Ultraviolet

88. Terug bij zinnen

'- Je me horen?'

Ik knipperde met mijn ogen tot ik er weer bij was.

Wazen vormden weer tot scherpe randen, en felle kleuren kwamen weer terug naar de voorgrond. De vertrouwde muren van mijn slaapkamer, die ik deelde met Prudence, omringden mij en het zachte kussen waar ik nachten lang op had geslapen, leunde tegen het hoofdeinde.
​
Twee diepblauwe ogen staarden me aan. Ryder gaf me een nonchalante glimlach.
​
'Je snurkt, wist je dat?', deelde hij mee.
​
Als antwoord gaf ik hem een chagrijnige blik, waardoor hij alleen maar een bredere grijns kreeg. Ik merkte beweging op achter hem en zag Prudence bezorgd op het bed naast mij zitten.
​
'Kun je stoppen met mij te laten schrikken?', zei ze beschuldigend, maar haar ondertoon was bezorgd. Prudence kon nooit boos op me zijn en ik ook niet op haar.
​
Ik reikte met mijn hand naar haar toe, die ze vastpakte. Zachtjes kneep ik in haar hand, terwijl een pijnscheut door me heen schoot. Zo onopvallend mogelijk kromp ik ineen, maar ze zagen het allebei.   
​
'Het goede nieuws, Adelyn. Je hebt de Emorische Spelen gewonnen.'

Fronsend keek ik hem aan. Het was alsof al mijn herinneringen even uitgewist waren en ze langzaam weer terugkeerden. Oh ja.
​
'Hoe weet je dat?', vroeg ik, wetend dat Rhea en Marnix een enorm knappe prestatie hadden gezet. Rhea met haar ontsnapping door raadsels op te lossen en Marnix met zijn perfecte balans over een draad zo dun als een haar. ​
​
'De jury en de meerderheid van toeschouwers vonden jouw prestatie het meest uitzonderlijk. En ik ben het daar mee eens', legde hij uit, met een fonkeling in zijn ogen die pas recent naar voren was gekomen. Trots. ​
​
'Fijn dat jij het er mee eens bent,' begon ik, terwijl ik een kreun van pijn onderdrukte bij het overeind zitten in mijn bed, 'maar mijn lichaam is dat zeker niet.'

Prudence stond op van het bed en vertelde dat ze een smoothie uit de kantine zou halen voor mij, en verliet stilletjes de ruimte.
​
De geur van opgedroogd bloed trok mijn aandacht en ik draaide mijn hand om, naar mijn palm. Mijn nagelafdrukken waren nog steeds te zien.
​
Ryder schoof een stukje dichter naar me toe en gaf me een voorzichtige blik. 'Mag ik kijken?'
​
Aarzelend knikte ik. Hij tilde mijn hand op en streek met zijn vingers over de wondjes, terwijl ik siste van pijn. Hij trok zijn vingers terug, maar hield zijn hand om de mijne.
​
'Ik wilde je helpen. Toen je daarbinnen zat', bekende hij. Ik kantelde mijn hoofd en trok mijn hand terug, om hem op het bed te laten rusten.
​
'Je haat machteloosheid. Niet waar?', vroeg ik.

Hij sloeg zijn blik naar beneden en knikte.
​
'Ik ook', gaf ik toe.

Onze blikken kruisten en we besloten in stilte af te wachten op Prudence's terugkeer. Mijn mond waterde bij de gedachte aan een smoothie. Yum. 

Een paar minuten later kraakte de deur en verschenen de golvende, oranje lokken van Prudence. Heel even, al was het maar een seconde, zag ik Scarlett in haar. Haar fameuze blik, haar rechte houding.

'Ik heb er drie meegenomen', vertelde Prudence, terwijl ze met volle handen moeizaam de deur openduwde met haar elleboog. Ryder stond op om haar te verlossen van die derde beker, een aardbei smoothie, voor mij.

Alsof hij gedachten kon lezen, keek hij van de smoothie naar mij en liep hij naar mijn bed toe, om hem te overhandigen.

'Hoe weet je dat ik die wilde?', vroeg ik.

Hij haalde zijn schouders op. 'Intuïtie.'
​
Een tikkeltje wantrouwend rees ik mijn wenkbrauw omhoog. Prudence kwam op mijn bed zitten, met een bananen-smoothie. De laatste die over was, voor Ryder, was een chocolade-smoothie.
​
'Hoop dat je die lekker vind. Ik wist niet wat je wilde.'​
​
Ryder leunde met een voet tegen mijn kledingkast en nam een slok. 'Dit is prima.'
​
'Moet je niet meedoen aan de gemengde competitie?', vroeg ik aan Ryder.
​
Hij schudde zijn hoofd. 'Vanwege meerdere gewonden hebben ze die verplaatst naar morgen.'
​
'Maar jij,' zei Prudence, met een poging om een steng gezicht op te zetten, 'gaat nu rusten. Kane zei dat je veel te veel energie van je lichaam en gaven hebt gevraagd, daarom viel je flauw. Er was niks ernstigs, behalve een heleboel blauwe plekken, die een tijdje pijn zullen doen, en de wonden op je palmen.'​
​
Ryder voegde zich in het gesprek. 'Je moet veel water drinken, tegen alle ingeademde rook. En wekelijks een controle bezoekje brengen bij Kane of Marton. Ze willen niks over het hoofd zien.'
​
Hij grijnsde jongensachtig. 'Je bent immers de Emory van het jaar.'
​
Iets in mij weigerde die titel. Ondanks dat ik het aardig verdient had, voelde het niet... juist.
​
'Betekent dit...-', begon ik.