Ultraviolet

43. Gebrandmerkt

Als antwoord op mijn verwarde gezicht, greep Prudence mijn hand en sleurde ze me mee door de gangen. 
   
'We gaan naar de Simsonvierling', deelde Yuna mee en ik was nu nog warhoofdiger.
   
Je had Sebastian, Logan, Dylan en Ash, die samen het Witte Licht vormden. Zij waren het symbool van dit instituut en hielde het staande. Emon had zijn leven gegeven voor één van deze vier jongens. En nu zou ik ze ontmoeten.
   
We liepen de gang door waar de muur betegeld was met wit en zwart, en sloegen een bredere gang in. Alles was hier spierwit.
  
Prudence sleurde mij de hoek om, met Yuna op onze hielen. Geschrokken slaakte ik een kreet toen we stopten en Prudence mij naar voren duwde. We waren in een grote hangruimte terecht gekomen, waar vier lange jongens mij aankeken.
   
'Dit is Maeve. We willen haar officieel lid maken van het Instituut en dat ze de ingravering van het Witte Licht krijgt', sprak ze en ik keek haar stamelend aan.

'Wat?'
   
Was ik hier klaar voor?
   
Op een brede, donkergroene stoel zat een jongen met donkerrode krullen, donkere wenkbrauwen en hemelsblauwe ogen. Hij had een donkerrood hemd aan, die paste bij zijn haarkleur en had een bruine ketting om zijn nek hangen, met daaraan een soort donker kristal.
   
Hij stond op en stelde zich voor. 'Ik ben Logan, de coolste van deze vier', zei hij glunderend, waarna hij zijn hand uitstak.

Beduusd schudde ik zijn handen en merkte ik een moedervlek op aan de rechterkant van zijn wang. Toen ik de andere jongens zag, met stijl haar, wist ik dat het permanente krullen waren.
   
Op de bank zaten twee jongens. Eentje viel mij meteen op. De jongen met blonde lokken, die in een nette kuif zaten, onderscheidde zich compleet van de andere drie roodharigen. Dat moest geverfd zijn. Zijn ogen hadden een blauwe tint, die neigde naar de kleur groen en naast zijn mondhoek, op zijn linkerwang, zat ook een moedervlek. Rond zijn neus had hij enkele, bijna onzichtbare, sproetjes.
   
Hij gaf me een korte knik als begroeting.

'Dylan, de meest normale van deze vier', sprak hij nuchter, waarna hij zijn aandacht op het tv-scherm richtte.

Naast hem zat een jongen, waarvan zijn gezicht zachtheid uitstraalde. Hij had net als de rest donkerrode lokken, die warrig op zijn hoofd zat, maar het stond hem wel.

Zijn mintgroene ogen keken me voorzichtig aan, waarna hij zei: 'Sebastian, maar de meeste noemen me Bash, ik ben de minst botte van deze vier.'
    
Ik lachte toen alle jongens zichzelf een soort eigenschap gaven. Toen pas viel mij de jongen op die nonchalant tegen de muur stond. Zijn haar was donkerrood en gemillimeterd.
   
'Ash, meest volwassen', zei hij toonloos, met een gezicht zonder uitdrukking.

Waar herkende ik dat toch?, dacht ik grappend.
   
Ash maakte zichzelf los van de muur en kwam naar me toegelopen.
   
'Zullen we dan maar beginnen, Maeve?', zei hij.

Twijfelend keek ik naar Prudence en Yuna, die me verwachtingsvol aankeken. Langzaam knikte ik. Ik had geen andere weg meer terug. Dit was de plek waar ik moest en zou blijven, dan kon ik er maar beter een deel uit van maken.
    
De rest van de vierling stond op en strompelden naar me toe. Sebastian gaf me een bemoedigende blik. Ook was hij degene die mijn hand vastpakte en hem omdraaide, zodat mijn palm naar boven wees.
    
Zijn aanraking liet mijn lichaam trillen. Al helemaal toen ze het alle vier deden. Hun handen waren van mijn hand, tot mijn pols en arm gewikkeld. Ash had de sterkste grip en mijn vel brandde onder zijn aanraking. Ik kromp ineen van het harde gevoel van deze aanrakingen.
   
Dylan sloot zijn ogen, waarna de rest volgde. Ze verstevigden hun grip op mij en met hun losse hand, raakten ze Sebastian aan, als een soort verbonden cirkel. Iedereen stond in contact met elkaar.
    
Sebastian liet zijn hand boven de mijne zweven en geschrokken voelde ik hoe er een elektrische lading vanuit Ash, door Logan en Dylan, naar Sebastian schoot. Hij kreeg als het ware een schok, die hem leek te activeren.
    
De aderen in zijn armen waren duidelijk te zien en een lichtblauwe kleur nam plaats in zijn bloed, die langzaam naar de uiteinden van zijn vingers schoot.
    
'Het kan een beetje prikken', waarschuwde Logan.