Ultraviolet

81. Emornische Spelen

De dag was aangebroken. Vandaag was de Jaarlijkse Competitie, ook wel de Emornische Spelen.
   
Was ik er klaar voor? Niet helemaal.
   
Gaf ik iedereen het idee dat ik dat wel was? Ja.
   
Een glimp van zonlicht brak door een opening tussen de wolken en vond zijn reflectie in mijn raam. Vol hernieuwende energie en borrelende angst, sprong ik uit de lakens en opende ik het raam voor frisse lucht. Ik nam alle geuren gulzig in me op.
    
Een onwennig gevoel vulde mijn lichaam en een tinteling verspreidde zich langs mijn ledematen. Over de speakers weergalmde een mededeling.
     
'ALLE EMONEN EN EMORY'S, JULLIE WORDEN OVER EEN HALF UUR BUITEN VERWACHT.'
     
Peinzend van het versterkte geluid sloeg ik mijn handen tegen mijn oren en kromp ik in elkaar. Vandaag was een zonnige dag en beloofde of één van de beste dagen te worden, of de slechtste.
     
'Oh shit, ik ben veel te laat', mompelde Prudence paniekerig, terwijl ze ritselend tussen haar kleren zocht. Ik volgde haar bewegingen geamuseerd. 'Je hebt een halfuur', herhaalde ik.
     
Ze schudde haastig haar hoofd. 'Niet voor mij. De hulpverleners moeten een kwartier eerder zijn. Voorbereidingen en zo.'
     
Aha.

Ik stapte naar achteren om haar alle ruimte te geven en besloot mijn haar te fatsoeneren in de badkamer. Voor mij stond een meisje met warrige, zwarte lokken, die tot ver over mijn schouders waren gegroeid, met een slanker gezicht dan voorheen. Met al mijn trainingen was ik afgevallen, maar had ik ook meer spier gekregen in mijn armen en benen. Maar niet zo veel dat je me echt "sportief" kon noemen.
    
Met lichte wallen onder mijn ogen, bestuurde ik mezelf. Mijn hand woelde door mijn haar en toen ik er goed naar keek, viel mij een blauwe plek op, die begon te vormen rond mijn pols.
   
Bedankt, Ryder.
   
'Doeg, Mae! Ik zal je aanmoedigen als ik tijd heb!', riep Prudence, gevolgd door een harde klap van een dichtgeslagen deur. De stilte viel weer terug en ik was alleen met mijn gedachten.
    
Een diepe ademhaling suste mijn onrustige gedachten en voor een kort moment sloot ik mijn ogen. Mijn gedachten gingen de vrije loop en ik voelde hoe de tinteling zich weer aanwakkerde. Hoe de rumoerige stemmen en haastige voetstappen op de gangen steeds luider werden. Hoe de geur van enthousiasme, angst en vieze ochtendluchten een weg vonden onder de kier van mijn deur, en mij bereikte.
    
Mijn oogleden kwamen los van elkaar en toen ik mezelf zag, veranderde mijn blik. Voor mij stond datzelfde meisje als net, maar dan met net geborsteld haar en violetkleurige ogen. Ze grijnsde, maar ik deed dat niet. Het was alsof mijn weerspiegeling haar eigen ziel had gekregen en me uitlachte vanaf de andere kant.
   
Ik huiverde en keek weg.
   
Toen ik in mijn ooghoeken durfde te gluren, zag ik dat ze verdwenen was en het warrige haar en de mosgroene ogen weer teruggekeerd waren. Meteen zakte mijn hartslag weer omlaag en voelde ik nieuwe ruimte in mijn luchtpijp.
    
Binnen een kwartier had ik me omgekleed en was ik klaar om naar buiten te gaan. Op het moment dat ik de deur achter me dichtdeed, voelde ik een aanwezigheid achter mij. Zijn geur kwam me meteen bekend voor.
     
'Ha, Adam', zei ik, voordat ik hem überhaupt had kunnen zien. Hij gniffelde.
     
'Goeiemorgen, Maeve. Zal ik met je meelopen?', bood hij aan en ik knikte, nadat ik mijn kamerpas veilig had opgeborgen.

Samen vonden we onze weg door de gangen, gevolgd door een grote groep achter ons en meerdere leden voor ons. Iedereen had dezelfde bestemming en leek bijna te springen van energie.
  
Terwijl we langs een groepje jongens liepen, zag ik Adam zijn blik liet hangen op één. De jongen had blonde lokken en een schattige glimlach, maar zijn spieren waren duidelijk te zien onder zijn witte T-shirt.
   
Ik grijnsde en Adam zag dat ik hem had gezien. 'Ik...- Uh...', begon hij, maar ik raakte zijn arm aan. 'Dat maakt toch niks uit? Hij lijkt me wel leuk voor je.'
   
Zijn wangen kleurden rood en ik lachte de ongemakkelijkheid weg terwijl ik een gesprek aanhaakte. Hij leek een stuk meer op zijn gemak door mijn reactie, wat ik fijn vond. Het maakte me niks uit van wie je hield. Of het nou een jongen, meisje of beide was.

Liefde was liefde. Toch?
    
Voordat we de uitgang hadden bereikt, had Jax zich bij ons gevoegd en uiteindelijk ook Valor en Mace.
    
'Hebben we er zin in, jongens?', vroeg Valor opgewekt, terwijl haar blonde lokken sierlijk heen en weer zwiepten op haar bewegingen.
    
