Hırçınlığımı umursamadan beni göğsüne çekip, yukardan doğrulttuğu gözleriyle, "İstediğim sensin. Hep sendin. Ben senden başkasını hiç görmedim asla." Dedi.
"Öyle mi? Ben senin bir başkasına mühürlü olduğunu bile bile kalbimi her dağladığında sana ge...
🥀Zack Hemsey- Redemption 🥀Şebnem Ferah- Bu Aşk Fazla Sana 🥀Duman- Bu Aşk Beni Yorar 🥀Pera- Sensiz Ben 🥀Teoman- Serseri 🥀Zakkum- Ben Ne Yangınlar Gördüm
Okurken mutlu olacağınıza emin olduğum bir bölüm oldu. Seveceğinize eminim tadını çıkartıp; bol, bol yorum yapmanızı rica ediyorum. O zaman ekşınlı bölümümüz başlasınnn!!!
🥀🐺 Keyifli Okumalar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
37-Mühür; Âşk Ansızın Gelir Ve Kalbini Sahibiyle Kuşatır
Ben çok kayıp vermiş yorgun bir savaşçıydım.
Derimin altında ve üstünde henüz kapanmamış yaralarım, vardı. Lakin göğsümden yükselen intikam ateşiyle savaşmaya devam ediyordum. Gözlerim savaş meydanında verdiğim kayıpların üzerinde ağırca geçtiğinde kalbime bir kazık saplandı ve orayı oya oya kalbimin derinliklerine ulaştığında, gözlerimdeki perde aralandı ve o kalın perdenin ardında şimdiye dek gün yüzüne çıkmayan canavar arz-ı endam etmeye başladı.
Güçlüydü, gözleri yılların kinini ve intikamını zafer diye taşıyordu. Gözleri, kaybetmenin ve kaybetme olasılığının çukurunda bataklığa saplanmıştı. Gözleri, kendi kanıyla yıkanmış. Gözleri, kana susamıştı. Zira o canavar sevdiklerini kaybetmemek için itinayla saklandığı ininden çıkmıştı.
Kan içindeydi ve kendi kanıyla kendini yıkamıştı da düşmanlarının yüreğine eşi benzeri olmayan korkuyu salmıştı.
Gözlerim, Ece'nin mavi gözlerinden ayrılmazken, yüzümü kaplayan katılık ve yüzümü kaplayan ifadesizlik yitirdiğim kayıpları, gözlerimde yanan intikam meşalesiyle yalın ayak arıyor gibiydi. O meşalenin aydınlattığı yer dışında her yer zifiri karanlıktı ve ben meşalenin aydınlattığı alan içinde avımı zifiri karanlığın içinde görebiliyordum. Meşalenin içinde sadece o ve ben vardık.
Sadece o ve ben...
Ece gözlerindeki korkuyla bir adım gerilediğinde, yapacaklarımdan habersiz yapabileceklerimden korkuyordu. Korkmalıydı da şayet onun için, içimdeki canavarı uyandırmıştım. İstemediğim müddetçe durdurulmazdım ne tesadüftür ki durmak istemiyordum. Yiğit'in koşup Ece'nin önüne geçtiğini gördüğümde Omay beni durdurmak için hareketlenmişti. O ara beni kollarımdan tutan Asena'yı yavaşça geri iteklediğimde, aslında hiçte yavaş olmadığımın farkındaydım. Evet onlar kurt ırkına mensup olabilirlerdi ama ben yıllarca en iyiler tarafından eğitilmiştim. Şayet onların güçleri olmadığı taktirde hepsi bir hiçti ve ben hiç olduğum hâlde savaşçıydım. Akabinde derimin altındaki canavar uyanmıştı. Omay önümde hızla bittiğinde, benim en son hatırladığım küfür ederek havada takla attığıydı. Ece korkuyla geriye çekilirken, bu kez Yiğit önüme geçti. "Dur, ceza alacaksın." dedi gözlerimin derinliklerine bakarak.
