O, gündüzün koynundan alınıp geceye bırakılmış bir kız çocuğu...
Teğmen Mine Kılıç...
O, gecenin ev sahipliğini, tüm karanlığına rağmen üstlenen bir Türk subayı...
Üsteğmen Kerem Ulaş...
_____________🖤_____________
- 21 Ocak 2023 tarihinde düzen...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni bir sabaha gözlerimi açıp tavanı seyrettiğim sırada odaya giren kişiyle başımı kapıya çevirdim.
Murat üstündeki kamuflajla kapımın önünde elini gözlerine siper etmiş bir şekilde dikiliyordu.
"Müsait misin? Gözlerimi açıyorum."
Onun bu haline gülüp üstümdeki yorganı kaldırdım ve yatakta oturur pozisyona geçtim.
"Keşke bunu yapmak yerine kapıyı çalsaydın."
Gözlerine siper ettiği elini yavaşça indirip sıkıca yumduğu gözlerini açtı. Ortamda herhangi müsait olmayan bir durum olmadığını görünce rahatladığını hissettim.
"Kapı çalmaya alışık olmayınca böyle oluyor. Kusura bakma."
"Evet benim acilen çıkmam lazım. Siz Ceyda'yla kahvaltınızı yapın sonra o işe giderken seni birliğe bırakacak."
Başımı onu onaylar şekilde birkaç kere aşağı yukarı salladım.
"Kendine dikkat et."
"Merak etme. Birliğe gelince beni bulursun."
Arkasını dönüp odadan çıkacağı sırada aklına gelen şeyle kapının eşiğinde durup arkasını döndü.
"Bir şey daha var." Bu sefer onun işaret parmağı benim üstümde dolandı. "Nizamiyede ismini kullanırsan sevinirim. Mesai saatleri içinde telsizi herkes duyacak."
Onu onaylayacak ya da onaylamayacak hiçbir şey yapmadım. Aksine yüzümde oluşan sinsi gülümsemeye başını sağa sola sallayarak karşılık verdi. Odadan çıkıp kapıyı kapattı.
Murat'ın gidişini çelik kapının kapanma sesinden anladığımda yataktan çıkıp üstümü giymek için valizime yöneldim. Burada ne kadar kalacağımı bilmediğim için valizi yerleştirmemiştim. Belki de devamlılık gerektirecek bir süreç olursa hemen kendi evime çıkmam gerekebilirdi.
Ceyda benim üniversiteden arkadaşımdı. İkimizde matematik mezunuyduk. Murat'la, biz okurken tanışmışlar, dört yıl önce yani okul bitince hemen evlenmişlerdi. Şu an Ankara’da bir lisede öğretmenlik yapıyordu, bense kariyerimi çok başka bir yola evirmiştim.
Zihnim hayatımın dönüm noktasına kaydığında aklımı dağıtıp valizimden siyah bir pantolon ve üstüne siyah kazağımı çıkarttım. Neşeli bir insandım ancak renkli bir hayattan hiçbir zaman hoşlanmazdım. Benim için tek bir renk varsa o da siyahtı.
Valizden çıkarttığım kıyafetlerimi giyip saçımı ve makyajımı yaptıktan sonra odadan çıktım. Mutfaktan gelen sesler rotamı oluşturmamı sağladığında adımlarımı mutfağa yönlendirdim.
