Ultraviolet

67. Gewichtloos

'Je kunt het', riep Valor me toe.

Ik gaf haar een zwakke glimlach en probeerde de opkomende steek in mijn zij te negeren. Langzaam rees mijn borstkast omhoog bij een diepe, geconcentreerde ademhaling terwijl ik met mijn vingers langs het versleten hout gleed. Het angstige gevoel van vorige keer restte nog vers in mijn geheugen, te sterk om weg te vagen. En alsof mijn lichaam mij wilde herinneren aan de pijn, voelde ik een stekende scheut die tegen mijn ribben ramde. Ik mocht mezelf geen redenen geven om terug te deinzen. Daar was het nu te laat voor, met de stomme voorwaarden die ik zojuist had gemaakt.

Oude Maeve zou dat nooit hebben gedaan. Laat staan durven.

Je bent een Adelyn, Maeve. Wij vinden altijd een uitweg.

Deze woorden bleven als een golf terugkomen naar de kust. Het gaf mij een extra zet om de paal vast te grijpen en mezelf omhoog te hijsen. Achter mij stonden Oliver en Joshua, gehoorzaam toe te kijken hoe dit zou aflopen. Oliver woelde door zijn haar, waarna hij iets in Joshua's oor fluisterde.

'Zie je die trilling in haar benen? Denk je dat dit weer fout gaat?', waren de woorden die ik kon afluisteren.

Met de tijd ging het me steeds makkelijker af om op eigen bedoeling iets te kunnen horen. Het leek een automatisme te worden en soms vroeg ik me af hoe het voelde om... normaal te zijn.

De aarzeling in de stem van Oliver maakte dat ik nog meer ging trillen.

Lekker bezig, Maeve, dacht ik met op elkaar geklemde kaken.

Joshua hield zijn blik strak op mij gericht, terwijl zijn lippen van elkaar loskwamen in een zachte fluistering. 'Ze is bang, maar ik geloof dat het haar lukt. Ik speur vastberadenheid.'

Zijn vertrouwen in mijn kwaliteiten hielp mij om de bovenste tak te bereiken. Via mijn hurken stond ik overeind en na een lichte trilling die zich vanuit mijn benen, naar mijn armen verplaatste, vond ik een stabiele balans.

Adem in...

Mijn blik richtte ik op de eerste tak, breder dan die waar ik nu op stond, en enkele centimeters lager. Met steun aan de paal, waagde ik de sprong en belandde ik met beide voeten op de tak, die licht boog onder mijn gewicht.

Adem uit...

Toen ik de positie van de andere takken analyseerde, merkte ik dat ze in een andere volgorde stonden dan de vorige keer. Terwijl ik een volgende sprong maakte, zo snel dat ik geen twijfels kon krijgen, herinnerde ik me dat Levi had benoemd dat het palenparcours elke week veranderde. 'Om een vast patroon te ontwijken', had hij ons uitgelegd, 'Als je je te veel op het patroon focust, zal je een inschattingsfout maken bij het echte parcours.'

En dat viel te merken.

Bij de volgende sprong dreigde ik te ver te springen, waardoor ik in een lichte paniek naar de paal moest grijpen, om niet te vallen. Onder mij zag ik hoe Joshua en Oliver een snelle beweging maakten, in de angst dat het mis ging, maar ik kon mezelf op tijd herpakken.

'Je doet het goed, Maeve! Blijf zo doorgaan. Denk niet te veel na', instrueerde Levi mij. Zijn luide, zware stem was een fijne begeleiding, waardoor de andere geluiden op de achtergrond verdwenen en het raspende geluid van mijn moeizame ademhaling overheersend werd.

Hoe graag ik ook even wilde stoppen om na te denken en de volgende sprongen in te schatten, had Levi gelijk. Als de angst mij zou pakken, kon ik niet meer terug en zou geschiedenis zich herhalen. Oftewel: de zware, drukkende pijn die ik nog steeds voelde als ik mijn ribben aanraakte, zou niet mijn enige zorgen en pijn meer zijn.

Je bent nu aan het treuzelen, Maeve!, beet ik mezelf toe.

De paal waar ik op stond kraakte hoorbaar toen ik door mijn knieën zakte. De tak voor mij zat op ongeveer dezelfde hoogte, maar was alleen te bereiken door een perfect ingeschatte sprong. Nadat mijn blik enkele seconden naar beneden was afgedwaald, zag ik een bemoedigende blik van Joshua, die zei: Geen zorgen, we vangen je op als er iets gebeurt.