Ultraviolet

12. De prijs van magie

Na pijnlijke, eenzame minuten hoorde ik voetstappen op de gang.

Een lichte trilling woekerde onder de grond. Een geur van verse kamille bereikte mijn neus, net voordat ik een zachte klop op de deur hoorde.

'Laat me', bromde ik zachtjes.

De deur ging toch open.

Een sierlijk, slank meisje met dezelfde oranje lokken als Scarlett, kwam naar binnenlopen. Haar ogen hadden een turquoise kleur en keken me zorgzaam aan.

Het verschil met haar en Scarlett was dat ze een liefelijk, verwelkomend gezicht had. Haar kleren waren vrolijk en los en haar haar hing lichtelijk golvend bij elkaar aan één kant van haar schouder.

'Hoi', zei ze zachtjes, 'mag ik bij je komen zitten?'

Ik wilde nee zeggen, maar toch zei ik ja.

Met een dankbare glimlach kwam ze naast me zitten. Ze was ouder dan ik. Zeker vijf jaar ouder.

'Je hebt heel wat meegemaakt, hoorde ik', ging ze verder en een traan welde op in mijn ogen.

Ze deed me zo veel herinneren aan Scarlett dat ik niet anders kon dan aan haar denken.

'Ik weet niet wat er met me gebeurt', zei ik zacht.

'Ik wel', was haar antwoord.

Ze pakte mijn hand vast, die warm aanvoelde tegen de mijne.

Een tintelend gevoel verspreidde zich over mijn lichaam. Een enorme energiekracht stootte door me heen en bulderde brandend door mijn aderen. Ik hapte naar adem bij de verheerlijking en rust die over me heen geen.

De pijn van mijn bezeerde botten, het bloed van mijn open wond, verdween. Het was alsof ik compleet genas. Alsof de tijd terugdraaide en me nooit iets overkomen was. Mijn lichaam was glad, onbeschadigd. Mijn witte blouse onbevlekt.

Naast mij zag ik hoe het meisje begon te schokken. Haar lichaam trilde en haar ogen draaiden naar boven, zodat ik alleen het oogwit kon zien. Geschrokken deinsde ik van haar weg. Ze leek... in zoveel pijn. Haar huid was bleek, haar huid versierd met schrammen en wonden.

En toen waren ze weer weg. Ook nu, alsof er niks was gebeurd.

Haar ogen draaiden zich weer terug in hun kassen en haar lichaam stopte met trillen. Haar turquoise gekleurde ogen vestigde zich op mij. 

'Het spijt me', zei ze zacht. Ik kantelde mijn hoofd vragend.

'Dat je zoveel pijn en verdriet hebt geleden. Ik... heb het gezien. Het ervaren', vertelde ze. Nog steeds keek ik haar vragend aan.

'Een paar jaar terug kreeg ik ook de prik tegen de Zwarte Pest. Op mijn 18e verjaardag begon ik de effecten te zien. Ik kon mensen hun pijn voelen als ik ze aanraakte. Ik ervaarde wat zij hadden ervaren en daarmee, genazen hun wonden', ging ze verder.

Het sloeg bij me in.

De waarheid, die altijd al onder mijn had gelegen. De waarheid die Elysian me had verteld. Ze had mij genezen en als prijs had ze mijn pijn moeten ervaren.

'Mijn naam is Prudence', zei ze vriendelijk, terwijl ze haar hand naar me uitstak.

Ik schudde haar hand en gaf haar een korte glimlach. 

'Maeve.'

Ik had haar herkend.

Prudence was het meisje die voor mij aan de beurt was bij de vaccinatieprik. Bij... het experiment. Ze hadden ons voorgelogen. Ze hadden iedereen voorgelogen over de waarheid van de injectie.

'Hoe komt het dan dat er mensen sterven, als de Zwarte Pest niet echt is?', vroeg ik.

'De Lapis Magis, het serum dat ze in de injectie hadden gestopt, werkt anders op iedereen', sprak ze en bij de volgende woorden gaf ze me een serieuze blik, 'En jij Maeve, bent zoals we noemen een Emory. Het serum heeft zich doorgedrongen in je bloed en heeft je laten hervormen met versterkte krachten.'

Een Emory? Hervormd met versterkte krachten? Heel even dacht ik voorgelezen te worden uit een sprookjesboek. Maar het was echt. Dit gebeurde echt.

'En de mensen die eraan sterven?', vroeg ik verder. Ik hield mijn kaken op elkaar geklemd.

'Zij zijn een slachtoffer van de Desdemona. Ieder die het serum niet overleeft en sterft aan de gevolgen op zijn of haar 18e verjaardag. Met zwarte aderen over hun lichaam verspreid en hun zenuwen en weefsels afgestorven', antwoordde ze, met een brok in haar keel.

Zo zat het dus. De gruwelijke waarheid.

'Maar er is nog een groep mensen', ging ze verder, 'De Henae, zij die genadigd zijn door het serum en geen nadere effecten ervaren. Enkel bijwerkingen.' Er viel een stilte in de ruimte.

Alle verloren puzzelstukjes vielen in elkaar. Jarenlang waren we voorgelogen. Jarenlang stierven er mensen aan dit verschrikkelijke serum en werden mensen wakker met onverwachte, misschien wel dodelijke krachten.

Welke menselijke capaciteiten bij mij versterkt waren, was nog maar de vraag. Maar het maakte me nu niet uit. Ik was boos, woedend op de mensen achter het experiment.

Furieus balde ik mijn handen tot vuisten en drukte ik mijn nagels in binnenkant van mijn hand.

'Zo voelde ik me ook', zei ze toen ze mijn blik zag.

'Voor nu kunnen we er niks aan doen, behalve jou helpen. Laat me je uit deze verstikkende ruimte halen.'

Een instemmend geluidje kwam uit mijn mond bij deze woorden en langzaam stond ik op. Dit was de eerste keer dat mijn botten niet schreeuwden van de pijn en mijn gewrichten niet kraakten bij mijn bewegingen.

'Dank je', sprak ik tegen Prudence. Ze gaf me een kort, beleefd knikje.

Door deze openbaring was alles anders. Mijn hele leven was in één slag op zijn kop geslagen en draaide misselijkmakende rondjes.

Nog steeds had ik gigantisch veel vragen in mijn hoofd rondspoken, die allemaal onbeantwoord waren, maar ik zou er alles aan doen om de waarheid te ontdekken. Om te achterhalen wat er gebeurde op het feest, wie hier de oorzaak van was en wat ze van plan waren.

Een onrustig, flakkerend vuur werd aangewakkerd in mijn binnenste en liet de vurige, felle kant van mij naar boven komen. De persoon die altijd al in me had gezeten en leek op die van mijn moeder.

Mijn beste vriendin had haar leven verloren door deze chaos. Door de daders van dit alles. En als ik ze had gevonden, zouden ze boetedoen voor hun daden.

Voor Scarlett.