Ultraviolet

54. Ongeduldige blikken

De rumoerige geluiden, die afkomstig waren van de slaapverblijven, ebden langzaam weg tot een zacht geruis. Nieuwe geluiden kwamen mijn oor tegemoet en vervulden mijn gedachten. Een groepje jongens die strategieën doornamen voor de Jaarlijkse Competitie, maar ook meiden bespraken hoe ze niet als laatsten zouden eindigen. Blijkbaar was dat een schande.

'Weet je nog toen Lila de Competitie in de eerste seconden al had verloren? Dat was toch hilarisch.' Geschater vulde de lucht. Een geluid die ik het allerliefste in een hoekje wilde duwen.

'Toch zonde dat iemand Emory-gaven heeft en dan net zo goed verslagen kan worden door een peuter. Dan kan ze net zo goed het lot van een Desdemona hebben', hoorde ik een meisje zeggen. Haar stem klonk schuw en achterbaks, wat leidde tot een rilling over mijn ruggengraat, ondanks de afstand.

Ik besloot het te negeren en verder te lopen. Ik had hier niks te zoeken, maar toch bleven vragen mij overspoelen. Als ik niet meedeed met de competitie, zou iedereen mij als zwak en een lafaard zijn. Dan was dit net Valis High met de scheve grijnzen, achterbakse roddels en minachtende blikken. Maar als ik besloot mee te doen en dan net als Lila hard verloor, zou ik nog lang de ronde doen met mijn blunders.

Een zucht verliet mijn mond, wat niet onopgemerkt bleef.

'Heb je het alweer gehad hier?', grinnikte een vrouwelijke stem achter mij.

Toen ik me omdraaide, kruiste mijn blik met die van Valor, het blonde meisje van Adams groepje. Ze gaf me een brede glimlach en kwam naast me staan.

'Misschien wel', antwoordde ik. Ik wilde het als een grap over laten komen, maar wist niet zeker of dat wel gemeend was. In mijn hele leven, was ik nog nooit zo overladen en vermoeid geweest. En dat kwam door deze plek. Alles wat hier gebeurde en daarmee begon ik elke dag meer te twijfelen of dit wel de goede plek was voor mij. Of ik niet samen met mijn vader en Alyssa in een safe house hoorde te zitten. Om mijn leven opnieuw op te pakken, onder bescherming van het Instituut.
 
Geef ze niet wat ze willen. Vecht terug. Vind een manier om te winnen. Je bent een Adelyn, Maeve. Wij vinden altijd een uitweg.
   
Die exacte woorden zorgden ervoor dat ik hier bleef. Dat ik zo braaf mogelijk de regels op probeerde te volgen, ook al lukte dat niet altijd. Axon had mijn leven verpest, mijn familie aangevallen als een doelwit. En daarvoor zouden ze boeten. Ook als dat betekende dat ik heel mijn leven hier moest blijven. Ook als dat betekende dat ik nooit meer een normaal leven zou lijden. Ik had het ervoor over.

'Waar moet je heen?', onderbrak Valor, nadat ik haar hersenloos was blijven volgen. In de verte hoorde ik luide aanwijzingen en kreunende, zwoegende kreten.

'Ik hoef nergens te zijn', antwoordde ik nuchter. Valor haalde haar schouder op en baande zich moeiteloos een weg door de gangen, duidelijk met een bestemming.

'Jij bent Ryders beschermeling, verbeter mij als ik het fout heb', ging ze verder. Meerdere keren had ik haar gezien, maar nog nooit met haar gesproken.

Haar karakter was enigszins vriendelijk, maar ook kieskeurig. Ze had niet veel met mensen, die haar niks hadden te bieden. Ze koos haar connecties met een doel, en wat de hare met de mijne was, wist ik niet.

'Helaas wel', mopperde ik. Mijn wereld was ingezakt toen het bleek dat ik vast zat aan Ryder als mijn beschermer. Hij was een arrogante, egoïstische zak, die alleen maar zijn eigen hachje wilde redden. Die alles zou doen om op een goed presenteerblaadje te komen.

Valor leek hier verbaasd van te zijn, want haar wenkbrauw schoot een centimeter omhoog, gevolg door een ongelovige lach.

'Helaas? Meiden zouden hier een moord doen om Ryder als beschermer te hebben', zei ze met grote ogen, alsof ik zojuist iets heel raars had gezegd.