'Weet je genoeg over de Emorische Spelen?', vroeg Adam, duidend op de eerste fase van de Competitie.
   
Ik knikte zachtjes.
  
Er waren namelijk drie grote competities: tussen de Emory's, tussen de Emonen, en gemengd. De winnaar van de Emorische Spelen krijgt de titel "Emory van het Jaar" en tot de Elite, waar niemand wist wat ze deden, behalve als je er zelf in zat.
  
De winnaar van de Emonische Spelen krijgt de titel "Emon van het Jaar" en ook toegang tot de Elite. Als je daar al bij hoorde kon je bod doen op iets dat je graag zou willen: een luxeproduct, een bepaald verzoek, een promotie als Emon instructeur, etc.
   
En als laatste de gemengde Emornische Spelen, waar de ultieme winnaar de kans zou krijgen om zijn/haar familie weer terug te zien, plus een plaats in de Raad van het Instituut, waar je mee mag denken en beslissen.
    
Aardig goeie prijzen, naast de welbefaamde eer.
    
We voegden ons bij alle andere deelnemers, naast het veld. Emonen en Emory's splitsen zich af om naar hun eigen helft van het terrein te gaan.

Weldra zou het eerste spel "Fakkel Checkpoint" beginnen, met 100 Emory's. De deelnemers zouden met een fakkel naar de overkant moeten, hoe maakte niet uit, zolang je fakkel maar niet uitging. Hier moest je een parcours voor afleggen en langs het parcours bevonden zich checkpoints. Hier kon je het vuur aansteken, zodat als je fakkel toch uitging, je niet te veel tijd zou verliezen met helemaal terugrennen.

Het was dus een risico, maar tegelijkertijd ook een tactiek. Bij de checkpoints liggen ook bakjes water, die je mee kunt nemen om het vuur van anderen te blussen. Nog een risicootje, maar ik wist dat de mensen hier daar gek op waren. De eerste 50 deelnemers die hun voorbestemde vuurkorf aansteken, gaan door naar het volgende spel.
    
Emonen en Emory's werden afgewisseld. Wij begonnen met de Fakkel Checkpoint, waarna de Emonen het spel "Overmeesterd", moesten doen. Waarom dat afwisselde? Omdat sommige Emory's vrijwilligers waren in het spel van de Emonen, waaronder ik. Ik deed mee als Ryders beschermeling.
    
Focus, Maeve. Jij bent nu eerst aan de beurt.
    
Adam, Jax en Mace namen afscheid van mij en Valor. We wachtten af naast een groepje enthousiaste, jonge Emory's, wiens ogen begonnen te fonkelen van verwondering. Ik volgde hun blik, naar de grote vlammen, die oplaaiden van de fakkels.
    
'Ga bij je naambordje staan", werd er ons toegeroepen. Ik voelde een zetje in mijn rug van Valor. Maeve Adelyn, Emory 333. Dat was mijn bordje.
     
Aarzelend zette ik een stap naar de paal, waar de fakkel aan vast hing.

Een onrustig, nerveus gevoel nestelde in mijn lichaam, toen mijn ogen zichzelf vastzetten op de hongerige vlammen. Des te langer ik staarde, des te meer ik werd opgeslokt door het vuur. Des te feller de vlammen uitbreiden in hun grootte. Ik deinsde geschrokken achteruit en voelde hoe mijn hand begon te trillen. En toen ook mijn benen.
  
Ik kon Valor niet antwoorden toen ze iets vroeg, want mijn luchtweg leek geblokkeerd te zijn door een brok van angst.

Vuur. Vlammen. Verwoesting.

Mijn brandende huis kwam als het ware weer tot leven in mijn gedachten en projecteerde zich in de vlammen. Ik hoorde het knisperende geluid. Het breken van houten palen. De kreet van Alyssa.
  
Het was alsof mijn lichaam overschoot in een vlucht of vechtreactie, en tegen mij schreeuwde om niet stil te blijven staan. De deelnemers naast mij maakten hun ledematen losser en kraakten hun nek en spanden hun spieren. Ik stond bevroren van angst.
   
Totdat ik iets hoorde. Het was een stem, niet ver van mij vandaan, maar niet van één van de deelnemers.
     
Adem in, Adelyn. Rustig aan.
     
Door een ruk aan mijn geest, maakten mijn ogen zich eindelijk los van het vuur, en verplaatsten over het veld. Daar, tussen de toeschouwers, vond ik de ogen van Ryder, en zijn lippen die woorden mompelden. Hij wist dat ik hem kon horen.

Het vuur kan je niks doen. Je hoeft niet bang te zijn.
    
Het moment waarop hij tegen mij begon te praten, kalmeerden mijn angstige gedachten en zwakten de vlammen af. Nadat ik mij van hem af had gekeerd, zag ik in mijn ooghoeken dat hij grijnsde.
   
Je hebt hiervoor getraind. Ga me niet zeggen dat je constante koppigheid bang is voor een klein vuurtje, Adelyn. 
    
Ik lachte om zijn stomme woorden en schudde mijn hoofd. Valor gaf me een verwarde blik, die ik negeerde. Een groot bord telde af tot 0 en met elke seconde voelde ik hoe mijn hart steeds sneller begon te kloppen.
     
Bij de laatste vijf seconden werd ons het signaal gegeven om de fakkels te pakken.
     
Binnen twee seconden had ik hem vast, en duwde ik de angst weg, die in mijn binnenste borrelde.
      
Eén.
      
Ik zakte door mijn knieën en hapte stevig naar adem.
    
Nul.