Elysian rees zijn hand in de lucht. Er kwam beweging bij de troepen van Axon, waarbij iedereen opzij leek te schuiven voor een doorgang. In die doorgang kwam een gestalte aanlopen, met een ongekende zelfverzekerdheid en een oneindig brede grijns op zijn lippen.
De man leek net zo oud als Elysian. Zijn irissen waren bijna inktzwart en er liep een litteken van zijn rechteroog tot aan zijn kaak. Zijn armen waren bedekt met tatoeages en de kleur die om hem heen hing waren net zo zwart als zijn ogen.
Hij leek één en al duisternis.
'Axon', gromde Elysian.
Mijn mond viel open. Dit was dé meneer Axon van Axon Industries. De man achter dit alles.
En achter Axon kwam een andere gestalte tevoorschijn. Hij was bijna net zo lang als hem, met hetzelfde slanke gezicht en dunne lippen, alleen waren zijn ogen hazelnootbruin, net als zijn krullende lokken.
Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij mijn blik opving en hij knipoogde, wat zorgde voor een ijskoude rilling die over mijn ruggengraat trok.
'Thyson...'
Axons blik verschoof langzaam van Thyson naar mij, waarna hij met een lage stem sprak: 'Ik zie dat je mijn zoon al kent.'
Zijn zoon?
Ryders blauwe aura veranderde nu in een vuurrode kleur van woede. Hij wilde zijn hand losrukken van de mijne, maar ik greep hem steviger vast. Want achter ons klonk beweging in de linie. Voetstappen die het schild naderden.
Voor ik kon zien wie het was, zag ik hoe Thysons blik oplichtte en zijn tanden ontblootten in een brede glimlach. Toen ik mijn hoofd draaide om te zien naar wie hij zo lachte, voelde ik het bloed in mijn aderen bevriezen.
Tussen de linie door kwam een elegante gestalte aanlopen. Lange, slanke benen, een compleet zwarte outfit en vuuroranje lokken.
Scarlett.
Ze keek mij kort aan, maar hield daarna haar blik strak gericht op Axon en Thyson. Vooral Thyson leek haar aandacht te hebben.
Geschokt voelde ik hoe alles om mij heen instortte en verbazing mij de mond snoerde. Het enige wat eruit kwam was: 'Scarlett, stop!'
Thysons lach werd breder toen Scarlett naast hem ging staan en hij zijn arm om haar heen sloeg. Er verschenen rode blosjes op haar wangen.
'Heb je het haar niet verteld, schatje?', zei hij lachend. Scarlett haalde ongeïnteresseerd haar schouders op.
'Boeit mij dat wat.'
Mijn mond viel open en ik voelde hoe Ryder zijn schouders aanspande van schok.
'Wat vertelt?', vroeg ik fel. Nu zag ik zelf hoe een oranje rook onder mijn voeten vandaan krulde en mij in bezit nam. Wat had Thyson met Scarlett gedaan?
'Oh ja, deze lieftallige dame lijkt als twee druppels water op wie jij wilt dat ze is. Maar toch is ze het niet', antwoordde Thyson.
Elysian bleef zijn hoofd heen en weer draaien van Axon, naar Thyson en "Scarlett", terug naar mij.
Een grijze wolk van verwarring greep me beet.
'Wat bedoel je...? Scarlett, leg me uit wat er aan de hand is.'
Ze giechelde, een geluid dat niet eens de hare klonk.
'Oh schatje toch, je snapt het nog steeds niet? Ik ben jouw Scarlett niet. Ik ben haar veel knappere tweelingzus. Heeft dat kind jou óóit wel eens wat over haar en haar familie verteld?', sprak ze grimmig.
Nu pas begon de herinnering terug te keren. Diep, diep in mijn geheugen doemde een naam op.
'Cleo.'
Nu krulden haar mondhoeken omhoog en hief ze haar kin op. 'Eindelijk.'
Alles was een leugen geweest. Het was een val geweest, en ik was er compleet ingetrapt.
JE LEEST
Ultraviolet
SciencefictionEen nieuwe ziekte, de Zwarte Pest, teistert de inwoners van Valis. Kinderen worden verplicht om zich te laten vaccineren, maar dit alles blijkt een leugen. Het is een experiment. Een serum die zich door je aderen dringt en je versterkte gaven geeft...
