In hun ogen

7. Grote opdracht

Pov Dagmar
Allemaal leerlingen en vrienden zitten braaf op hun stoel. We moeten vandaag een nummer brengen in onze eigen stijl, maar het moet eentje zijn waarbij je bepaalde dingen voelt. Over deze opdracht heb ik lang gedaan. Het is al begin oktober. Ik geniet van de tijd op deze school. Ik ben hier ontzettend graag. Zelf wanneer de leerkrachten ons bedolven onder het werk. Ook zijn mijn nieuwe vrienden echt geweldig: Vince, Hannes, Jelle, Frikke, Ana en Amber. We staan al een beetje bekend op school. Iedereen mag ons, zelf de leraren.

'Frikke?' Vraagt de leraar, waardoor ik uit mijn dagdroompje wordt gehaald. Frikke, mijn vriend met zwart haar en felgroene ogen, staat op en neemt zijn gitaar. Sommigen zeggen dat we op elkaar lijken; ik zie het wel als ik eerlijk ben. Hij gaat vooraan in de klas zitten en speelt het nummer the space between us. Hij speelt echt goed, deze versie is echt ziek. Na enkele minuten is hij klaar en gaat zitten na het applaus.

 'Dagmar?' Ik blaas mijn adem uit en sta op. Ik loop naar de piano en zwaai even met mijn handen. 'Ik speel another empty bottle,' zeg ik voor ik begin. Ik kijk naar de leerkracht, hij knikt en ik begin.  

De klas wordt doodstil terwijl ik zing en mezelf begeleid op de piano. Ik voel hoe emotioneel ik word, wanneer alle herinneringen terugkomen. Dit liedje heeft veel emotionele waarde voor me. Terwijl ik het refrein zing, moet ik tranen tegenhouden. Gelukkig zit ik met mijn rug naar de klas. Ik stop met zingen en speel het laatste stukje verder op de piano. Ik stop, adem even en draai me dan om. De leraar staat naar me te kijken met medeleven in zijn ogen. Alle leerlingen kijken me hetzelfde aan, buiten eentje. Mijn blik valt op een meisje, achterin het lokaal. Net wanneer ze knippert, dwarrelt een enkele traan naar beneden, langs haar wang. Ze glimlacht zwak naar me, ik vervloek mezelf dat ik in haar ogen kijk en voel hoe ik breek als er ook bij mij een traan ontsnapt. 

De bel gaat en haar prachtige, glanzende ogen dwalen af naar de vloer. Ze staat op, hijst haar rugzak op haar rug en veegt haar tranen weg. Ik voel nog een traan van mijn wang dwarrelen, maar schenk er geen aandacht aan. Het mooie, breekbare meisje met bruine, golvende haren en helderblauwe ogen loopt het lokaal uit. Ik sta ook op. De leraar fluistert in mijn oor dat ik het goed gedaan heb en ik knik afwezig.

 Ik wil weg.

 Ik veeg mijn tranen weg en loop met mijn rugzak samen met de rest het lokaal uit. Ik sla de hoek om, loop zo ver mogelijk weg van de menigte en leun dan tegen een muur. Ik knijp mijn ogen dicht en haal mijn neus op.  Wat dacht ik ook toen ik het zong? Voor al die kinderen... Wat moeten ze wel niet denken?

Pov Amber
Ik had niet eens door dat ik huilde, tot ik zijn traan zag vallen. Ik zit nu in een wc-hokje. Ik heb geen zin om me te mengen met anderen. Ik veeg mijn wangen af en stap eruit. Ik kijk naar mezelf in de spiegel: onder mijn ogen zit een klein rood lijntje. Ik zucht en spat water in mijn gezicht, in de hoop het te camoufleren. Het lijkt een beetje te helpen, dus doe ik het nog een paar keer. Ik droog me af en blijf nog even in de spiegel kijken. Ik denk aan Dagmar. Ik wil naar hem toe.

Ik wil graag weten over wie hij het had. Een meisje... Misschien familie? Another empty bottle takes a life... Zou ze dood zijn? Mishandeling en drank... Agressie in huis, het klinkt allemaal heftig. Ik hoop niet dat hij het over zichzelf had.

-

'Goedemiddag, jongens en meisjes!' Roept de directeur door de zaal. Ze heeft ons allemaal tijdens de middagpauze naar hier gehaald, om iets aan te kondigen ofzo, ik weet het niet eens. 'Jullie vragen jullie waarschijnlijk af waarom ik jullie kwam halen?'

 Inderdaad. 

'Wel; ik heb beslist om een crossover te maken tussen twee hoofdvakken. Deze punten tellen mee voor jullie winterexamens! Dus doe jullie best. Jullie zullen per twee ingedeeld zijn en zo een mooi mogelijke choreografie opvoeren met zelfgemaakte muziek. De stijl mogen jullie zelf kiezen! En jullie partner ook, máár als ik binnen een week geen koppels heb, zal ik ze zelf maken!' 

Ze keert zich naar de leerlingen met vragen en het geroezemoes begint. Mijn ogen vallen op Dagmar net wanneer hij ook naar mij kijkt. Ik glimlach en hij knipoogt. Hij staat op en baant een weg door de zaal, tot bij mij.

 'Dus... Liefste danseres Amber, wil je mijn partner zijn?'

 Hij maakt een buiging en strekt zijn hand. Ik leg mijn hand in de zijne en grinnik. 

'Maar natuurlijk, charmante muzikant Dagmar,' lach ik. Hij grinnikt en we lopen uit de zaal. Dit kan nog leuk worden...