Ultraviolet

45. Afgeleid

Een kleine flits van een beweging weerkaatste in mijn ooghoeken. Maxis verraadde dat hij van plan was om als eerste toe te slaan.

Zijn voeten kwam los van de grond en recht achter mij kwam ook Laurence van zijn plaats vandaan. Ik ging precies tussen beide instaan, zodat ik mijn oog op hun kon houden.
    
Maxis maakte een schijnbeweging, die ik in slow motion makkelijk kon zien, waardoor ik hem kon pakken toen hij de andere kant op rende. Zodra hij was afgetikt, draaide mijn lichaam naar de andere kant, waar Laurence mij bijna had bereikt.
    
Rechts van mij sloegen Hailey en Valor toe. Laurence remde af, zodat Hailey en Valor tijd in konden halen en ik minder kans had om ze allemaal te tikken.
   
Laurence was slim.

Hij wachtte af en stond klaar om toe te slaan. Ze renden langs elkaar heen en maakten hier en daar een schijnbeweging, waarbij Hailey over de grond gleed en weer opstond. Met een duik sprong ik op haar af en tikte ik haar.

Opnieuw werd er een harde ruk aan mijn geest gegeven en keerde ik me om. Valor rende naar de bal, maar ik stopte haar en tikte haar af, waarbij ik haar op de grond gooide.
    
Niet ongezien kwam Laurence van achteren naar de bal. Mijn zintuigen vertelden mij precies hoe ver hij was. De trillingen onder de grond, veroorzaakt door zijn dreunende voetstappen, werden steeds luider en kwam dichterbij.

Op het moment dat Laurence zijn voet uitstak naar de bal, draaide ik me in een soepel beweging om, waarbij ik hem op zijn schouder aftikte.
   
Verslagen lachte hij en trok hij zijn voet terug. Achter mij hoorde ik hoe Yuna van haar plek kwam. Maura verraadde zichzelf door hardop te lachen. Opnieuw trilde de grond onder mijn voeten.

De trilling was minder sterk door het lichte gewicht van Yuna, maar werd versterkt door Maura's getrainde lichaam en harde dreunen.
   
De gestalte van Adam verplaatste zich als een schaduw en zwierf langs me heen in de hoeken van mijn ogen. Yuna keek me glunderend aan terwijl ze langs het veld zigzagde en ik haar bewegingen probeerde te volgen.
    
Ze kreeg een blos op haar gezicht toen Mace vanaf een afstand stond toe te kijken.

Grinnikend keek ik toe hoe ze struikelde en op de grond viel, waardoor ik haar kon aftikken.
    
Yuna's gezicht stond rood van schaamte en eigenlijk mocht ik niet lachen.
    
Achter mij versterkte de dreunende voetstappen de trillingen onder de grond. De bal verplaatste enkele millimeters van zijn plek en dreigde weg te rollen. Uiteindelijk lag hij toch stil en zag ik hoe Adam begon te sprinten.
    
'Rennen, Maura!', riep Hailey haar juichend toe, waardoor haar ogen begonnen te stralen van fanatisme.

Ik berekende dat als ik zou wachten, ze zouden wachten tot ze tegelijkertijd zouden toeslaan, zodat ik geen schijn van kans had en in plaats daarvan, rende ik op Maura af.
   
Ze schrok even en haar lichaam gaf een hint dat ze naar rechts neigde te gaan. Vastberaden om haar af te tikken, week ik af naar links, waardoor zij inderdaad naar rechts ging, en daarna pakt ik haar. Met een lange uithaal raakte ik haar in haar zij, voordat ze aan mij kon ontkomen.

Er was geen tijd om te blijven toekijken, dus rende ik meteen terug, waar Adam zijn laatste meter aflegde. Ik vormde een schild met mijn lichaam voor de bal en Adam probeerde mij af te wimpelen, maar slaagde er niet in.
   
'Tik', zei ik glimlachend terwijl ik hem zachtjes op zijn bovenarm raakte.
   
'Niet leuk', mompelde hij, waarna hij toch een glimlach op zijn gezicht kreeg.
   
Er waren nog drie spelers over: Owen, Felix en Prudence.
   
Ze wisten dat het op hun aan was gekomen en besloten met z'n drieën op mij af tremmen. Vermoeid probeerden mijn hersenen na te denken over een goede tactiek.
   
Owen was snel en tactisch. Felix was sterk en gedreven. Prudence was goed in observeren en toeslaan wanneer het moest.
    
Die combineerden ze tot één geheel. En ik vermoedde al wat ze van plan waren. Als ze dachten zoals ik dacht dat zij dachten, zouden ze Owen de tactiek uit laten denken, Felix als afleiding brengen en Prudence laten toeslaan.
    
De eerste stap ervan werd uitgevoerd. Felix rende ver voor de rest uit en wisselden blikken uit met de twee andere spelers. Achter Owens rug werden signalen door gegeven, die ik niet kon zien. Prudence rende, maar het viel te merken dat ze haar snelheid inhield.
    
Toen ze over de helft van de afstand waren, begonnen ze op gelijk tempo te rennen en waren ze alle drie even ver van de bal vandaan. Felix' enthousiasme was in zijn ogen te zien en hij kon niet wachten om toe te slaan.