mama.

Ik rol mijn ogen en wil ertegenin gaan, maar Dagmars stem onderbreekt de gedachte.

'Misschien is het niet zo'n slecht idee?' vraagt hij aan mij gericht. Ik kijk hem aan.

'Ga praten. Ik zie je maandag wel. Goed?'

Zij lieve donkergroene ogen kijken diep in de mijne. Ik knik zachtjes en hij glimlacht zwak. Dan draait hij zich om en loopt richting de poort. Ik kijk hem even na.

-

'Waarom werden jullie nu zo kwaad op mij?' Vraag ik wanneer we met z'n drieën op mijn kamer zitten. Ze hebben nog steeds geen deftig antwoord gegeven.

'Amber, je moest ons gewoon zeggen dat er een kus in de opvoering zat,' zegt mama, 'We schrokken er nogal van.'

'Maar het werd er pas ingezet bij de generale repetitie,' zeg ik snel.

'Hebben jullie toen ook gekust?' brengt papa verbaasd uit.

'Nee, mevrouw Freeks, de regisseur, wou dat we een spectaculair einde hadden. Ze vond het einde niet sterk genoeg en wou de liefde tussen de personages benadrukken,' lieg ik. 

'En jullie gingen meteen akkoord?' Vraagt mama ongelovig.

'Nee, maar we krijgen hierdoor waarschijnlijk meer punten. We hebben ook tegen elkaar gezegd dat het enkel voor het toneel was en we er niet over gingen praten,' verzin ik.