Ultraviolet

1. Nieuwe kansen

De ochtend voor het feest
Mijn 18e verjaardag zou een speciale dag moeten zijn. Een feest. Ik zou me goed moeten voelen, maar iets knaagde aan me. Een gevoel, een instinct. Er was geen enkele manier om het te laten verdwijnen.

Ik sprak af met Scarlett, mijn beste en overigens enige vriendin, en negeerde het lege gevoel in mijn maag wanneer niemand anders mij feliciteerde. Scheelde het dan echt niemand? Was er dan toch echt iets mis met mij?

We struinden door de hallen van Valis High, gevuld met luidruchtige tieners. De blauwgeverfde muren waren versierd met posters en mededelingen. Er zou een nieuw toneelstuk worden gehouden ter ere van het 50 jarige bestaan van de school. Een groepje jongens leek mijn blik expres te mijden, behalve één iemand. Ryder Elliott.

Van iedereen die mij niet mocht, leek hij mij het minst te mogen. Zijn lichtbruine haar zat in een kuif en zijn helder, diepblauwe ogen staarden me aan. Zijn huid was zongebruind en hij had bij elk oor twee kleine zwarte oorbellen. Zijn donkere wenkbrauwen waren opgetrokken en en zijn lippen vormden een lichte grijns.

Hij leek mijn reputatie het meest te verpesten. Hij volgde al mijn acties om te speuren naar foutjes, wat niet zo moeilijk was. Elke misstap die ik maakte, zag hij. Hij leek ervan te genieten wanneer ik in isolering leefde van de rest van mijn omgeving. Hij leek het op mij gemunt te hebben.  

Maar Scarlett sleurde mij door de gangen heen en siste me om zijn blikken te negeren.

'De jongens van Valis High zijn het niet waard, Mae', sprak ze me toe.

Zij was meer het type meisje die jongens van de universiteit zou daten. Jongens van deze school waren volgens haar niet 'hetzelfde niveau'. Daar kon ik mee instemmen.

Ik mompelde iets over mijn verjaardag en volgde Scarlett in haar kielzog. Haar oranje, golvende haar viel tot over haar schouders en wiegden heen en weer op haar bewegingen. Alles wat ze deed leek aandacht te trekken van mensen om haar heen. Haar sierlijke loopje, haar flirterige glimlach, haar prachtige geelbruine ogen. En toch ging ze met mij om. Ik had het nooit begrepen, maar ik had niks te klagen.

'Uit school gaan we winkelen. Je kunt niet in zulke kleren blijven rondlopen op je verjaardag. Misschien dat de jongens daarom zo deden', ging ze verder en ik slaakte een korte zucht.

'Zo doen ze altijd. En het kan me geen reet schelen wat ik aantrek. Of beter gezegd het kan anderen geen reet schelen', kaatste ik terug en Scarlett liet een afkeurend geluidje over haar tong glijden.

De weerkaatsingen van Scarletts zwarte laarzen met hakken stopten toen ze bij haar kluisje aankwam. Ze pakte haar geschiedenisboeken en controleerde haar make-up en haar. Ze bracht wat lippenbalsem aan en tuitte haar lippen. Ze zag me staren en gaf me een fronsende blik, dat was het teken waarvan ik onderhand begreep dat ik beter weg kon gaan.

Ze wilde niet dat ik elk moment van de dag achter haar aandrentelde. Ik was het onderhand wel gewend. Ze vertelde me dat het goed was om zelfstandig te worden en om het in mijn eentje te redden, gericht op de jaren na Valis High. Wat volgend jaar al was. Ik dwong mijn blik van haar af en liep verder naar mijn eigen kluisje.

Ongezien waren de groep jongens van daarnet door de gangen gestruind en keken me aan toen ik voorbijliep. De haviksogen van Ryder waren tot spleetjes geknepen en keken me doorzoekend en agressief aan. Hij zei iets tegen zijn maten, die meteen in de lach schoten.

Irritatie steeg in me op.

Meestal zou ik zijn blik negeren en doorlopen, maar nu had ik er genoeg van. Ik wilde voor mezelf opkomen.

'Wat moet je van me, Elliott', grauwde ik nadat ik met grote stappen naar hem toe was gelopen.

Een sprankeling in zijn ogen lieten me zien dat hij deze actie niet had doorzien. Hij gaf me een speelse, duivelse grijns en zei toen: 'Gefeliciteerd met je 18e verjaardag, Adelyn. Van plan om een groot feest te geven voor al je vrienden? Ben ik ook uitgenodigd?'