Tomione - Işıltı ve İhtiras

27. Bölüm: Geçmişin Yara İzleri

  İyi okumalar! 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

"Hayır!" diye çığlık attı Hermione. Her şey saniyeler içerisinde gerçekleşiyordu. Harry ve Lord Voldemort'un asaları birbirlerine kenetlenmişti. Harry'nin havayı yaran Expelliarmus çığlığını işittiği gibi arkasını dönmüştü onları görebilmek için. İşte tam o anda hem Voldemort hem de Harry zıt yönlere doğru bir darbe almışçasına savruldu. 

"HAYIR!"

Bellatrix Lestrange ise Lordu'nun aldığı darbeyi fark etmemişti. Ginny'ye doğru Craciatus lanetini gönderdiğinde Ron anında devreye girmişti ve şimdi Lestrange ile başa baş mücadele ediyordu. Havada mavi renkli mor renkli büyüler uçuştu. Patlayan flaşlar gibi ışık saçıyordu lanetler. Ron canını dişine takmış halde kıyasıya mücadele ediyordu. Ama Bellatrix hem tecrübeli hem de başlı başına yetenek timsali bir cadıydı. Korkunç işler yapmış olsa da büyü gücü yüksekti, yetenekliydi ve Ron'dan daha fazla düello etmişti ömrü boyunca. "Avada Kedavra!" 

Bellatrix'in kulak cırmalayan sesi doldurdu Hermione'nin kulaklarını. Ardından yeşil bir ışık çaktı. Hermione neler olduğunu idrak edemeden Ron'u gördü geriye doğru sırtüstü yere düşerken. Nasıl yere düşmüştü? Bir taşa mı takılmıştı yoksa? Ortalık harabe haldeydi, bu çok olasıydı. Ama onun hareket etmeyen, ayağa kalkmaya çabalamayan bedeni ve donuk bir biçimde göğe bakan mavi gözlerini gördüğünde, Ginny'nin acı çığlığını işittiğinde kalbinde bir şey çat etti. Sanki ahşaptan yapılmış bir evdi yüreği. Ve artık yangınla hem harabeye dönüyor hem de alevler içerisinde kor gibi için için yanıyordu. Hermione bir an unuttu her şeyi. Öfke ve adrenalin zehir gibi yayıldı damarlarına. Asasını kavradı. 

Bellatrix'in çarpık gülümsemesinden nefret etti. 

Büyük siyah gözlerinden nefret etti.

 Ron'un ölüsüne doğru dil çıkarışından nefret etti.