Ultraviolet

108. Dit was nog maar het begin

Ik moest het Ryder vertellen, maar mijn blik viel op de moordenaar van Adam. De premiejager die zijn leven had weggenomen. Tot nu toe had ik geen bloed vergoten, maar op het moment dat ik hem naderde en met mijn saber zwaaide, liet ik de punt tevoorschijn komen op mijn saber.
​
Met een zwaai gleed de punt langs de keel van de man en spleet hij open, net als bij de vrouwelijke Emory van net. Hij keek me vol walging in, waarbij hij als een pudding op de grond zakte, naast Adam.
​
Ik knielde neer bij Adam en legde zijn hoofd in mijn schoot. Mijn gedachten probeerden niet af te zonderen naar het levenloze lichaam naast mij, waar ik verantwoordelijk voor was.

​'Het spijt me zo...', fluisterde ik zacht tegen zijn oor, die steeds kouder aan begon te voelen.
​Mijn vingers sloten Adams ogen en tilde ik zijn zware lichaam op. Met de kracht dat nog resteerde in mijn lichaam, sprintte ik over het veld.

Ik gebruikte mijn omgeving en de tijd om langs iedereen heen te zigzaggen en uiteindelijk zijn lichaam bij Prudence en de rest neer te leggen.
​
Ze keek me bedroefd aan toen ze zijn lichaam zag en nam zijn lichaam van me over.

​'Arme Adam...', zei ze zacht.

​Ik rende weer terug naar het veld, maar onderweg kon ik het niet laten om naar de lichamen op de grond te kijken.

Ik herkende er te veel.

Joshua, die altijd iedereens emoties kon lezen, lag er nu zelf emotieloos bij. Zelfs Marnix, de mede-finalist van de Emorische Spelen, had geen beweging meer in zijn lichaam. Ik kon ze op mijn handen tellen. Hailey. Luna. Oliver. Wayd, van de Elite. De enige die mij geen gevoel van verdriet gaf was Trace, de jongen die Yuna had lastiggevallen.
​
Er waren te veel doden. Er was te veel verloren vandaag.
​
Zonder dat ik het wilde, vertraagde de tijd en keek ik toe hoe iedereen in een slo-mo aan het vechten was. Zwaarden die mensen doorboorden. Kogels die door de lucht zoefden.

Het leven die lichamen verliet en zich met het heelal verbond.
​
De realisatie sloeg me in meer dan ooit.
​
Dit was allemaal mijn schuld. Ze wilden mijn bloed. Ze wilden mij dood hebben.
​
Nee. Dat klopte niet.
​
Het laatste puzzelstukje schoof op zijn plek toen ik om me heen keek en zag hoeveel schade Axon deed. Hoeveel moeite Thyson deed om onder Ryder vandaan te komen, zodat hij naar mij kon komen. Hoe meerdere soldaten van Axon hun blik op mij hadden gericht.
​
Ze wilden niet alleen schade aanrichten, ze wilden mij bereiken. De reden dat ik hier veilig en ongedeerd op het veld stond, was omdat alle leden mij beschermden.

Ryder zorgde ervoor dat Thyson niet bij me kon komen. Elysian weerhield Axon om mij te grijpen. Alle andere leden omcirkelden mij terwijl iedereen soldaat hun best deed mij te bereiken.
​
Ze wilden mij.

​Al die tijd had ik niet begrepen wat Axon nou echt van plan was. Waarom Thyson zo graag mijn bloed wilde, maar mij bleef sparen. Waarom Thyson, de zoon van Axon, persoonlijk zicht op mij had gehouden op Valis High. 
​
Ik wist nu hoe ik dit bloedbad kon stoppen.
​
Met alles dat ik in me had, liet ik de tintelingen doorstromen naar mijn keel. Naar mijn stem. Ik bouwde al mijn kracht op, dat ik over had, dat ik nu nodig had. Niet om te vechten. Nee.

​'STOP!', schreeuwde ik met zoveel kracht dat het hele veld begon te trillen. Het ging als een golf over het hele veld heen en echode na tegen de bomen. Het bleef bevend in de lucht hangen, terwijl iedereen langzaam stopte met vechten. Hoofden draaiden mijn kant op en ik zag hoe Ryder mij aankeek en Thyson zich van hem losmaakte, om op te staan.

​Ryders blik liep van mijn gezicht naar het mes in mijn hand, gedrukt tegen mijn eigen keel.
​
Zijn ogen werden groot van angst.

​'Stop', riep ik nogmaals, mijn blik gevestigd op Thyson en Axon, 'of ik snij mijn eigen keel door.'