Ultraviolet

36. Sparren en zweten

Samen met Prudence en Maura liep ik het veld af, met het zweet nog gutsend op onze voorhoofden. Ik zag Ryder staan, nog steeds op dezelfde plek. Hij liet zijn blik kort over ons heen gaan, waarna Adam zich bij hem voegde.

Ik had ze nooit echt voor vrienden aangezien, maar ze waren beide gedreven Emonen die wilden doen wat goed was voor het Instituut.

Adam gaf ons een korte glimlach, waarna hij druk in gesprek raakte met de vroeger gevreesde jongen van Valis High. Hij was nog steeds gevreesd, maar niet alleen op Valis High.

'Zin om een verdere rondleiding te krijgen door het Instituut? We hebben nog veel meer te bieden dan alleen een kantine en slaapverblijven', stelde Prudence voor.

Maura's ogen straalden van het idee en ik stemde er maar mee in. Ik dacht ook niet dat ik een andere keus zou krijgen.

Als je verder door de gangen van de slaapverblijven zou struinen, kwam je vanzelf aan bij de trainingscentra. Er waren meerdere zalen open om te trainen.

Links bevond zich een zaal voor boogschieten, waar meerdere leden geconcentreerd hun bogen aanspanden en hun ogen samenknepen. Een meisje met twee bruine vlechten schoot in één keer in de roos, waarna ze triomfantelijk een nieuwe pijl uit haar koker pakte.

Tegenover die zaal, aan de rechterkant, bevond zich een ruimte om te sparren en met de hand te vechten. Luide kreten weergalmden door de lucht, gevolgd door zware trillingen die door de grond, onder mijn schoenzolen terechtkwamen doordat iemand op de mat werd gegooid.

Daarnaast bevond zich een grote zaal, waar talloze obstakels door de ruimte verspreid waren. Zoals een groot klimrek met verwilderde takken, en een modderige, drassige grond waar ze onder een net door moesten tijgeren.  Iets verderop lag een grote zandbak, waar twee jongens sparden en over het zand heen rolden, waardoor het zand opstoof van de grond.

We liepen verder en keken een zaal binnen, waar een stuk of tien leden trainden met zwaarden, handwapens en moderne versies van een schild. Het geluid van metaal op metaal weerklonk, gepaard met felle strijdkreten. Aan de rechterkant van de boogschietruimte, bevond zich een schietbaan.

Ik kromp ineen bij een luide knal, waardoor de zaal compleet stil leek te worden. Grote poppen met gaten erin lieten zien waar de kogel zich doorheen had geboord. Hier een daar schoten lichtgevende kogels door de lucht, waardoor de kartonnenpop naar achteren schoot.

Een jongen met donkerbruine ogen en donkerbruin, bijna zwart, haar hield zijn oog samengeknepen en herlaadde zijn pistool met een verschuivend geluid en een klik. Zijn arm schoot naar achteren van de afweer en de kogel boorde zich recht in het voorhoofd van de pop.

Ik huiverde.

Maura onderbrak de geconcentreerde stilte.

'Waar wil je een kijkje nemen?'

Ik dacht na en zei toen: 'De zaal waar ze sparren.'

———————————————————————

Het fascineerde me om te zien hoe iedereen hun eigen tactiek en strategie had. Hoe ze over elke stap die ze zette nadachten en hun acties soepel uitvoerden, alsof ze het in hun slaap, met hun ogen dicht konden doen. Dat was wat ik wilde bereiken.

Ik wilde trainen, zodat ik me nooit meer zwak hoefde te voelen. Zodat ik niet meer toe hoefde te kijken hoe mijn geliefden voor mijn ogen stierven.

Niet meer.

We liepen terug en zetten voet in een grote zaal, waar de muren betegeld waren met grijze stenen. De vloer had een donkergrijze kleur, waar hier en daar zwarte matten op de grond waren gelegd.