Hırçınlığımı umursamadan beni göğsüne çekip, yukardan doğrulttuğu gözleriyle, "İstediğim sensin. Hep sendin. Ben senden başkasını hiç görmedim asla." Dedi.
"Öyle mi? Ben senin bir başkasına mühürlü olduğunu bile bile kalbimi her dağladığında sana ge...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
31- Sıfırladım Âşkın Sevaplarını
Günahkâr benliğim bir dirhem sevgi için dileniyordu. Beni sevmesi; beni görmesi için her gün, her an Tanrı'ya yalvarıyordum.
Arsız kalbim, her geçen gün umut ettikçe ölüm saçan gümüşi gözlerine direniyordum. Lakin en ufak yara, göğsümde kabuk bağlamıyor. Kaburgalarımın arasındaki et parçasında; kapanmayan derin izler açıyordu.
Kanadıkça, kanatıyor. Yandıkça, yakıyordu...
Kaburgalarımın arsındaki âşkı büyüdükçe, kendimi kaybediyordum. Çünkü var olduğum kişi Pars'tı.
Bazen öyle bir çıkmazın içine düşüyordum ki herşey anlamsız geliyordu. Anlamıyordum, anlamak için kendimi yorduğum her an benden çok şey götürüyordu. Şimdiyse karşımdaki bu manzarayı anlamıyordum. Anlamak istemiyordum lakin ruhumu eksiltti. Kalbimi, zehirledi. Bazen en ufak hareketi karşısında verdiğim değeri ve kalbimi kaplayan âşkını, sıfırlıyordu. Sıfırlanmıştı, kalbimdeki acıyı kısa bir anlığına sıfırlanmıştı. Fakat aynı anlarda kalbimde nükseden öfke beni parçalamaya akabinde sıfırlanan acıyı yeniden kanatmaya yetecek güçteydi.
Tanrı şahidimdi ki deliliğimden korkuyordum. Vereceğim hasardan değil, beni anlamalarına sebebiyet vermekten it gibi korkuyordum. Güçsüz olmaktan, en önemlisi de âşkımdan... Korkuyordum çünkü kimse maskemin ardındaki beni henüz görmemişti. Onlar hep güçlü ve küstah olan Simirna'yı görmüşlerdi. Yaralarımı ya da eksikliklerimi görsünler istemiyordum. Ben sadece... günahlarımla sevilmek istiyordum. Kötülüğümle, kibirli dilimle, küstah bakışlarımla, kandısı isteklerimle, arzularımla, tutkulu öfkemle, dinmeyen intikam ateşimle...ben olduğum için... beni görsünler, görsün istiyordum.
Donuk bir o kadarla hırslı gözlerimi, yerde yatan cansız adamın kesik bileklerinden akan siyah kandan ayıramıyordum. Karşımdaki vahşetin izleri bana aitti. Ama hareketsizce yatan adamın üzerinde, bana ait olmayan lekeler vardı. İzlerimi sabote eden o lekelerin peşindeydim. "Bunu kim yaptı?" diye gürlediğimde, kafamın içinde şiddetli bir savaş başladı. Mantığımı devre dışı bırakan, algılarımı kör eden kanlı savaş. İçimdeki kötülüğü harlayarak vahşi kadını uyandıran kirli savaş.
Karan ve Asena yüksek çıkan sesimle saniyeler sonra zırhlı odanın içine girmişlerdi. Tepkilerini anlamak için dönüp bakmadım. Tahmin edebiliyordum. Lakin ben sorumun cevabını almış değildim. Hırçın gözlerim doğrudan Omay'ı buldu. Kapıyı kapatan ve açan oydu. Bana cevap verecek kişide oydu. Benim baktığımı fark ettiğinde açık mavi gözlerini bana çevirip ağırca yutkundu. Karşımdaki iri yarı adamın benden çekiniyor akabinde korkuyor olduğunu görmek şeytani yanımı besledi. Kibrimi, eksik ruhumla yıkadı. "Simirna sakin olursan..." başımı ağırca sol yanıma günahlarım üzerine bıraktım. Tıpkı mantığımı kinimle kapladığım gibi.
