Romance - #1
O şeytana uyan bir kötü
Sadece eğlence için adam öldürür
Bu adam ne yapacağı belli olmayan bir tip
Vicdansız biri, tek gram bile vicdanı yok
Tüm nedenler bir kenara, inkar edemiyorum işte, bu adamı seviyorum
"Nisan her şeye biraz gençli...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*** "Kimsenin seni bu kadar etkilemesine izin verme, ailenin bile."
Yine de uzatmamak ve ağlamaya başlamamak için sustum ama elimin yanağıma gitmesine engel olamamıştım.
"Bu arada annen beni Eymen'in anaokulu öğretmenlerinden biri sanıyor." Gülüp kaşlarını kaldırdı ve bu ifadeyle başımı döndürdü.
"Anaokuluna gitmemiş olsaydı ölürdüm." Gülerek karşılık verdiğimde omuz silkti ve cebinden sigara pakedini çıkardı.
"Yalan söylemekte iyiyim demiştim." ***
"Teşekkür ederim." Emre'lerin kapısının önündeyken konuştum. Mete ise sadece başını salladı. Ona tekrar sarılacağımı biliyordum ama o farkında değil gibiydi.
Umursamadan koluna dokundum ve aramızdaki mesafeyi kapatıp kollarımı omuzlarına bir ahtopot gibi doladım. Kendini beğenmiş gülüşünğ görmesem bile hissedebiliyordum. Kendini beğenmesi çok normal olduğu için umursamadan sarılmaya devam ettim.
Parmakları belime değdiğinde ruhumda hissettiğim titreşimle birlikte parmaklarını hareket ettirdi. Belime belli belirsiz şekiller çizerken ne çizdiğini anlamaya çalışıyordum ama bu imkansızdı. Yani normal biri için bile zorken aptal birinin anlaması ciddi anlamda imkansızdı. Ayrıca, parmakları vücuduma temas ederken düşünebiliyor olmam bile mucizeydi.
Geri çekildiğinde ben de kollarımı gevşetip yüzüne baktım. Anlamadığım her halimden belli oluyordu ve Mete yüzüme mimiksiz bir şekilde bakıyordu. Ama bu sadece bir saniye sürdü. Başıyla kapıyı işaret ettiğinde kapıya dönüp zile bastım.
Sarıldıktan sonra hemen gitmesi gerekiyordu, yani normalde öyle yapardı ama gitmeye niyeti yok gibi duruyordu.
"Canım, eve uğradın mı?" Sorusunu sorarken bir yandan da arkamdaki Mete'yi inceliyordu.
"Eee, hayır, önce biraz-"
"Annenler her an polise haber verebilir. Önce oraya git, tamam mı?" Arkada Emre'yi görme amacıyla bakınırken başımı aşağı-yukarı salladım. Nermin abla kapıyı yüzünde endişeli bir gülümsemeyle yavaşça kapatırken bacağımda keskin bir acı hissetmiştim. Acının sebebinin tırnağım olduğunu düşünüp umursamadım ve kapının yüzüme kapanmasına izin verdim.
Emre'yi görememek bana hiç yardımcı olmamıştı ve ne yapacağımı bilmez halde en azından nefes almak için gözlerimi kapattım.
