Ultraviolet

53. Wat zou Scarlett doen?

Een schel, piepend geluid vulde de duisternis, alsof er zojuist een bom naast mij was ontploft. Geluiden vormden zich tot een dof geluid in de achtergrond, gepaard met een zwarte, wazige vlekken voor mijn ogen. De geur van bloed hing nog steeds om me heen en ik voelde hoe een druppel langs mijn neus gleed. De druppel werd als snel een hele stroom.

Bloed.

Het lukte me nog net om in het rond te tasten, totdat ik een arm voelde. Ik werd vastgegrepen en het doffe geluid van zonet werd vervangen tot vage vervormingen van zinnen. 'Je hebt hier niks te zoeken.'

'Volgens mij ben jij degene die anderen lastigvalt, Paxton', gromde een andere stem. Een stem die ik vaag herkende, maar waarvan ik niet kon opmaken van wie het afkomstig was.

'Zij viel mij aan!'

'Met een reden, gok ik', snoof de jongen. Deze keer hoorde ik zijn stem kraakhelder, enkele centimeters van mij vandaan. Jax' asgrijze lokken vielen voor zijn grijsblauwe ogen, die de mijne vonden. Hij gaf me een lichte grijns.

'Ik zie dat je wakker bent', zei hij tender. Hij had zijn arm verplaatst naar mijn onderrug en tilde me van de grond. Klungelig probeerde ik mijn balans terug te vinden en mijn beide voeten op de grond te zetten, wat lukte. De jongen, Paxton, keek nog net zo boos als toen hij mij neer had geslagen. Vonken vlogen haast van hem.

'Ik wilde... helpen', mompelde ik naar Jax, wie nog steeds naast mij stond.

Hij gaf mij een zachte klop op mijn rug en zei: 'Dat weet ik, maar dat gaat niet zo makkelijk hier. Niet als je ongetraind bent.'

'Ryder had gelijk', gromde ik ontevreden, met mijn blik naar de grond geslagen. Jax gaf een felle blik naar Paxton, zodat hij de gang verliet. De andere jongen, die lastiggevallen werd, gaf hem een dankbare knik en snelde weg. Ons alleen achterlatend, zodat Jax zijn aandacht op mij focuste.

'Waar in had hij gelijk?', vroeg hij.

'Ik ben zwak.'

Jax lachte, een gebaar waarvan ik niet zeker wist of ik dat als een belediging of compliment moest opvatten.

'Ik vind jou het tegenovergestelde van zwak, wist je dat? Je hebt tegen mannen van Axon gevochten, de levens van jouw vader en zusje geredt. Je hebt een training met Ryder overleefd en niet alleen Trace, maar ook Paxton een klap in hun gezicht gegeven. Dat noem ik lef en dapper. Niet zwak', vertelde hij.

De lichte sprankeling in zijn ogen gaven mij meer bemoediging dan ik had kunnen verwachten. Ik kende hem amper, maar ik wist dat hij een goede jongen was. Een vriend van Ryder. Zonder hem zaten Ryder en ik nog steeds vast in de schuilplaats.

Jax gaf mij een duw in mijn rug, zodat we gingen lopen. Terwijl we liepen doorbrak hij de stilte. 'Je bent hier nog maar net. Je hebt veel te leren, net als wij dat deden. Dat is iets goeds, niet iets slechts.'

Het enige dat ik deed was knikken, terwijl ik een hand op de brug van mijn neus hield om het bloeden te stoppen. Jax sloeg een jongens wc in en greep papieren doekjes, om het bloed mee op te vangen. 'Hier', zei hij.

Met bebloede handen pakte ik het aan. Onderhand voelde ik hoe het bloed opdroogde op mijn gezicht en hoe het in mijn sportkleren trok. Ik besloot zo meteen lekker te gaan douchen.

Opnieuw vulde er een stilte tussen ons in, die hij opnieuw wist te stoppen. Terwijl we een nieuwe gang insloegen op weg naar de behandelruimte, vertraagde Jax zijn tempo naar de mijne.

'Ryder zal het niet leuk vinden om te horen dat je na de eerste training al een gevecht bent begonnen', sprak hij nuchter. Ik kromp zachtjes ineen.