Bir yaralı yürek..
O yaralı yüreğe tek derman yine yaralayan..
Urfa da sevdaları konuşulacak kadar büyükken ayrı düşen iki kalp..
Yıllar sonra bir araya geldiklerinde sevdalarına yenik düşecekler mi?
Peki geçmiş yılları telafi etmek mümkün mü?
Sene...
Kozcu konağının terasındaki kahvaltı masasında, sanki elle tutulacakmış kadar katı bir sessizlik vardı. Herkes Nazlı'ya bakıyordu. Arayan kimdi ki böyle panik ve korku vardı yüzünde.
"Bunca zaman sonra arıyor olamaz."dedi hala telefon ekranına bakarken. Telefon susunca kapandığını düşündü.
Sare hanım kızının elinden telefonu alıp arayana baktı.
"Bu saatte aramazdı. Bir şey mi oldu acaba?" dedi sıkılarak Sare hanım.
Telefon tekrar çalmaya başladı. Israrla arıyorsa kesin bir şey var demekti.
"Alo. İyi misin? Ne oldu? Doğruyu söyle bana." diye sıraladı aklındakileri meraklanmış bir annenin telaşıyla Sare hanım.
"Hala, sakin ol. Ben iyiyim. Yeni bir iş aldık demiştim ya sana hani" dedi Senem halasını bir an önce sakinleştirmek için peş peşe.
"Evet kızım. Sorun mu çıktı?" dedi halası. Hâlâ ayakta dikiliyordu farkında olmadan ayaklanmıştı telefon çalınca.
"Hala, otel orada yapılacak. Urfa'da." diyebildi Senem sonunda.
Sare hanım, duyduklarıyla boşta olan sol eliyle yemek masasına tutundu. Gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Yine tutamamıştı incilerini. Kahvaltı sofrasında olduğunu, herkesin kulağının, gözünün kendi üzerinde olduğunu unutuvermişti. Tek düşündüğü yıllardır göremediği, kokusunu içine çekemediği kızıydı o an. Hasretlik bitiyor muydu? Kızı yine dizinin dibine gelecek miydi?
"Senem. Geleceksin değil mi? Bitti mi kuzum." dedi gözyaşları arasında. Yerinde toparlanıp vücudunu dikleştirdi, yanaklarındaki ıslaklığı sildi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sare hanımın Senem demesiyle Siyabend'in içtiği çay boğazına kaçtı, doğru duyup duymadığını anlamak istercesine annesine baktı çatık kaşlarının arasından. Nazlı hâlâ sinirden titriyordu. Rıdvan tepkisiz kalırken, Meran bir yıllık evliliğinde ilk defa duyduğu bu isimle şaşırmış Sare hanımı ağlatan, masadaki herkesi büyük bir sessizliğe iten bu ismin kime ait olduğunu merak ediyordu.
"Hala, haberin olsun diye aradım. Bana kalsa gelmezdim. Yanlış anlama ama... Orası... Orada olanlar..." derken lafı yarım kaldı. Kapısı tıklanıyordu.
"Kızım herşey olacağına varır. Eğer yolun tekrar buraya düşüyorsa vardır bir hikmeti." dedi Sare hanım.
Kızının tedirginliğini, aklından geçenleri, o söylemese de biliyordu. Ana yüreğiydi bu, hissediyordu. İllaki kendi rahminde hayat bulması gerekmiyordu bir yavruya ana olmak için. Adı gibi biliyordu inatçı kızını. Zorunda olmasa gelmezdi. Biliyordu ki inatçı olduğu kadar çalışkandı da. İş için olmasa gelmeyeceğini biliyordu.
