Ultraviolet

66. Tweede poging

Ryder had zich aan zijn belofte gehouden. Enkele dagen na het incident had ik steeds minder last van mijn gekneusde ribben, vooral tijdens dagelijkse activiteiten. Deze dagen van herstel bestond uit: slapen, eten, rust nemen, trainen, rust nemen, en zo voort.

Diezelfde middag van mijn incident met Ryder, had ik via mijn SIM gevraagd of Aiden bij mij langs kon komen, in plaats van naar zijn kantoor. Hij werd op de hoogte gesteld van het incident en hielp mij met de vraag: 'Wat houd je tegen? Wat weerhoud je om je gaven te accepteren?'

Het antwoord daarop was het verleden. De tijd was vooruitgegaan, maar ik hing mentaal nog in het verleden, niet willend om te accepteren dat dit het was. Hij gaf mij daar een andere blik in. Dat ik door deze verandering, ook een andere versie van mezelf had ontdekt. Iemand die ik mogelijk altijd al hoorde te zijn. Dat dit het nieuwe avontuur is die ik aan moest gaan en ik niet kon blijven hangen in spijt en verdriet. Mijn moeder had dat niet gewild. Mijn vader en Alyssa zouden dat niet willen. Ik wilde dat niet. Aan de tijd van onherroepelijke woede, verdriet en paniek moest een einde komen, alleen dan kon ik vooruitgang maken.

Stap 1: Ontarm je gaven.

In de tijd dat ik herstellende was, was dat wat ik deed. Tijdens mijn trainingen met Ryder, beoordeelde hij hoe gezond ik was en hoeveel ik aan kon. Hij maakte mij klaar voor Emorytraining, zodat ik niet te veel achter zou blijven. Ondanks dat hij nog steeds de plagende, alleswetende jongen was, die niemand toeliet om hem te corrigeren, begon ik meer respect voor hem te krijgen. Voor de dingen die hij deed voor het Instituut, de tijd die hij nam om Emory's en Emonen te trainen. Hij wilde dat we sterker werden, dat we onszelf konden beschermen en ik wist de reden daarachter. Ik wist de reden waarom hij zo graag wilde dat ik door hem werd getraind. Zodat hij kon voorkomen dat ik hetzelfde lot kreeg als Naelin.

Voor ik het wist waren er twee maanden voorbijgevlogen, gevuld met dezelfde routines: Slapen. Eten. Trainen. Rust. Instituutlessen en nog meer trainingen.

Pas recentelijk was ik gevraagd om mee te doen met de Instituutlessen. Deze waren nodig om te leren hoe het bij noodgevallen en missies in zijn werking ging. Welke dingen wel en niet mochten en wat je moest doen als je Axon en hun premiejagers achter je aan zaten. Ik kreeg uitgelegd hoe het schild werkte en kreeg mijn eigen Lidnummer: 0316.

Het voelde normaal. Het voelde als thuis. Maanden geleden had ik nooit verwacht dat ik dat zou denken. Dat ik hier überhaupt nog was, maar het was zo.

Ik had het overleefd.

En eindelijk, na dagen van pijn, chaos en drukte, wist ik mezelf onder controle te krijgen en langzamerhand mijn blijdschap te behouden. Alhoewel ik vaak gedwongen werd om mezelf terug te trekken bij overprikkeling, wist ik steeds beter en sneller hoe ik iets moest aanpakken. Ik stopte met het afweren van prikkels en nam rustig de tijd om ze in te laten zinken. Mijn omgeving raakte gewend aan mijn aanwezigheid en ook aan mijn plotselinge afwezigheid. Mijn ziel kreeg een nieuwe behoefte, aan wat extra tijd en rust.

Levi liet mij, na weken aan te dringen, eindelijk toe tot de Emorytraining. Lessen lang werd ik gedwongen om op de bank te zitten en toe te kijken hoe iedereen het palenparcours mocht beoefenen. Een deel van mij verlangde om opnieuw een poging te wagen, maar het overgrote gedeelte was toch bang. Bang voor nog een terugval, waarbij ik opnieuw van de paal zou vallen. Mijn lichaam zou dat niet aan kunnen.

Maar ik moest de risico's gaan omarmen, anders zou ik altijd langs de lijn moeten toekijken. Als ik geen risico's had genomen, was ik hier niet. Dan zaten Alyssa en mijn vader nu niet veilig in een Safehouse. Dan was mijn moeder misschien nog in leven...

Die gedachte drong ik weg.

