Arafta Açan Güneş ~{TAMAMLANDI }

Bölüm 12

Multimedia: Nigar Muharrem - Omuzumda Ağlayan Bir Sen

***

Şanlıurfa, 2017

O akşam Kozcu konağı adeta hastaneye taşınmıştı. Konakta yardımcılardan başka kimse kalmazken hastane koridorunda ise bütün Kozcu ailesi beklemekteydi. Feyruz Ana ve Sare Hanım hala endişeliydi. Rıdvan ve Siyabend ise kızgındı ve hala öfkeyle yanıp tutuşuyorlardı. Nazlı ise oturduğu hastane sandalyesinde 2 saat önce yaşananları idrak edemiyordu.

2 saat önce

"Lan it!!! Öldürürüm lan seni!!!"

Aynı anda Siyabend de abisini tutmak yerine Yahya'nın yere düşen bedenine tekmeyi geçirmişti. Vedat, yere düşen adamı bu iki deli adamın elinden almaya çalışırken evin hanımları bir yandan bağırıp çağırıyor bir yandan da araya girmeye çalışıyorlardı.

Hacer Hanım, "Rıdvan, oğlum dur.. . Ne yapıyorsunuz kocama?" diye sordu bağırarak. Herkes gibi o da olanlara anlam veremiyordu.

Rıdvan kendisini tutan Mahmut'un arkasından bağırdı.

"Senin kocam dediğin soysuz önce Meran'ın düşük yapmasına neden oldu. Sonra da hamile kalmaması için doktora rüşvet verdi. Senin kocam dediğin bu adam bir de yetmezmiş gibi bacıma dil uzattı."

Tüm ev ahalisi Rıdvan'ın sözleriyle oldukları yere çakıldı. Bu sözler herkesi harekesiz bırakırken Siyabend, zaten zor söz geçirdiği bedenine olan hakimiyetini kaybetmiş Yahya'nın boğazına yapışmıştı.

"Söyle lan!! Seni buraya gömmemem için bir neden söyle!!"

Vedat, birazdan olacaklardan korktuğundan Siyabend'i sakinleştirmeye çabalıyordu.

"Kardeşim bir dur."

"Ne durması be?! Ne durması!! Duymuyor musun Meran'a ne yapmış?"

"Tamam sakin ol."

Yahya, Rıdvan ve Siyabend'in tutulmasını fırsat bilip ayağa kalktı. Ağzına dolan kanı tükürdü ayakta kalmaya çalışırken bir yandan da. Hacer Hanım'ın ise gözü yaşlıydı, kocasına baktı.

"Yalan de mi Yahya? Yapmadım de... Meran senin de kızın, kıymadım de..." diyerek konuşmaya çalıştı gözyaşlarının arasından.

Yahya, Meran'a bakarak kahkaha atmaya başladı.

" Akıllı damadın çözmüş meseleyi bak."

"Ulan keserim nefesini sus lannn!!!"

Mahmut, ağasını zor tutuyordu. Rıdvan Ağa'yı çocukluğundan beri tanırdı ama ilk defa böyle gözü dönmüştü.

Meran, duyduklarının şokuyla az önce oturduğu sandalyeye tekrar yığılıp kaldı. Gözlerine dolan yaşlar ince bir çizgi olup aktı yanaklarından. Bunca acıyı ona yaşatanın üvey babası olması yetmezmiş gibi şimdi de karşısında kahkahalarla gülüyor, onu, annesini, ailem dediği insanların önünde küçük düşürüyordu. Boğazındaki düğüm yüzünden kısık çıkan sesiyle konuştu.

"Neden?" dedi.

Gözyaşlarını silip hala kahkaha atmakta olan Yahya'ya döndü.

"Neden yaptın dedim sana baba? Bir gün bile saygısızlık etmedim sana... Neden?" dedi ve her ne kadar kendini tutmaya çalışsa da sol gözünden bir inci daha yanağına doğru kaydı gitti.

"Ne babası be! Zengin aşirettir dediler, dul da olsa yüzüne bakılmasa da bir halt ettik aldık ananı, malı mülkü ne varsa tek çocuğuna düşermiş hele bak. Seni kardeşimle everecektim. Rıdvan çıktı aldı seni. Ne babası ulan? Hayatımı kararttınız."