Karanlık • [b×b]

-40- Telefon

Medya - Yankı

"...ilk kez bu dünyaya ait birisi için var olduğumu hissediyordum."

Cümlenin sonunda durup kolumun arasında göğsüme uzanmış sevgilime baktım. Dudağında beliren ince gülümsemeye bakılırsa ikimizin de aklından aynı şey geçiyordu. Duraksamamdan onu izlediğimi anlayıp göğsümdeki elini hareket ettirdi Yankı. Onu bekletmemek adına bir sayfa daha çevirdim.

"Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar."

"Bir dakika." göğsümden destek alarak doğrulup dudaklarını yanağıma bastırdı Yankı. Ben aniden gelen bu öpücüğün ne için olduğunu anlayamazken "Tamam...devam edebiliriz." diyerek eski pozisyonunu aldı.

"Bu neydi şimdi?"

"Hiç." alt dudağını ısırarak gülümsedi. "İçimden geldi."

Kitabı bir kenara bırakıp altıma çektim Yankı'yı. Dirseğimden destek alarak üzerine doğru eğildim. Utanıp kaçmaya çalışmamış, sakin kalarak omuzlarıma tutunmuştu. "Yemek istiyorum seni, biliyorsun değil mi?"

Kıkırdayarak "Hı hım..." diye mırıldandı. "Sana bir şey söyleyeceğim."

"Söyle güzelim." ağırlığımı vermeden üzerine uzanıp boynuna bastırdım dudaklarımı. "Kokuya bak anasını satayım."

"Ayaz..." odayı dolduran kıkırtısını saatlerce dinleyebilirdim.

"Sesin çok güzel, şarkı söylesen ya bana." burnumu sürterek bir kez daha öptüm boynunu.

"Söyleyemem, utanırım."

"Benden mi?" gözlerine çıkardım bakışlarımı, mavileri kalp atışlarımı hızlandırıyordu. "Benden utanmasan artık."

"En çok senin yanında rahatım zaten." kollarını boynuma sarıp utangaç gülümsemesini yerleştirdi yüzüne. "Bir şey söyleyecektim."

"Söyle güzelim." pembe dudaklarının hemen altını öptüm. Bu kadar yakınımdayken öpmeden duramazdım, içim akıyordu bu çocuğa.

"Sen uyurken telefonun çalmaya başladı, sesini kısmaya çalışırken yanlışlıkla açtım."

"Kimdi?" telefonu görmek için etrafa bakındım. Yatağın bir ucunda kalmış telefona uzanıp tekrar Yankı'nın yanına uzandım.

"Işık'tı sanırım, sen olmadığını anlayınca kapattı hemen."

Arama kaydına girip son gelen çağrıya baktım. Tahmin ettiği gibi Işık değildi, kayıtlı olmayan bir numaraydı. "Neden daha erken söylemedin Yankı?"

"Uyanınca kitap okumaya başladık, unutmuşum." doğrulup yatağın başlığına yasladı sırtını. Üzülmemesi için kucağında duran elini tutup dudaklarıma bastırdım. Aykut'la ilgili olabilirdi, bu yüzden telefonumu açmaması gerektiğini düzgün bir dille söylemek zorundaydım. "Kimmiş peki?"

"Önemli bir şey değil." telefonu kapatıp kenara bıraktım. "Bir daha çaldığı zaman bana haber ver, tamam mı güzelim?"

"Tamam." elini elimin arasından çekip aşağı sarkıttı bacaklarını. Artık odayı çözdüğü için zorluk yaşamadan dolaba ilerledi ve tişörtle pantolon çıkardı kendine. Seçtiği renkler uyumlu olduğu için sesimi çıkarmadım. Banyoya yöneldiği sırada telefonumu alarak ayağa kalktım.

"Ben çıkarım, giyin sen."

"Nereye?"

"Geleceğim hemen." yanağını tutup alnına bastırdım dudaklarımı. "Beş dakika sürmez."