Karanlık • [b×b]

-35- Yolculuk

Medya- Yankı

İki işi aynı anda yapmaktan nefret ediyordum ki bana göre sağlıklı bir insan dünyanın en basit işiyle de uğraşıyor olsa sadece ona odaklanmalı, daha sonra diğerine geçmeliydi. Belki de çabuk sinirlenebilen bir yapım olduğu için aynı anda başka şeylerle uğraşmaktan hoşlanmıyordum. Elim ayağıma dolaştığında öfkelenecek, tam da şuan da olduğu gibi telefonda konuşmaya çalışan Meral'e gürleyecektim.

"Tam olarak napmamı istiyorsun?"

*Yankı'yı evine getirmeni istiyorum.*

Valizin birini kaldırıp bagaja koyarken "Hı hı." diye mırıldandım. "Nah."

*Ben senin yaşıtın değilim Ayaz, üstelik annen sayılırım.*

"Bu Yankı'yı getirmek zorunda olduğumu göstermez."

*Ama saygılı olmak zorunda olduğunu gösterir.* diğer valizi de bagaja yerleştirip kapağı kapattım. *Biliyorum, size biraz fazla çıkıştım. O da tamamen Yankı'nın iyiliğini düşündüğüm içindi.*

"O zaten iyi."

Derin bir nefes verdi. *Sana güvenmek istiyorum Ayaz, lütfen onu üzecek bir şey yapma.*

Uzatma be kadın, diye bağırmak istiyordum. "Babasıyla annesi ne durumda?"

*Caner'i dövdüğün için biraz sinirliler, ben baya konuştum. Ayaz iyi çocuktur, güvenin dedim ama...Aykut'da zamanla alışacaktır.*

"Bir aksilik fark edersen bana haber ver." ön kapıyı açıp kafasını uzatan Yankı'ya baktım.

"Hadi Ayaz..." diye seslendi, sıkılmıştı.

"Kapat hadi kapat." telefonu Meral'in yüzüne kapatıp sürücü koltuğuna geçtim. Kollarını göğsünde birleştirmiş sevgilimin elini tutup kucağıma çektim. "Çok nazlısın Yankı." elini okşarken arabayı çalıştırıp gaza bastım. Geceleri yolculuk yapmak küçüklüğümden beri sevdiğim bir şeydi.

"Ne zaman orda oluruz?"

"Sabaha karşı." yanaklarını şişirerek arkasına yaslandı.

"Volkan neden geliyor ki?" dedi. "Hani sadece ikimiz olacaktık?"

"Volkan'la beraber yatıp kalkmayacağız Yankı. Tamamen tesadüf." Volkan'ın bize hiçbir zararı olmazdı. Ben yine tüm ilgimi Yankı'ya verecek, onunla olacaktım.

"Aslında onu sevmiştim."

"Sorun ne o zaman?" insanların duygularını anlayabilme konusunda kesinlikle berbattım. Bana her şey açık açık söylenmeliydi. Yoksa ne olduğunu çözemiyordum. Tıpkı şu an Yankı'nın neden şikayetçi olduğunu çözemediğim gibi.

"Hiç." uzatmak istemediğim için elini öpüp tekrar kucağıma indirdim. Volkan gittiği yere neşesini de götüren bir çocuktu, öyle olmasa bu plana dahil etmezdim.

Volkan'ın evinin önünde durduğumda tepkisini ölçmek için Yankı'ya baktım. Her şeyle mutlu olabilen, elindekiyle yetinmeyi bilen biriydi ama kesinlikle kolay bi karakteri yoktu. Aksine zor bi insandı Yankı.

Zaten hazırda bekleyen Volkan valizini bagaja yerleştirip arka koltuğa oturdu. Ceketini çıkarıp yanına bırakırken gülümsüyordu. "Nasılsın kardeşim?" gözleriyle Yankı'yı işaret etti. "Her şey yolunda mı?"

"Kesinlikle." hala ellerimin arasındaki elini okşarken Yankı'da gülümsedi.

"Ben uyuyacağım zaten, siz kafanıza göre takılın." ayaklarını uzatıp rahat bir pozisyon bulmaya çalıştı. "Öpüşüp koklaşabilirsiniz."