O, gündüzün koynundan alınıp geceye bırakılmış bir kız çocuğu...
Teğmen Mine Kılıç...
O, gecenin ev sahipliğini, tüm karanlığına rağmen üstlenen bir Türk subayı...
Üsteğmen Kerem Ulaş...
_____________🖤_____________
- 21 Ocak 2023 tarihinde düzen...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
_
Önümdeki boş sokağa baktım. Karanlıktı. Birkaç metre ileride duran sokak lambası bir yanıp bir sönüyor, yandığında da çok fazla aydınlatmıyordu. Adımlarımı ürkek bir şekilde sokak lambasının yanına yönlendirdim. Uzun sokakta sadece benim ayak seslerim yankılanıyordu.
Başımı yukarı kaldırıp az önce ensemde hissettiğim acıyı tekrar hissetmeye çalıştım, yoktu. Buraya nasıl geldiğimi anlayamıyordum. Yürürken aynı zamanda elim belimdeki silahımı aradı ama o da yoktu.
Sokak lambasının yanına geldiğimde ne yapacağımı kestiremedim. Kendime düşünmek için biraz zaman verip lambanın altındaki kaldırıma oturdum.
Lamba ritmik hareketlerle birkaç kere daha yanıp söndükten sonra hareketini tamamlayıp sokağı tamemen karanlığa bıraktı. Başlarda hiçbir şey göremezsem de zamanla gözlerimin karanlığa alıştığını fark ettim. Tanıdığım bir sokak değildi burası. Hala yalnız, hala sessizdim.
Neden sonra, uzaklardan bir yerden sokağa doğru bir ışık süzüldü. Kalkıp o ışığa doğru yürümek istesem de temkinli davranmak zorunda olduğumun farkındaydım. Yalnızdım, yanımda birisi olsaydı da yalnız olacaktım. Buna artık alıştığımı fark ettiğimde içimde oluşan büyük boşlukla beraber sokak lambası çok büyük bir ışık yayıp tekrar karanlığa gömüldü.
Kendimi toparlayıp yavaşça ayağa kalktım ve ışık tanesine doğru yürümeye başladım. Arada bir yanıp sönen lambanın ışığıyla yolumu bularak ilerledim. Gittikçe yaklaşıyor, yaklaştıkça artan alevlere şahit oluyordum.
Karanlık bir sokaktan çıkmaz bir sokağa doğru yol aldım.
Her bir adımımda sokak lambasının cılız ışığı gücünü arttırdı ama az önce ki kadar büyük bir patlamayı bir daha yapmadı.
Alevlere doğu yaklaştıkça önümde büyüyen uçurum görüş alanıma girdi ve uçurumun yanında oturan birisi... Yaklaştım, ben yaklaştıkça adımlarım hızlandı. Kendisini uçurumdan aşağıya atmasından korktum, kim olduğundan habersizdim.
"Hey..." diye bağırarak dikkatini çekmeye çalıştım ama başını döndürüp bana bakmadı, sesimin ona ulaştığından bile emin değildim. Bir kere daha "Çekil oradan!" diye bağırdığımda bu sefer anlık da olsa başını bana doğru çevirdi.
Elim tekrar belimde olması gereken silahı aradı ama koca bir boşlukla geri döndü.
Uçurumdan yükselen alevlerin dumanı her yeri kapladığı için yüzünü göremedim. Sanırım bir orman yangını vardı. Ona yaklaştıkça is bulutları her tarafımı kapladı. Ciğerlerime dolan zehir nefes almamı engellediğinde bu durumdan kurtulmak için birkaç kere öksürdüm.
Kendimi daha iyi hissettiğim zaman aramızdaki kısa mesafeyi de kapatıp ona ulaşmayı başarmıştım. Yanına geldiğimde kendimden beklemediğim bir cesaretle uçurumun dibine oturup ayaklarımı alevlere doğru sarkıttım.
