Pİ (Aşkı 3 alınız!)

41.BÖLÜM : "Çemberin Derinliği"

_

Aşk ve matematik...

Birbirleriyle asla aynı düzlemde olmayan iki doğru.

"Çemberin bitiş noktasıyla başlangıç noktasının aynı olduğunu hayal edebiliyor musunuz?"

Lisedeki matematik öğretmenimin sesi kulaklarımda çınladığında gözlerimi yeni güne açmak için direniyordum. Nişan gecesi herkes Ankara'ya dönmüş, bense birkaç gün izin kullanıp öyle dönmüştüm. Kerem'ler hala görevdeyken benim de an itibariyle kalkıp hazırlanmam gerekiyordu.

"Siz bitti zannederken aynı noktadan çemberi dolaşmaya tekrar başlarsınız."

Lisedeki ses zihnime tekrar dolduğunda ona karşılık olarak "Hayat gibi..." diye mırıldandım. İşlerimi halletmiş ve karargaha gitmek için hazırlanmıştım.

Çemberin başlangıç noktasıyla bitiş noktası aynıydı ve üstelik kağıttan bağlantımızı kesmeden çizmek zorundaydık. Kalemi kaldıramaz ve arada boşluk bırakamazdık.

Ben o karların üstünde yatan kızla beraber çemberdeki ilk dönüşümü tamamlamış ve başladığım yere bitmiş bir halde geri gelmiştim. O noktadan sonra ya çemberin etrafında dönmeye devam edecek ya da bitiş noktasında kalmayı tercih edecektim ki uzun yıllar tercihim ikinci seçenekten yana olmuştu.

"Çemberin üstünde ikinci geçişinizde matematiksel olarak aynı çemberi dolaşmış sayılmazsınız." Diye bir ses daha yükseldi zihnimden. Ne zaman cevap alacağımı bilmediğim bir mesajı daha Kerem'e gönderdikten sonra kahvaltı yapmadan karargaha doğru yola çıktım.

Çemberin başlangıç ve bitişin kavuştuğu noktada yıllarca süren bir bekleme sürem olmuştu. Çemberin sonuyla başını ayıran noktanın geçmişimle geleceğimin sınırını çizeceğini hiçbir zaman tahmin edemezdim. Her şeyi kabullenip bu çizgiyi sonsuza kadar görünmez kılabilirdim ama hiçbir zaman hissedilemez kılamazdım.

İnsan görmediklerini, gördüklerinden daha derin hissetmeye mahkumdu.

Ve her ne kadar bunun olacağına ihtimal bile vermesem de Ankara'ya zoraki gelişim, çemberdeki durağanlığıma bir süre sonra son vermiş ve yüklerimle beraber çemberi dolaşmaya tekrar başlamıştım.

Kerem'in tam bu noktada hayatıma girdiğini söylemem ne kadar doğru olurdu bilmiyorum ama yüklerimden kurtularak ilerlediğim yolun bir kısmından sonra yanımda benimle beraber tüm yorgunluğumu taşıyabilecek bir adam belirmişti.

İşte aşk ve matematiğin kavuşumu da tam bu noktadan sonra hayatımıza dahil olmuştu.

Karargahta kendime bulduğum park yerine park edip odama doğru yol alırken Emre yüzbaşıların timine nasıl katıldığım daha doğrusu katılmak zorunda kaldığım zihnime doluşurken lisedeki sesler karanlığa karışıyordu.

Çemberde yola tekrar başladığımda yalnızdım ve hatta belki de benim yürümemi desteklemek yerine beni başka bir çemberde yürütmek isteyen fikirlerle doluydu etrafım. Kendilerince haklı olduklarını düşündükleri çokça kaosun içinde kalmıştık. Kimilerinde gerçekten haklı olsalar da yine de her şey çok daha farklı çözülebilirdi ki ben o sıralarda hem yola yeniden başlamak istemeyen kendimle hem de beni başka bir çembere sürüklemeye çalışan insanlarla mücadele ediyordum.