Ultraviolet

23. Opgezet plan

Schreeuwend viel ik met mijn knieën op de drassige, natte grond. Tranen prikten tegen mijn wimpers en vormden een stroom langs mijn wangen.
    
Een pijnlijke kreet doorbrak het gevecht en een dodelijke stilte volgde. Mijn moeders blik werd glazig zodra het mes haar hart doorboorde. Een grote, rode vlek vormde zich op haar blouse en achter mij hoorde ik mijn vader schreeuwen.

Alyssa jammerde van de pijn en werd vastgehouden door Jax. Vol pijn en verdriet probeerde ze zich los te wurmen uit zijn greep. Om onze moeder te redden.
     
Het laatste sprankeltje moed raapte ik bij elkaar en ik stormde op de man af. Een harde plof weerklonk toen hij op de grond neerviel, en langzaam wegkroop.
     
Ik negeerde de neiging om de man te laten boeten, en richtte mijn aandacht op mijn moeder.
    
'Mam... nee', jammerde ik, mijn hand op haar wang leggend.
    
Langzaam streelde ik haar wang. Ze hief haar bebloede hand op en legde hem op de mijne. Achter mij rook ik de geur van lentebloesem, wat me vertelde dat Alyssa los was gekomen van de greep. Ook vader kwam mankend naar ons toegerend.
     
'Cassie...' Mijn vader snikte en een traan rolde over zijn wang en bleef hangen bij zijn lippen.
    
Mijn moeder, Cassandra, was één van de dapperste en liefste mensen die ik ooit had ontmoet. En nu... dreigde ik haar kwijt te raken.
    
'Mam...' Een luide snik raakte verstopt in Alyssa's keel. 'Je kunt niet sterven... Dat mag niet.'
    
Langzaam brak mijn hart in duizenden stukjes toen ik zag hoe het leven mijn moeders lichaam in kleine stukjes verliet. Ze gaf ons een korte glimlach. Een pijnlijk, liefdevol gebaar.
    
'Het is goed, mijn lieve meisjes', zei ze met een schrille stem. Haar vrije hand ging naar Alyssa toe en haar blik richtte zich op haar man, mijn vader.
    
'Zo lang jullie veilig zijn, ben ik blij', ging ze verder. Ik schudde mijn hoofd tegenstrijdig en weigerde toe te geven.
    
'Nee, mam. Het is niet over. Je kunt ons niet verlaten. We... we z-', sprak ik stamelend, onderbroken door een kneep in mijn hand

. Ze keek me nogmaals aan en hield mijn hand stevig vast. Het bloed op haar blouse was helderrood en had alles doordrenkt.
    
'Je bent dapper, Maeve. Dapperder dan ik ooit ben geweest.'

Haar stem brak en ze onderdrukte een luide snik. Naast mij voelde ik hoe Alyssa's lichaam trilde van angst en verdriet. Mijn vader zat bevroren naast ons, met zijn blik zo sterk op mijn moeder gericht, alsof hij bang was dat als hij wegkeek, ze zou sterven.
    
'Er is meer in deze wereld dan we ooit voor mogelijk hadden gehad. En jij, Maeve, maakt daar een deel van uit. Jullie drie zijn ieder sterk en dapper en ik...', haar stem veranderde in een fluisterend, zwak geluid.
     
Ze gooide alle kracht die ze over had om haar zin af te maken en mijn hart stopte met kloppen.
    
'Ik hou... zielsveel van jullie.' Haar stem stierf weg en haar ogen, die mij net nog liefdevol aankeken, richtten zich naar het hemelgewelf. Haar bebloede handen lieten zich los van Alyssa en mij en ik hapte naar adem.
     
We keken elkaar aan en op dat moment, dat de realisatie zich doordrong, brak ik in duizenden stukjes en gaf ik op. Alles om me heen. Ik gaf het allemaal op en barstte uit in talloze tranen en snikken.
     
Mijn hele lichaam beefde en schudde en de pijn drong zich door in mijn botten. De stemmen in mijn hoofd ontwaakte zich en schreeuwden tot ik niks anders meer kon horen.
     
Maar het gevecht was nog niet over.
     
Achter mij hoorde ik de stem van Ryder, die mijn naam riep. Alert draaide ik me om. De slanke gestalte van Thyson kwam op me afgerend. De bemoedigende woorden van mijn moeder dreunde nog vers na in mijn gedachten.

Geef ze niet wat ze willen. Vecht terug. Vind een manier om te winnen. Je bent een Adelyn, Maeve. Wij vinden altijd een uitweg.

Vecht terug.

De adrenaline keerde terug in mijn lichaam en herstelde tijdelijk mijn gebroken hart. Met beide voeten stond ik op de grond, Alyssa en mijn vader Jasper afschermend met mijn lichaam.