Bir yaralı yürek..
O yaralı yüreğe tek derman yine yaralayan..
Urfa da sevdaları konuşulacak kadar büyükken ayrı düşen iki kalp..
Yıllar sonra bir araya geldiklerinde sevdalarına yenik düşecekler mi?
Peki geçmiş yılları telafi etmek mümkün mü?
Sene...
Sabah saat 7.30'da alarmın sesiyle değil de gözlerine çarpan güneşle uyandı Senem. Sıcak havadan dolayı açık bıraktığı pencereden gelen kuş sesleri, yüzünde bir tebessümün asılı kalmasına sebep oldu. 5 yıldır bu evde yaşıyordu. Maviyle yeşilin buluştuğu bir sahil kasabasındaki iki katlı büyük bahçeli evinin ikinci katındaki yatağı, tüm denizi görebilecek şekilde özenle yerleştirilmişti odaya. Tavandan zemine kadar uzanan ve evin denize bakan tarafındaki bir duvarın tamamını kaplayan büyük camdan dışarıyı izlemeyi çok severdi Senem. Sabahları bu evde yatağında uyanmayı seviyordu.
Annesi onu doğururken vefat etmişti. Babası Senem henüz 5 yaşında küçücük bir kız çocuğuyken evlenmiş, yeni eşi Senem'i istemeyince ablası Sare hanıma durumu anlatmış ve onu yatılı okula göndereceğini söylemişti. Sare hanım buna razı olmamış ve Senem'i kendi yanına almış, 20 yaşına kadar kendi öz kızı gibi bakıp büyütmüştü. Senem annesinin yokluğunu her zaman içinde doldurmayı asla başaramadığı bir boşluk olarak hissetse de Sare hanımın ve konaktakilerin onu kendilerinden biriymiş gibi sahiplenmeleri bu boşluğun Senem'i içine çekip yok etmesine engel olmuştu.
Sare hanım bir anne gibi olamadıysa da bir teyze kadar şefkatli yaklaşmıştı Senem'e. Onu kendi çocuklarından ayırmamış hatta yeri geldiğinde Senem'i onlardan bile daha çok el üstünde tutmuştu. Feyruz Ana ile Sare hanımın konuşmalarına şahit olmuştu bir gün Senem. Henüz konuşulanları anlamayacak kadar küçüktü o sıralar. Feyruz Ana iç çekerek konuşmuştu.
"Babalar ağaçlara benzer kızım. Anne ise ağacı besleyen sudur. Anne giderse eğer, baba susuz kalır. Günden güne solar. Susuzluğa dayanamaz ve gün olur kurur gider. Anne giderse eğer, baba ölür. Babalık son bulur." demişti hüzünle. Senem Feyruz Ananın dediklerini anlamasa da kendinden bahsettiğini hissetmişti.
Uyanır uyanmaz aklına gelenler yüzünden babasına olan nefreti şahlandı Senem'in. Herkes baba olamıyordu malesef. Dingin deniz bu sabah onu sakinleştiremeyecekti. Hatta az evvel ona huzur veren kuş cıvıltıları bile aklına gelen kötü anılar yüzünden katlanılmaz olmuştu. Yatağında doğruldu, kalkıp saate baktı. Alarmının çalmasına daha yarım saat vardı. Elini yüzünü yıkayıp her sabahki rutinlerini yapmaya başladı. İlk olarak kendine bir çay demledi. Tam çayını yudumlayacağı sırada bahçe kapısındaki hareketlilikle gülümsedi. Köpeği Haydut acıkmıştı anlaşılan.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mama kabını doldurup önüne bıraktı. Önceki gün yaptığı poğaçalardan birinin yanına birkaç dilim peynir alıp çayıyla birlikte bir tepsiye koydu ve bahçedeki yuvarlak masada oturarak yaptı kahvaltısını. Bu sırada mamasını bitiren Haydut da ayaklarına tırmanmış oyun istiyordu. Köpeğiyle stres atmayı çok seven Senem köpeğinin yüzünü avuçlayıp "Biraz daha sabret Haydut Bey. Kahvaltımı yapıp seninle oynamak için enerji toplamam lazım." deyip kendisi için hazırladığı tabaktakileri yerken telefonundan haber sitelerine göz gezdirdi. Birkaç mail yanıtladı kahvaltısını bitirene kadar. Haydut'la oynamak için vakti kalmadığını bu sabah şirket ortaklarıyla yapacağı toplantı aklına gelince fark etti. Birkaç hav la atlatabilmişti Haydut'a verdiği sözü tutmamanın sitemini. Hızlıca hazırlanıp evden çıktı.
