In hun ogen

27. Ik kan niet boos op haar blijven

Pov Dagmar
Het is zover. De evaluatie.

Ik kom uit de kleedkamer gelopen en Amber zit op de bank te wachten. Haar haren zitten in twee ingevlochten vlechtjes wat haar heel mooi staat. Ze heeft een marineblauwe, losse kroptop aan met witte letters en een strak grijs shortje. Ze ziet er knap uit. Maar ook nerveus. 

Ik ga naast haar zitten en ze kijkt naar me. 

'Wat had je net? Gaat alles goed?' Vraagt ze bezorgd. Ik glimlach. 

Ze geeft toch nog om me.

'Alles is goed... Je bent nogal nerveus, zie ik,' zeg ik om van onderwerp te veranderen. Ze knikt en veegt met haar handen over haar benen. Ik volg haar bewegingen. Haar benen zijn best bleek en je kan een paar littekens op haar knieën zien. Net onder de rand van haar short - aan haar heupen - zitten striemen, die ik al eerder zag. 

Allemaal imperfecties, die haar perfect maken.

 'Ik ben bang dat ze het niet goed gaat vinden,' geeft ze toe en zo richt ik mijn blik weer op haar, in plaats van haar benen. Ik neem haar hand vast, waardoor ze opkijkt.

 'Denk dat we in je kamer zijn. Daar gingen alle pasjes perfect. We zijn helemaal alleen in een kamer, de muziek begint en we doen de choreografie zoals we die hebben geoefend, oké?' 

Ze knikt en glimlacht kort naar me. Ik laat haar hand los. 

'Dagmar en Amber? Jullie gaan eerst,' zegt de lerares. Ik sta op en geef haar mijn hand. Ze neemt hem vast en ik leid haar naar het midden van de dansvloer. Ik geef een kneepje in haar hand en glimlach. Haar ogen glinsteren en ze glimlacht terug. 

De muziek start en we laten elkaar los. 

Pov Amber
Ik maak een pirouette op een been, spring op en gooi mijn benen in de lucht. Wanneer ik land, gaat Dagmar achter me staan en neemt mij heupen vast. Hij laat me naar voren buigen en laat mijn bovenlichaam rondjes draaien, om me daarna in een simpele beweging op zijn schouder te zetten. De muziek versnelt en we beginnen met de moeilijkere passen. 

Hij draait me rond, terwijl ik van positie wissel in zijn nek. Hij gooit me van zich af en ik land perfect zoals het moet. We draaien rondjes en kijken in elkaars ogen. Ik loop naar hem toe en spring. Hij vangt me op, ik sla mijn benen rond zijn middel en hij doet een handstand. Ik laat me rustig van zijn lichaam afkomen terwijl hij op zijn handen staat. In een sierlijke beweging kom ik op de grond neer en maak nog een aantal pirouettes en andere danspassen doe ik erbij. We doen elk apart enkele pasjes en daarna komen we terug bij elkaar.

 Ik draai een pirouette, gooi mijn rechterbeen opnieuw in de lucht en hij houdt me tegen. Ik buig mijn rug en hang achterover, als hij mijn been vastheeft. Ik kom terug recht en onze gezichten zijn nog geen drie centimeter van elkaar. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik kan alleen maar passie zien in zijn groene ogen. Tintelingen komen vrij in mijn onderbuik.

Hij neemt me ruw vast en gooit me over zijn rug. Ik land terug op de grond en wandel van hem weg. We doen een soort van achtervolging en als hij me eindelijk te pakken heeft, neemt hij mijn gezicht vast in beide handen. We ademen hevig in en uit. We kijken diep in elkaars ogen. De noot waarop we wachtten komt eraan, ik duw hem van me af en doe een achterwaartse flikflak. Hij komt weer achter me staan en laat me ronddraaien. 

Hij laat me achterover hangen waarna ik recht kom. Ik voel zijn lippen langs mijn huid glijden. Onze gezichten zijn zo dicht bij elkaar. De muziek wordt stopgezet omdat we verder niets hebben. 

Iedereen klapt en hij laat me los. Ik heb spijt dat het gedaan is. Ik vergat even echt dat dit een evaluatie was.

 Ik ga naast hem staan en het zweet breekt me uit. Was dit goed genoeg? 

De lerares stapt naar voren. 

