Arafta Açan Güneş ~{TAMAMLANDI }

Özel Bölüm 3 !Son Veda!

Gözlerim dolu dolu yazıyorum şuan bu satırları. Gerçekten zormuş sevdiğin birinden ayrılmak. Onlar belkide benim hayal ürünümdü.
Ama şu varki;
  Çoğu gerçek ama sahte yüzlü insandan daha iyilerdi.
İhanet etmediler üzmediler kırmadılar.
Ben vedalarda hep kötüyümdür.
Şuan geriye dönüp bakınca görüyorum ki siz onları sevdiniz evlerinize misafir ettiniz bende bugün onları yolcu ediyorum.
Hadi son kez!
Arafta Açan Güneş

Keyifli okumalar diliyorum ☀️

Bölüm Şarkısı :Ali Kınık = Çal  Kemancı
İclal Aydın =Zor Günler

Kaldı işte;
Çayımız bardakta, çocukluğumuz sokaklarda.
Mutluluğumuz kursağımızda, sevdiklerimiz uzaklarda.
Gülüşlerimiz fotoğraflarda kaldı işte!

Ne çok koştuk değil mi? Bizim olmayan olmayacakların ardından, ne çok ağladık herkesten habersiz. Sessiz hıçkırıklar kuru gözyaşları bıraktık geriye. Hayal kurmayın olmayacak diyenlere inat, en güzel hayalleri kurmadık mı? Yalanlar söyledik birçok kez. En kötüsü de inandık bu yalanlara saftık toyduk. Yanlışın kötü olduğu öğretildi bize, oysa yanıla yanıla bulmadık mı doğruyu.

Sevdik sevildik! Kimi için vazgeçilmezken kiminin ilk gözden çıkardığı olduk. Ağladık belkide ama çokça güldük. Koştuk yorulduk ama bir gölge mutlaka bulduk. Bizler sevmeyi filmlerden pembe dizilerden değil. Küçük kalbimizdeki olgunluktan öğrendik. Herşeye rağmen mutlu olmak için savaşıyoruz.

Elindeki defteri ileri doğru itip dopruldu Senem. Uzun süre gidip gelmeler devam etmişti. Yıllar yılları takip ederken çok şey olmuş çok şey değişmişti.

Senem oturduğu masadan şöyle bir baktı etrafına kızı babası ile televizyon önüne kurulmuş sarmaş dolaş film izliyordu. Oğlu da yukarıda muhtemelen yine Dilda ve Umut ile konuşuyordu. Önündeki defterine son kez bakıp bir iç çekti. Ne kadar özlemişti evini ailesini. En son dört yıl önce gittiklerinde yine laflar almış yürümüştü. Uzak kalmaya çalışsalar da peşlerini bırakmamıştı kaderleri.

Sahi insan kaderini değiştirebilir miydi?

Senem ve Siyabend değiştirmek istemişlerdi. Çoğu şeyi geride bırakmış sıfırdan bir hayat kurmuşlardı. Ancak değil şehir ülke de değişse köklü gelenekler değişmiyor seni takip etmeye devam ediyordu. Bunu son gidişlerinde anlamışlardı. Özlem dolu hasreti biraz da olsa dindirmek için her sene yazın olduğu gibi Urfa'ya dönmüşler hasret gideriyorlardı. Herşey güzeldi çocuklar mutluydu tüm aile bir aradaydı. Sare hanım ve Feyruz hanım için en güzel tablo buydu.

Bir hafta dolmuştu ki Kozcu konağına bir haber bomba gibi düşmüş kardeşler birbirini tartışma ortasında bulmuştu. Gözleri istemsiz kapandı Senem'in o anları tekrar hatırlamak acıyla kasılmasına elindeki kalemi sıkmasına sebep olmuştu.

"Abi sen nasıl onay verirsin böyle bir şeye?"

Rıdvan oturduğu yerde elinde sigarası kardeşlerine baktı. Avluda ki masada Cihan ve Siyabend ile oturmuş aşiretin son icraatını tartışıyorlardı. Verdiği karardan mutlu değildi ancak yapmak zorundaydı.

"Siyabend olması gerekeni yaptım. Bilmediğin şeyler hakkında yorum yapma."

"Neyi bilmiyoruz abi o kız sadece 15 yaşında ya sen nasıl hüküm verirsin böyle bir şeye. Nasıl 45 yaşında adamla evliliğine hükmedersin?"