In hun ogen

42. Ik ben niet blind

Pov Amber
De vakantie is weer eens veel te snel gegaan. Een weekje na Dagmars geweldige feestje en de eerste zoen van mijn beste vriendin, is het weer tijd voor school. Ana beweert dat er niets is tussen hen, maar het feit dat ik haar een paar weken geleden drie uur lang heb geholpen om een outfit samen te stellen voor een date met Jelle, zegt genoeg. 

Ik kom aan op school, druk een kus op de wang van Ana, Dagmar, Hannes en Vincent, maar zie Sem weer niet. Vreemd... Ik heb al de hele week niets van hem gehoord. De rest ook niet, hoor ik na het te vragen. Mijn ogen kruisen die van Dagmar en er verschijnt een twinkeling in de donkergroene schijven. 

Frikke komt aangerend en hij roept onze namen. We kijken om. 

'Ik weet waarom Sem verdwenen is!'

De jongen komt tot stilstand voor mijn neus en duwt zijn gsm in mijn handen. Er staat een filmpje op. Iedereen kijkt elkaar verward aan. 

Ik kijk vragend naar Frikke, die gebaart dat ik het filmpje moet afspelen. Ik ga zitten op de bank en de rest komt rond me staan. 

Ik druk op play: allemaal beelden van Dagmars feestje. Ik kom er zelf in voor, dansend met hem. Zijn handen liggen op mijn heupen en ik zie al vragende blikken verwisseld worden. Een rode kleur verschijnt op mijn gezicht. 

Zagen we er echt zo uit?

Dan trekt iets meer mijn aandacht: Sem. Hij staat te zoenen met iemand.

Een jongen.

Hij heeft Sem tussen de muur gepind en ze zijn hevig aan het tongen. 

Het filmpje stopt en ik geef verward Frikkes gsm terug. 

'Sem is homo?' Mompelt Jelle verrast.

'Had ik ook niet zien aankomen,' zegt Dagmar. De rest mompelt instemmend. We zijn er allemaal stil van. Dagmar haalt een hand door zijn haar, waar ik even naar blijf staren.

'Nu begrijp ik het. Hij is helemaal niet ziek; hij verstopt zich. Waarschijnlijk denkt hij dat hij nu gepest zal worden,' brengt Ana uit. Je kan zien hoe bezorgd ze is.

'Hij zou toch moeten weten dat we er niks op tegen hebben?' brengt Vince in.

'Sorry, maar wat als hij dan een van ons leuk zou vinden?' begint Hannes.

'Hey, stop! Dat hij homo is betekent niet dat hij op élke jongen valt,' waarschuw ik hem kortaf. Hannes knikt beduusd en mompelt een verontschuldiging. 

'Waarom zei hij ons niets?'

Iedereen kijkt Dagmar aan, maar niemand antwoordt. 

Dan tikt er iemand op mijn schouder, net wanneer ik mijn mening wou geven. Ik sluit mijn mond, draai me om en kijk in twee grijze ogen.

'Lang niet gezien,' grijnst Cameron. 

'Manu wilt je iets vertellen. Kom je?' vraagt hij zonder ik nog maar hallo kan zeggen.

Ik blik kort naar de rest. Niemand zegt er iets op, dus haal ik mijn schouders op en sta recht.

'Joe!' Roept Cameron nog naar hen.

Hij legt zijn hand op mijn onderrug om me zogenaamd te leiden, maar ik duw hem weg. Ik kan zelf wel lopen, dankjewel. 

-

Pov Dagmar
Een paar maanden terug vond ik acteren het stomste vak van allemaal. Ik wil muzikant zijn, niet een filmster. Dansen was nog te verdragen, puur omdat ik tegelijk naar muziek kon luisteren. Misschien ook deels omdat ik vaak met Amber les had, nu ik erover nadenk.