Hırçınlığımı umursamadan beni göğsüne çekip, yukardan doğrulttuğu gözleriyle, "İstediğim sensin. Hep sendin. Ben senden başkasını hiç görmedim asla." Dedi.
"Öyle mi? Ben senin bir başkasına mühürlü olduğunu bile bile kalbimi her dağladığında sana ge...
ओह! यह छवि हमारे सामग्री दिशानिर्देशों का पालन नहीं करती है। प्रकाशन जारी रखने के लिए, कृपया इसे हटा दें या कोई भिन्न छवि अपलोड करें।
62- Kuvart'ı Ateşe Verenler; Yangınlar Söndüğünde Geriye Küller Kalır
Yangınlar söndüğünde geriye ne kalırdı? Kalbimin uğultusu dışında her ses susmuştu. Acı dışında her duygu köşesine çekilmişti.
Devasa alevlerden geriye küller kalmıştı ama sönmüyordu.
"Hayır." bir adım geriledim.
"Hayır!" Çığlığım Saklı ormanın içinde uğuldadığında gözlerim yandığını hissediyordum. Alonso'nun kolları arasında yatan küçük çocuğa kalbimdeki acıyla baktım. Kristal gözleri açıktı ve zümrüt yeşili gözleri gözlerimdeydi. Bu kadar kişi arasında o hâlâ bana bakıyordu. Kalbimi kasıp kavuran acıyı nasıl tarif edebilirdim. Kalbimi istese verirdim. Vermiştim. Ama yetişememiş, kurtaramamıştım. Küçük oğlan çocuğu gözlerimin içine bakarak acı içinde bana veda etmişti ve ben onu kurtaramamıştım. İçimi öylesine büyük bir öfke kaplamıştı ki intikam almak için ölebilirdim. "Hayır!" dedim defalarca kez.
Kendimden başka herkese sağırdım. Kördüm. Bu acı her şeyi herkesi gözlerimin önünden sildiğinde, kalbimde ağıtlar yükseliyordu. İçimdeki acı ve öfke o kadar yüksekti ki Kuvart'ı ateşe verecek güçteydi. Şakağımdan aşağıya süzülen kana gökyüzünden damlayan yağmur tanesi karıştı. Başımı kaldırdım. Yağmur içimdeki ateşi söndürmek istercesine yüzüme damlarken, gözlerimi kapatıp başımı aşağıya indirdiğimde, hızla arkamı döndüm. Adım atamadan durdum. Kamber karşımda bir dağ gibi duruyordu. Gözlerimin içine ela gözlerinin içindeki sükunetle bakıyordu. O benim aksime kendini durduracak güce hep sahipti. Bir adım atmadan önce defalarca kez düşünürdü. Ama ben nasıl hissedersem öyle hareket ederdim. Şimdi ise yok etmek istiyordum. Yok olmak istiyordum.
"Sakın beni durdurma." dediğimde yanından hışımla geçip aracıma ulaştım. Biliyordu ki şimdi beni durdurursa daha tehlikeli şeyler yapardım. Zira acımız ortaktı. O liderleri olduğu için ırkları gareyana getirmemek için ekstra çaba sarf ediyordu. Zira öldürülen bir Bilge'ydi lakin ben lider değildim. Kapıyı kapattığımda toprak zeminde uğuldayan tekerleklerle aracı geldiğim istikamete döndürdüm. Geldiğim yolu bu kez nefretle, öfkeyle, hırsla ve intikamlakatetmeye başladığım da kanlı gözlerim yayından çıkan bir ok gibiydi. Dakikalar içinde Bozkurt kâbilesine ulaştığımda, ağaç dallarından yapılma kale duvarı önünde peş peşe park etmiş araçların ilerisinde hızla uzaklaşan iblisleri gördüm. Benden kilometrelerce uzaktaydılar ama sanki elimi uzatsam yakalacağım kadar yakınlardı. Durmadım. Gazı kökleyip Bozkurt kâbilesinin önünden geçtiğimde onların peşine düştüm. Çalan telefonu duymazlıktan geldiğimde, dakikalar barajdan boşalan su misali insafsızca akıp gidiyordu. Benden hayli ileride ki iblislerinin toprağın altında kayboluşunu kıstığım gözlerimle izlerken aracı sert bir frenle durdurdum. Devasa ağaçlar arasında ormanın derinliklerinde ki bu bölgede neden hiç ağaç yoktu. Taş bile yoktu. Bomboş bir düzlüktü.
