Tomione - Işıltı ve İhtiras

30. Bölüm:Tom Riddle'ın Şeytanları

Bu bölüm Tom'dan geliyor :)

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

"Sadece sorunu hallettiğimi bilsen yeter."

Hermione'nin yatıştırıcı ses tonunu işittiğinde Tom gözlerini kısıp ona baktı. Sonra omuz silkti, "Eğer bir problem olmadığına eminsen..." dedi Çatlak Kazan'daki masada otururlarken. Onları gören kişinin kim olduğunu anlamıştı bile Hermione'nin tavrından. Elbette Melissa Greengrass'tı. Melissa ve Hermione'nin yakın olduğunu ve Melissa'nın bu konuda Hermione'yi kollamak için sessiz kalacağını biliyordu. Bu sebeple herhangi bir sorun teşkil etmiyordu.

"Eminim." dedi Hermione kararlılıkla.

Kesinlikle Greengrass'tı.

"Obliviate de kolaylıkla işimizi görebilirdi." dedi Tom ama yine de Hermione'nin söylediğini kabullenen bir el işareti yaptı.

"Emin ol farkındayım," dedi Hermione Hepzibah'a gönderme yapan gergin bir gülüşle "Ama merak etme. İşimi şansa bırakmadım."

Tom başını salladı. Aralarındaki tuhaf durum hala devam ediyordu. Önceki gece olanlardan sonra oturup konuşmamışlar ve hiç olmamış gibi devam etmişlerdi ancak böyle gidemezdi.

"Bugün mesain yok muydu?" diye sordu Hermione, Tom ile karşılıklı otururlarken. Tom uzun zamandır yapması gereken kararı bu sabah ani bir şekilde vermişti. Yanıtlamadan önce fincanında tüten kahvesinden büyük bir yudum aldı.

Hermione ve Tom'un en önemli ortak özelliklerinden ve bağımlılıklarından biri de kahveye duydukları aşktı. Her ikisi de bir gün boyunca sadece sade kahve içerek yaşayabilirlerdi.

Tom yutkunduktan sonra Hermione'ye baktı, "İstifa ettim." dedi bir çırpıda.

Hermione bu beklenmedik haber karşısında şaşkınlıkla ona baktı, "İstifa mı? Neden?"

Tom içinde kabarmaya başlayan kaosu bastırdı. "Borgin'e yaptıklarım bir yana -ki kesinlikle pişman değilim- artık orada çalışmak istemiyorum. Ömrümü o derme çatma dükkanda çürütemem. Oradan sahip olabileceğim her bilgiyi, her tecrübeyi en ufak kırıntısına kadar aldım. Ayrıca Borgin'e para kazandırma fikri midemi bulandırıyor." dedi iğrenmiş ve kızgın bir tonda. Hermione onun gözlerinin içine bakarken kızın tüylerinin ürperdiğini fark etti. İçinde dalga dalga yükselen öfkeyi ve büyüyü biraz daha bastırmaya çalıştı. Tom için hayat bir süredir böyleydi, içindeki canavarı tasmasından çekiştirmek, bedenini bir kafes gibi kullanarak o canavarın çıkmasını önlemekle geçiyordu. Sadece Hermione yanındayken içindeki bu şeytan uslansa da diğer vakitler pençeleriyle Tom'un bedenini parçalayıp dışarı çıkmak için uğraşıyordu.

"Sanırım şansımı belki bakanlıkta veya... tekrar Hogwarts'ta deneyeceğim."

Hermione...o gerçekten mutlu olmuş görünüyordu. "Bu harika bir fikir." dedi. Onu mutlu görmek Tom'un hoşuna gidiyordu.