Hırçınlığımı umursamadan beni göğsüne çekip, yukardan doğrulttuğu gözleriyle, "İstediğim sensin. Hep sendin. Ben senden başkasını hiç görmedim asla." Dedi.
"Öyle mi? Ben senin bir başkasına mühürlü olduğunu bile bile kalbimi her dağladığında sana ge...
🥀John Lunn& Eivør- The Last Kingdom 🥀Lauv- The Story Never Ends 🥀Can Ozan- Sar Bu Şehri 🥀Skillet- The Last Night
🥀🐺 Keyifli Okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
46-Küllenmiş İntikam; Cellatları Hür Bırakanlar
Küçük bir kıvılcım büyür dev bir ateş topuna dönüşürdü. Lakin benim öfkem devasa yanardağ gibi ateş püskürüyordu. Kalbim acıların her biriyle yüzleşmiş ve her acıdan kendine derin izler oluşturmuştu. Kanlı gözlerim şahit olmaması gereken çok şeye şahit olmakla kalmamış, Ölü ruhum hepsini kanlı gözlerimin ardından izleyerek; dayanamadığı acılar sonunda ölmüştü. Ben Simirna Bozkurt günahkâr ölümlü; günahlarımı sırtımda madalya gibi taşıyan canavardım. İçimdeki canavarı kötülükle kanla öyle çok beslediler ki sonu onlar için inimden çıkacak ve kanlarını son damlasına kadar akıtacaktım.
Kalbimden gergin notalar efsane oluşturmak için damarlarımdaki kanı alevlendiren kibrit tanesi gibiydi. Tüm damarlarımı ateşe veren notalar kulaklarımda uğuldadıkça kalbim aldığı yaralarına rağmen güçlü atmaya devam etti.
Kalbim; göğüs kafesimi savaş davulları gibi dövdükçe ölüm saçtığım dudaklarımı sıkıca birebirine bastırmıştım. Korku... panik... endişe damarlarımda gezinen ateşti. Beni yaktıkça geriye intikamından doğan küller bıraktı ve küllerim Kuvart'ın dört bir köşesine hırçınca yayıldı.
Kanlı gözlerimde beliren cellatlar kalbimden yükselen çığlıkların iç yakan sesiyle ellerindeki baltanın sivri ucunu bilevlemiş bekliyordu. İleriye sağlam ve güçlü bir adım attım. Kalbim korkuyla attığı kadar kudretli ifadem elmas kadar sertleşmiş bir o kadar keskin hâle gelmişti. Sınırlarım hiçbir zaman olmamıştı lakin ailem çizdiğim en derin, en belirgin çizgimdi. Şimdi aileme el uzatmakla kalmamış gözlerimin önünde öldürmeye yelteniyorlardı. Başımı dikleştirdim. Zira gözlerinin içine baka baka çizdiğim o derin çizginin içine aileme el uzatma cüretini gösterenleri bir bir gömecektim.