Ondanks het gapende gat in mijn hart en de vele momenten waarop ik in mijn bed met schuld terugkeek naar die dag, had ik geen tijd om te rouwen. Noch om mezelf dingen te verbieden.

'Ik wil een nieuwe poging doen.'

Een stilte viel in de trainingszaal, gespecialiseerd voor Emory's. De woorden rolden van mijn tong richting de sterkgetrainde instructeur voor mij, Levi. Verbaasd bracht hij zijn wenkbrauw omhoog en liet hij zijn gekruiste armen langs zijn lichaam hangen.

'Ik denk niet dat dat slim is, Maeve', antwoordde hij standvastig, zijn blik strak en toonloos. Zachtjes kneep ik mijn vuist samen, om mijn knokkels los te maken, waarna ik zei: 'Geef me nog een kans.'

'En waarom?'

Ik haalde even diep adem voor ik de volgende woorden uitsprak.

'Omdat', begon ik, 'als ik het deze keer niet haal, ik me terugtrek van het palenparcours, totdat ik compleet hersteld ben.'

Achter mij klonk een kreun van Joshua toen hij door Finn op de grond werd gesmeten. Zonder lang te moeten concentreren kon ik deze achtergrondgeluiden filteren en wegduwen. Mijn aandacht ging weer terug naar Levi, die zijn lippen los maakte.

'Je weet dat dat na de Competitie zal zijn, en je dus niet mee kunt doen?', legde Levi me uit.

Zijn lichaam leek veel jonger in vergelijking met zijn gezicht. Ik hoefde niet over deze consequentie na te denken, die hij me vertelde. Hier was ik me al bewust van.

'Dat weet ik, maar als het me wel lukt-'

Ik dacht nog een keer goed na over de deal die ik nu aan het sluiten was.

'Dan houdt u mij niet meer tegen in de trainingen. Ik wil alles leren en geven. Niet meer en niet minder', sprak ik, mijn verwachtingen angstig hoog.

Wat als ik mezelf overschatte? Dan bleef ik opnieuw aan de zijlijn, achterlopend op de anderen. Nederig aan alle andere Emory's en Emonen, die wel een goede training en reputatie hadden.

De korte stilte zorgde voor twijfels. Hij staarde langs mij heen, waarna zijn blik de mijne vond. Langzaam knikte hij met zijn hoofd, gevolgd door de woorden: 'Afgesproken.'

'Maar', zei hij erachteraan, 'weet dat je een groot risico hier neemt. Wij doen onze best om je te helpen en te beschermen tegen verwondingen, maar als je nog verder geblesseerd raakt, lig je misschien helemaal uit de training.'

Ik hapte kort naar adem.

'Voor onbepaalde tijd dan', voegde hij toe, waarna ik weer uit kon ademen.

Levi draaide zich om naar de andere leerlingen, die druk bezig waren met hun eigen tijdsbesteding. Joshua en Finn waren aan het sparren. Luna besteedde haar tijd aan een parcours, waarbij ze over lage palen en kleine muren sprong en behendig onder netten door kroop. Valor was fysiek bezig met een mentale puzzel, waarbij Oliver haar afleidde met luide klappen, geluiden en kreten. Met beide handen bedekte ze haar oren en probeerde ze zich op de puzzel te concentreren. Ik voelde aan haar dat ze Oliver op dit moment wel een klap kon verkopen.

Ik grinnikte zachtjes.

Deze drukte werd tot stilte gelegd door Levi die luid in zijn handen klapten. Een geluid die enthousiast tegen de muren weerkaatsten en meerdere keren terugkeerde naar mijn gehoor.

'Maeve gaat het palenparcours doen. Ik wil dat Oliver en Joshua mij helpen om te zorgen dat alles goed verloopt. De rest mag verder gaan als ze willen of toekijken, als Maeve daar geen problemen mee heeft', verklaarde hij, waarna hij mij vragend aankeek.

Ondanks de stille, opkomende angst die zich als een schemering in het donker verborg, antwoordde ik: 'Dat is niet erg.'

Dom, dom, dom. Je weet het hoe de vorige keer afliep. Zo min mogelijk afleidingen, Maeve, mompelde mijn gedachtes me toe.

Maar daarnaast wist ik ook: des te meer toekijken, des te minder bezig zijn met andere drukke, meer afleidende dingen.

En daar ging ik. Een tweede keer liep ik over de zwarte matten, naar de eerste paal van het parcours, deze keer met een stuk minder zekerheid en hoge verwachtingen.