'Ik heb maar één fout gezien: Dagmar, wanneer je haar been tegen je schouder drukt en  haar naar achteren laat buigen, moet je je hand veel lager op haar onderrug of zelf achterwerk leggen, zodat ze haar rug meer kan buigen. Het zal er veel beter uitzien,' zegt ze. 

Ik schrik een beetje en voel mijn wangen gloeien. Ik zie Julie achter de lerares grijnzen. Dagmar knikt met rode wangen. 

'Buiten dat was alles perfect... De chemie tussen jullie is onbeschrijfelijk als jullie dansen. Zijn jullie een koppel?' 

Dagmar en ik kijken elkaar kort aan, geschrokken van de vraag.

 'Nee,' antwoorden we tegelijk. De lerares knikt. 

'Nochtans kon ik de chemie proeven. Maar goed: een koppel op de dansvloer zijn jullie wel,' glimlacht ze. 'Geweldig gedaan! De volgende zijn Jasmijn en Ritse.'

 We wandelen van de dansvloer en geven elkaar een knuffel. 

'Wat nou stressen?' Lacht Dagmar. Ik grinnik en omhels hem weer. Gelukkig dat hij in mijn dansgroep zit. En vooral dat hij mijn partner is.

-

Ik loop met Sem en Hannes naar mijn kluisje. Ik steek mijn sleutel erin, maar krijg hem niet open. De jongens zijn al naar hun kluisje gegaan. Ik begin te trekken en te sleuren en zucht. Ik klop op mijn kluisje met mijn andere hand. Nog eens probeer ik te draaien, maar tevergeefs.

 Dan ligt er plots een groot, warm en vooral sterk hand op het mijne. Ik kijk naar de eigenaar. 'Hey, lukt het niet?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en haal mijn hand onder Camerons vandaan.

 Hij grinnikt en draait hem zonder moeite om, opent mijn kluisje en bekijkt schaamteloos de binnenkant. Er hangen foto's in van mijn groepje vrienden. Hij kijkt serieus naar een foto van mij en Dagmar. Op de foto zitten we te lachen op een bankje. Jelle had die foto getrokken op het verjaardagsfeestje van Sem.

 'Ik dacht het wel,' zegt hij. Ik kijk hem aan en hij kijkt dan ook weg van de foto. 

'Zo'n mooi meisje is niet single, het was toch te mooi om waar te zijn,' glimlacht hij. Ik sta met mijn mond vol tanden. 

Hij- wacht wat?! 

'Ik heb geen vriendje,' weet ik uit te brengen. Kort fronst Cameron en kijkt terug naar de foto. 

'Ik dacht- je bent dus single?'

 Ik knik onzeker. Cameron glimlacht. 

Wacht- noemde hij me mooi? Een rode kleur stroomt naar mijn wangen en hij grijnst licht. 

Zou hij het erg gevonden hebben als ik wel een lief had?

Pov Dagmar
Ik loop fluitend naar mijn kluisje. Ik ben zo goed gezind! De choreo ging perfect, mijn toets van net feilloos en ik kan naar huis. 

Ik kom de hoek om en mijn glimlach smelt als sneeuw voor de zon. Die donkerblonde slijmbal leunt tegen de kluisjes aan om Amber te imponeren. Hij lacht zijn witte tanden bloot, zegt iets en Amber lacht. Haar lach is zo mooi... Zo schattig. 

Ik wandel toch naar mijn kluisje en draai hem snel open. Ik doe wat ik moet doen en probeer niet te luisteren naar de conversatie van het mooie meisje en de onuitstaanbare bisser naast me.

 'Je hebt me nog niet toegevoegd op snapchat,' hoor ik. Amber grinnikt. 

'Ik heb wat beters te doen dan elke minuut op sociale media te zitten. Ik was laatste tijd vaak met Dagmar... We hadden samen een dansopdracht,' vertelt ze. 

Ik sla mijn kluisje dicht en loop langs hen weg. Nog net zie ik in mijn ooghoek dat Amber in mijn richting keek. Ik kan dit niet aanhoren. Ik duw we grote deuren open en haal opgelucht adem. De frisse lucht doet me goed.

Vandaag hoef ik gelukkig niet te werken. Mijn hoofd staat er helemaal niet naar. Ik ga naar mama.