Romance Is Dead (Completed)

PART..37

With Zawgyi

ေက်ာင္းပိတ္သြားေသာ္လည္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးသူမွာလြန္း။ ေနတာက... မႏၱေလး... နီးနီးနားနားမို႔ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြားေရာက္သည္ဟုဆိုကာ သြားဖို႔အပ်င္းတစ္ေနတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မေရာက္ဘဲ မံုရြာတင္ ေသာင္တင္ေနတာျဖစ္ေလသည္။

သူမသြားႏိုင္ရသည့္အျခားအေၾကာင္းအရင္း တစ္ခုကလည္း ရွိေနျပန္ေသးသည္။

အခ်စ္ဆိုသည့္အရာကို ေသခ်ာဆန္းစစ္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသခ်ာလြန္းေနေသာ ခံစားခ်က္တို႔က ႏွိပ္စက္ေနတာေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဘးကကုတင္အလြတ္ႀကီးကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ေငးရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူအားလြမ္းေနရသည္မွာလည္း အလုပ္တစ္ခု...

အဆင္မွေျပပါ့မလား.. ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနမလဲဆိုၿပီး လႊတ္ေတာ္နားသြားသြားထိုင္ရင္း ေတြးပူကာ လြမ္းေနရသည္မွာလည္း ေန႔တိုင္းလိုလို။

ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အထိျဖစ္သြားလဲ ဆိုတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စဥ္းစားေသာ္လည္း အေျဖကရွာမေတြ႕။ သူ႔ကိုဘာေၾကာင့္ ခ်စ္မိသြားတာလည္း ေတြးမိျပန္ေပမယ့္ သူဆိုသည့္ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုကလြဲလို႔ တျခားအေျဖထြက္မလာ။

ဘယ္လိုမွေျဖရွင္းလို႔မရႏိုင္သည့္ဒီအခ်စ္ကို တစ္ခါတရံစိတ္ပင္တိုမိသည့္အျဖစ္။ ေမ့ပစ္မည္ဟု ႀကိမ္းဝါးေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လၽွင္သတိရသည္က ရသည္သာ...

မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာကႏိုးလၽွင္ ပထမဆံုးၾကည့္မိတာက ေဘးကကုတင္အလြတ္.. ရင္ထဲမွာဟာတာတာ။ အခ်ိန္တိုင္းေတြးေနမိတာက သူ႔အေၾကာင္း...

"ဟင္း...."

လြန္းသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ သူလက္မခံလို႔မရေတာ့။ ျငင္းဆန္လို႔လည္းမရႏိုင္ေတာ့။ သူမလိုခ်င္သည့္အေျဖျဖစ္ေပမယ့္ လိုလိုလားလားပင္ လက္ခံရေတာ့မည္ေလ။ သူ႔ကို... ခ်စ္သည္...တဲ့...

အခုေတာင္ သူ႔ကုတင္ေပၚထုိင္ရင္း သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနမိျပန္တာပဲ...

သူဘယ္မွာေနတာလဲေတာင္ မသိေသာကိုယ့္ကိုယ္ကို လြန္းအျပစ္တင္မိျပန္သည္။ သူေနတဲ့ေနရာသိလၽွင္ေတာင္ မွန္းဆတမ္းတလို႔ရေသးသည္မို႔...