Ultraviolet

48. Vrouwelijke wraakactie

Ik werd omringd door sterke, vrouwelijke figuren. Mijn nieuwe vrienden. Wat er was gebeurd met Yuna, konden we niet zomaar achter ons laten. We konden Trace niet door onze vingers laten glippen. Het werd tijd dat hij een lesje leerde.
   
'Waar is hij nu?', vroeg Maura.

Zij was één van de eerste die zich aanbood om mee te doen met onze wraakactie. Hailey en Valor volgden al snel. Ook waren er twee nieuwe meisjes.

Olivia was een meisje met witblonde lokken die licht golvend tot op haar schouders hingen. Haar vriendin Pearl, was kleiner dan haar en had zwart krullend haar en een sterke lichaamsbouw. Haar huid was zongebruind en enkele moedervlekken sierden haar gezicht. Waaronder een onder haar neus, boven haar lippen.
   
'Olivia is ook lastiggevallen door hem en hij verdient een lesje', vertelde Pearl en Olivia knikte zachtjes met haar hoofd. Pearl had pit, dat kon je horen vanuit haar vastberaden stem.
   
'Ik wed dat er tientallen meiden zijn die hij heeft lastiggevallen, maar die er niks over durven te zeggen', biechtte Hailey op en iedereen stemde er mee in. Dat moest haast wel. Je kon het woord 'zak' over zijn hele gezicht aflezen.
   
'Vince zal hem al een hardhandige les gegeven hebben, maar hij zal er niks van leren. Het enige wat hij leert is om voorzichtiger te zijn en niet gesnapt te worden', zei ik.

De meiden keken me verwachtingsvol aan, alsof ze wachten tot ik het startsein zou geven.

'Dus de enige oplossing die er is, is om hem zelf een lesje te geven. Of niet, meiden?'
   
Luid begonnen alle zes meiden te joelen. Van Prudence en Maura, tot Valor en Hailey en uiteindelijk ook Pearl en Olivia. Dit was onze eigen verzetsteam. Geen jongens. Alleen meiden. Want op sommige momenten kwam het erop aan dat alleen wij onszelf konden helpen. En dat was wat we zouden doen. 
   
We waren bijeengekomen in de kamer van mij en Prudence, en verlieten nu dan ook de kamer. Niet al te onopmerkelijk liepen we door de gangen, klaar om Trace te zoeken.

- Ik wilde je nog even bedanken, Mace. Wat gebeurt er nu met Trace? En waar is hij, zo-
dat wij hem kunnen vermijden. – had ik hem enkele minuten teruggestuurd via mijn SIM.
   
Dit was alleen een truc geweest om te achterhalen waar hij was en alsof hij niks anders te doen had, had hij meteen gereageerd.

- Geen probleem. Zo lang Yuna maar oké is. Trace is gediskwalificeerd voor missies en
trainingen de komende 2 weken. Hij heeft nu weinig te doen en zal wel buiten aan het rondhangen zijn. Pas op, oké? – had hij teruggestuurd. Het perfecte antwoord.

- Komt goed – was mijn laatste antwoord geweest, voordat de meiden binnen waren
gekomen.
   
Alle woede die in mij was blijven hangen, had zich in mijn vuisten genesteld. Zo strak dat mijn nagels door mijn huid heen boorden en ik de steek van pijn kon voelen. Ik kon niet wachten om die jongen een enorme klap te verkopen. Ik wilde hem de pijn laten voelen, die Yuna had ervaren. Ik wilde hem het vuur laten proeven die in mijn bulderde. Hem laten boeten.
    
Huiverig besefte ik mij dat die woede niet alleen door Trace was veroorzaakt, maar ook door Ryder en alles wat er was gebeurd. De dingen die ik wilde doen. De dingen die ik kon doen, waren niet goed. Als ik mezelf niet in kon houden, zou ik Trace wat meer aandoen, dan alleen 'een lesje leren'.
   
Je doet wat je moet doen en vertrekt meteen, Maeve, sprak ik mezelf toe.

Dit herhaalde ik over en over, tot het zo ver in mijn geheugen zat gestampt, dat het niet mis kon gaan. Of toch wel?
   
We sloegen een gang in, die leidde naar de hoofdgang. De geuren van overgetrapt gras en bezwete leden omringden mijn neus. De welbekende geur die mij vertelde dat dit de weg was naar de uitgang.
     
Voordat we de hoofdgang insloegen, kwam er een slank figuur op ons af. De bewegingen, de lichte trillingen die onder de grond door woekerde, herkende ik. Evenals de zoete stem.
    
'Ik ga mee', zei de stem van Yuna, enkele meters van ons vandaan.